Een vriendin bij mijn bevalling…waarom en hoe was het???

Dan heb ik misschien liever een vriendin die foto’s komt maken. Zei ik (toen nog) gek scherend tegen mijn lief. Wat als een soort grapje begon, werd al snel serieus een optie. Wat nu als we haar vragen…zou ze dat willen? Zou het kunnen? Een van mijn beste vriendinnen was bij mijn bevalling, waarom en hoe dit was???

We waren aan het twijfelen over een geboortefotograaf. Bij mijn spruit had ik een paar extra handen in de verloskamer omdat er een stagiaire aanwezig was en daardoor zijn er toen best wat foto’s gemaakt. Het zijn ook erg mooie foto’s en ze zijn me erg dierbaar. Er zitten ook foto’s bij die niet voor ieders ogen bedoeld zijn, benen wijd enz , maar ik vind ze allemaal even mooi. De kans dat er nu weer een stagiaire aanwezig zou zijn was klein en ik wilde toch heel graag weer foto’s van de bevalling.

Misschien zelfs nog wel meer dan de vorige keer. Ik wilde ze nu ook van de eerste weeën en het persen, van mijn lief met zijn hand in die van mij en van de eerste momenten met kleine broer. Dus we lieten een geboortefotograaf op bezoek komen om kennis te maken. Ondanks dat ze heel aardig was en een mooi boek met voorbeeld foto’s bij zich had, bleven we twijfelen.

Wildvreemde
Wilde ik wel een wildvreemde naast mijn bed?’ (er toen nog van uit gaande dat ik gewoon met mijn eigen verloskundige zou bevallen) Ging ik me dan niet opgelaten voelen? Of zou ik me heel bewust zijn van haar aanwezigheid. We bleven twijfelen en dat was voor mij het teken dat we het niet moesten doen en toen kwam die opmerking.

Dan laat ik het misschien liever door een vriendin doen…Mijn lief was niet afwijzend, maar ik wist ook nog niet of ik het meende. Zou ik dat wel willen? Een vriendin aan mijn bed? We overlegden even wie we dit zouden laten doen en ik legde het ook aan die vriendin voor. In eerste instantie nog niet eens heel serieus. Ik wilde me nog niet binden, of het zien als een verplichting.

Knoop
Na een paar weken af en toe er over spreken, besloten we het te doen. Van ‘misschien ben je erbij‘ ging mijn gevoel naar ‘als het maar lukt met oppas regelen voor je kinderen‘. Ik wilde graag foto’s en ik wilde steeds liever dat ze er bij zou zijn. We hakten de knoop door…Als het zou lukken, dan zou zij foto’s komen maken van de bevalling. We bespraken wat me mooi leek en wat ik graag wel en niet wilden. We lagen goed op 1 lijn en we waren beide heel benieuwd hoe het zou gaan.

De spannende weken
Vanaf week 37 was het regelmatig even spannend. Ik was fysiek op en ik had regelmatig voorweeën. Zou het doorzetten? Zij legde regelmatig een overlevingspakketje klaar voor de nacht, zodat ze meteen in de auto kon springen mocht het nodig zijn…maar er gebeurde niks.

Respect voor de geboortefotograaf
Pas in die weken merkte ik hoe lastig het voor een geboortefotograaf moet zijn. Yvette moest continu bereikbaar zijn, ze heeft 3 kinderen waar ze opvang voor moest regelen en dan ook nog allerlei andere afspraken waar ze heen moest. Uiteindelijk had kleine broer, juist doordat hij lang bleef zitten, de perfecte timing en beviel ik overdag op een zaterdag.

Hoe was het?
In het ziekenhuis, voordat de bevalling echt begon, kletsten we, maakten we grapjes en probeerden we te voorspellen hoe het zou gaan. Na het eerste goede nieuws van de 4 cm ontsluiting, waren we met zijn drieën euforisch en enthousiast, maar ook benieuwd hoe het zou lopen. We aten met z’n drieën nog de lunch die gebracht werd en langzaamaan zag Yvette dat het serieuzer werd.

Ze maakte foto’s van mijn weeën, van de kamer, van mijn lief, onze handen enz. Ze filmde kleine stukjes en bewoog geruisloos door de kamer. Af en toe hoorde ik ook van haar een aanmoediging en wanneer de verpleegkundige even weg was, schoot haar hand even te hulp om fijn te knijpen. Mijn lief had ik echt heel hard nodig tijdens mijn bevalling en Yvette was een extra aanvulling. In het begin een fijn idee dat ze er was en later was ik compleet in mijn eigen wereld en was ik me al bijna niet meer bewust van wie er allemaal om me heen stonden en dat er iemand foto’s maakte terwijl ik met mijn benen wijd lag.

Mijn lief
Natuurlijk heb ik altijd met mijn lief overlegd wat hij er van vond en ook in het begin in het ziekenhuis en achteraf gevraagd wat hij er van vond. Van te voren gaf hij aan het wel gezellig te vinden en achteraf dat het heel normaal voelde en helemaal niet gek was.

Dierbaar moment
Meteen na de bevalling besefte ik hoe fijn het was geweest dat zij er bij was, maar ook hoe bijzonder om dit met nog iemand te delen. Mijn lief en ik hebben het samen gedaan en zij was er bij, zij kon precies vertellen hoe het was verlopen, ook omdat je sommige gedeeltes blijkbaar echt anders meekrijgt op dat moment. Zij was meteen mega trots op mijn prestatie (zo lief), ze had er naast gestaan, alles meegekregen, iets wat ik een jaar geleden nooit had bedacht en toch voelde het zo logisch en vanzelfsprekend.

De foto’s zijn prachtig geworden, ze heeft haar taak mega goed uitgevoerd en wat zijn de foto’s me dierbaar. Ik heb er al regelmatig naar gekeken en ook met haar alles nog eens doorgenomen. Wat was waar precies gebeurd? Wat had zij er van gevonden? Ik wilde alles weten, het was ook een stukje verwerking van mij, want een bevalling moet je wel een plekje geven natuurlijk.

Zo normaal en zo vanzelfsprekend en achteraf zo bijzonder dat ik mijn bevalling met nog iemand kan delen. Iemand die mij kan vertellen wat ik vergeten ben, niet mee heb gekregen in mijn beval roes en anders beleefd heb dan hoe het was. Iets wat we voor altijd delen…