Vanaf het moment dat ik in ons appartementje samenwoonde met mijn lief wilde ik een hond. Ik ben opgegroeid met dieren. Mijn lief niet. Hij zei dat hij vroeger een cavia had, waar hij na een jaar op uitgekeken was, dus hij zag het niet meteen zitten. Toen mijn zusje een hondje kreeg die toch wel erg leuk was en ik al mijn overtuigingskracht had gebruikt, mocht ik op zoek naar een hondje.
Wat voor hond?
We wilden graag een hondje dat al iets ouder was, een herplaatsertje. Het was ook meteen duidelijk dat het een kleine hond moest zijn. We hadden dan wel een tuin, maar het bleef een appartementje, dus geen ruimte voor een golden retriever (bij wijze van). De hond van mijn zusje is een Chihuahua en die vonden we zo leuk dat ik die irritante keffende beestjes met kleertjes (zoals ik ze eerst altijd zag) van een andere kant ging bekijken.
Dobby
We vonden een vrouw en haar dochtertje die hun hondje weg deden. Een klein mannetje, dat erg sociaal was en met andere honden kon. Hun andere oudere hond kon echter niet wennen aan die kleine energiebom, dus daarom deden ze hem weg, vertelde ze ons. We noemden hem Dobby, omdat hij van die grote oren en ogen had net als Dobby van Harry Potter.
Maatjes
Vanaf dag 1 was ik gek op dat hondje. Hij moest natuurlijk wennen, maar was snel helemaal thuis. Hij rende het hele huis door, wilde lekker wandelen, knuffelen, spelen, echt helemaal zoals gehoopt. Mijn lief werd met de dag doller op die kleine hond en hij schaamde zich geen seconde als hij buiten liep met hem. Iedereen was dol op Dobby en Dobby was dol op iedereen die bij ons binnen kwam. Vooral volwassenen op dat moment.
Zwanger en toen…
Vanaf het moment dat ik zwanger was van onze spruit was ik benieuwd hoe het zou gaan met Dobby. Hij was namelijk geen fan van kinderen, hij liep er vaak met een boog omheen, maar deed ook nooit lelijk tegen ze. Een kindje van een goede vriendin die met haar kleine, van baby af aan, hier thuis kwam, was ook nooit een probleem. Dus het kwam vast goed.
Passieve baby en dobby de held
Net uit het ziekenhuis, wachtend op de kraamhulp, zat ik met onze spruit in mijn armen op de bank. Dobby kwam er meteen bij liggen, lekker op mijn benen, zoals hij altijd deed. Hij kwam soms even kijken en snuffelen aan onze spruit, maar hij vond het allemaal best, alsof er niks veranderd was. Dobby was onze held, zo fijn. Ik denk zelfs dat hij dolgelukkig was in die tijd, omdat ik veel thuis was.
Kraamvisite
Onze spruit lag in het begin natuurlijk vooral bij ons, of in de box. Dobby deed zijn ding zoals altijd. De kraamvisite was wel minder fijn. Vooral de drukke kinderen, rennende kinderen, kinderen die hem wilde aaien…het was geen succes. We zagen dat hij het spannend vond en dat hij niet wist wat hij er mee aan moest. We vroegen kindjes dus bij Dobby uit de buurt te blijven en lieten hem op zijn veilige plek zitten.
Dobby
Onze spruit ging kruipen
Onze spruit werd ouder, groeide en ging zitten. Nog geen probleem…toen onze spruit echter ging kruipen veranderde de zaak. Ineens kon hij de hele kamer door en dat was het probleem. Onze spruit mocht van ons niet aan de speeltjes of bij de mand van Dobby komen. Kroop hij echter naar de keuken, dan was dat voor Dobby al reden om te grommen.
Daar begon het dan ook mee. Grommen…een waarschuwing. Ik hoopte dat Dobby moest wennen… maar tegen de tijd dat hij bijna gewend was, had onze spruit weer iets nieuws geleerd, werd drukker en ging sneller kruipen….
Alles was voor Dobby reden om zenuwachtig te worden…vanuit grommen werd het soms zelfs happen. Niet raak, maar wel een duidelijk signaal.
Therapeut
We lieten een gedragstherapeut komen…Ze gaf ons fijne tips, maar zag ook dat het geen agressie, maar angst was en zei dat dat heel lastig uit een hond te krijgen is. We kregen tips om te voorkomen dat het erger zou worden. Heel fijn….maar stiekem ook een domper. Ik hoopte op een soort Cesar Milan hulp… maar het zat in het hondje of hadden wij het fout gedaan of was het ooit al mis gegaan bij zijn eerdere baasje en haar kindje???
Continu alert zijn
We keken het weer aan, deden veel met hem. Spelen, wandelen, hersenwerk spelletjes, maar er veranderde in Dobby niet veel. Was deze situatie nog wel te doen? Soms ging Dobby naar boven, waar we ook een fijn plekje voor hem hadden gemaakt, zodat hij even rust had (een van de tips). Andere momenten was ik continu alert. Waar gaat Dobby heen? Waar kruipt onze spruit naartoe? Ik wilde onze spruit beschermen, maar natuurlijk ook de hond. Ik wilde niet dat hij zich niet happy voelde, ik wilde de gezellige, speelse, lieve Dobby terug.
Falen en verdriet
Na lang twijfelen hebben we de knoop doorgehakt en met veel tranen aan mijn ouders gevraagd of Dobby daar mocht komen wonen. Ze hebben daar meerdere honden en daar kon hij hopelijk lekker spelen.
Het voelt als falen… we hebben van alles geprobeerd, maar het is ons niet gelukt. Ik heb het maar met weinig mensen besproken, want ik schaam me ook een beetje. Wat hadden we anders moeten doen? Om te zorgen dat het wel was gelukt?
Verhuizen
Ik knuffelde nog extra met mijn kleine vriendje. Op de dag dat ik een teamuitje had en mijn moeder op kwam passen, ging Dobby mee naar zijn nieuwe huis. Ik had al zoveel tranen gelaten om dat beestje, ik wilde er niet bij zijn. Op de eerste foto’s en filmpjes die ik kreeg van mijn moeder zag ik een rustige, ontspannen, spelende en tevreden Dobby. Super fijn, wat een goede plek, maar stiekem was ik ook jaloers. Zo had hij bij ons moeten zijn.
Iedereen die zelf een huisdier heeft, weet hoeveel zo’n diertje voor je kan gaan betekenen. Ik probeer mezelf te overtuigen dat dit de beste beslissing is, maar dat maakt het niet minder verdrietig.
Opgroeien met een huisdier vind ik zo’n rijkdom, maar die droom was met onze kleine Dobby blijkbaar voor ons niet haalbaar. Veel mensen zeggen tegen me, het zit in de soort hond….dit was te verwachten. Zou het dat zijn??? Ik wil het niet helemaal geloven, maar ons is het helaas niet gelukt…
Wat een dapper varhaal. Jullie hebben er denk ik wel alles aan gedaan, zelfs een therapeut voor de hond. Dat is hel wat vind ik. Het is denk ik ook de beste beslissing. En wat is er nou beter, dan bij je eigen ouders? Daar heeft hij het denk ik geweldig. En ik zou het niet als falen zien. De hond hoefde toch niet weg omdat je er geen zin meer in had, of omdat hij niet luisterde? Het zat in het beestje… en daar kan je weinig aan doen, behalve aan de veiligheid van je kindje denken. Als je daar oogkleppen voor opzet en het misgaat, dan faal je wel…..
Jullie hebben sowieso de juiste keuze gemaakt (als dat een troost mag zijn). En het gaat niet enkel om het beschermen van je kindje, maar ook je hondje. Want wat er ook gebeurt, je hond krijgt de schuld (terwijl kinderen ook echt wel veel durven uitspoken). Nu heb je een goed thuis gevonden voor je hondje én je kan je kindje nog steeds laten kennismaken met de hond (maar dan gewoon met rustpauzes) x
Auteur
Dank je…lief
Jullie hebben er alles aan gedaan! Wel fijn dat hij nog dichtbij is en in de familie is. Hoe is het nu als je met spruit bij je ouders komt? Ps leuk dat hij dobby heet, zo heette ons kitten
Auteur
Hahaha wij zijn fan van Harry Potter, dus dobby paste perfect. We hadden het er zelfs over dat als we ooit een tweede hond zouden krijgen, die knijster zou heten.
Het was geen hele heftige dreiging anders had ik het niet zo lang blijven proberen. Als onze spruit nu daarheen gaat, moeten ze goed in de gaten houden waar dobby zit en waar Raf. Wat ook kan is dat ze een heel groot huis hebben dus hem tijdelijk ergens anders zetten. Voor een middagje of avondje of weekendje is het dus goed te doen, maar dit continu…het alert zijn, op moeten passen…was niet meer te doen
Zo jammer… Ik kan mij voorstellen dat je er het hart van in bent… Maar al die angst was voor Dobby ook niet goed, dus trek je daar aan op dat hij het nu rustiger heeft…
Auteur
Dat stelt me ook gerust, ik zag meteen weer een ontspannen hondje bij mijn ouders. Dat hij gisteren heel blij was mij te zien, maakte ook veel goed.
Dit is mijn grootste angst als de kleine er straks is. Maar jullie hebben er alles aan gedaan om het te laten slagen. Fijn dat hij bij je ouders mocht komen wonen. Wij hebben onze hond vanaf pup en hebben juist een kindvriendelijke in huis gehaald. Ik hoop zo dat het goed gaat!
Auteur
Ik hoop niet dat ik je met dit bericht banger heb gemaakt. Om mij heen hebben veel vriendinnen honden en bij iedereen is het goed gegaan met de kinderen. Onze spruit kan daar ook met de honden spelen, maar bij onze kleine Dobby ging het gewoon niet blijkbaar. Dus hou je er aan vast dat het meestal goed gaat, misschien anders van te voren eens contact opnemen met een gedragstherapeut voor de beste tips hoe je hond te laten wennen?? Als dat jou rust geeft…zeker doen
Wat goed dat je zoveel geprobeerd hebt om Dobby te houden. Je hebt zelfs nog kunnen zorgen voor een goed nieuw huis, in plaats van bijvoorbeeld het asiel.
Volgens mij hoef jij je niet te schamen dat Dobby weg moest, soms kan het nu eenmaal écht niet samen. Dan is het toch beter om een keus te maken dan om af te wachten totdat het flink uit de hand zou lopen.
Zelf had ik nog een kat toen ons zoontje geboren werd. Die had ik al 8 jaar, maar ook dat ging gewoon niet samen. Plassen op de spullen van ons zoontje en dergelijke. Vreselijk. Uiteindelijk na maanden ellende ook een nieuw huisje voor gezocht. Het heeft ons zoveel rust gebracht. De kat heeft het nu beter zonder baby en wij ook!
Oh wat een verhaal, lijkt me echt moeilijk maar ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen. En gelukkig is hij bij je ouders, en niet ergens waar je hem nooit meer zou zien!
Zo heftig. Dat lijkt me zo een ontzettend moeilijke keuze. Je hebt er alles aan gedaan om het goed te doen, helaas mocht het niet zo zijn. Ik denk dat iedere ouder, waar ze een hondje hebben, er van te voren bang voor is. Gelukkig heb je voor Dobby een goed nieuw thuis gevonden waar hij ook in alle rust en blijheid verder kan. Gelukkig kun je nog lekker met hem knuffelen! Knuffel!
Ah wat jammer dat hij niet kon wennen. Maar ja, zo is het beter voor het hondje en zo hoef je ook niet bang te zijn dat het ooit mis zou kunnen gaan. Fijn dat hij nog in de familie is, dan kun je naar hem toe wanneer je wilt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel moeilijk is en ik ben dankbaar dat onze katten Mirthe zo accepteren, ik besef me dat het heel anders zou kunnen zijn.
Het klinkt niet als iets waar jullie wat aan konden doen inderdaad. Maar ik snap zeker je verdrietige gevoelens. Je gaat je inderdaad erg hechten.