Het was mis…en toen nog op reis…

Even geen zin om leuke dingen te doen, dan maar gewoon ergens zitten....

Even geen zin om ook maar iets te doen, dan maar gewoon ergens zitten….

Op die tafel stortte ik even compleet in, maar ik herpakte me weer snel. We vertrokken de volgende dag naar Vietnam en daar zouden we wel zien, want ze had ook gezegd dat het kon zijn dat ik minder lang zwanger was dan gedacht…..
Zo eindigde ik de vorige keer mijn verhaal en zo begon onze reis naar Vietnam. De gedachte dat ik misschien toch nog zwanger kon zijn, ondanks dat ik precies wist wanneer ik ovuleerde, hield me op de been, samen met het feit dat we de laatste spullen moesten pakken om de volgende dag naar Vietnam te vertrekken.

Geen seconde heb ik getwijfeld of we beter thuis konden blijven. Ik wilde weg uit de hele situatie en Vietnam voelde als een ontsnapping en als de beste afleiding, met de enige persoon waar ik dit mee wilde delen.

Het begon..of toch niet?
Twee dagen na aankomst begon ik bloed te verliezen. Een heel klein beetje, maar het was bloed. De moed zakte me in de schoenen, dit was het dan. Nu werd het duidelijk. Ik zocht in ons hotel op internet naar het verloop van een miskraam.
De verloskundige had me verteld dat ik moest bellen als het op gang kwam. Ik wilde niet bellen. Ik had nog niet eens echt naar iemand (behalve mijn lief) uit durven spreken dat ik zwanger was, laat staan dat ik een miskraam kreeg. Ik huilde op dat moment voor het eerst in Vietnam, want als ik zou bellen dan was het echt en daarnaast was het kleine beetje hoop weer weg. Ze zei dat ik af moest wachten en wenste me veel sterkte.

Ondergoed
Het eerste probleem diende zich snel aan. Je mag geen tampons gebruiken tijdens en kort na een miskraam. Zwemmen zat er dus eigenlijk niet in en ook had ik alleen maar strings, waar maandverband niet echt lekker in blijft zitten. In Vietnam waar maat XL hetzelfde is als hier een maatje XS, moest ik op zoek naar ondergoed. Iedere winkel keek me aan alsof ik een reus was, ja joh, dat kon ook nog wel.

Het bloedverlies bleef minimaal en duurde al 3 dagen. Wanneer zette het nou door? En hoe ging het verlopen? Ik had geen idee. Overal waar we naartoe gingen zocht ik meteen het toilet op, even checken. En met de dag dat dit minimale bloedverlies bleef, vond ik meer en meer verhalen op internet over goede zwangerschappen MET bloedverlies. Mijn emoties gingen alle kanten op. Ik was onzeker en down, maar ook aan het genieten van het samen zijn met mijn lief op een fantastisch mooie plek. Ik had stiekem toch weer hoop.

We trokken verder
Hoofdstad gezien, nog niks duidelijk, rondreis ging verder. Bij Ha Long Bay het water op en zelfs even zwemmen, omdat ik met dit beetje bloedverlies wel heel even een tampon durfde te gebruiken.
Na een korte motortocht langs de tempels besloten we een twee daagse motorrit te boeken, die ons naar de volgende locatie zou brengen. Allebei achterop genieten van de omgeving en op plekken komen waar je anders niet zomaar komt. We leefden bij de dag en ik had ontzettend veel zin om de binnenlanden van Vietnam te bekijken.

Ik wilde duidelijkheid
Ondertussen had ik al 5 dagen een beetje bloedverlies. Ik wilde duidelijkheid. Het was zo mooi hier en mijn lief was zo lief voor mij, maar wat was mijn lichaam aan het doen?
De motortocht was fantastisch, ik voelde me vrij en geloof het of niet, maar ik was echt gelukkig. Wat was het mooi op de plekken waar we kwamen, ik deed aan de ultieme struisvogel politiek en wat genoot ik van het achterop zitten, het alleen maar te hoeven genieten, de wind in mijn gezicht en de adrenaline door mijn lichaam en nergens aan denken.

Kramp
Tegen het einde van de dag kreeg ik buikkramp. Een soort ongesteldheidspijn, maar dan wat erger. Vervelend, maar nog wel te doen en dat was maar goed ook, want we moesten nog even voordat we op de overnachtingsplek waren. Een basic hotelkamer was onze overnachtingsplek, in een Vietnamees dorpje, met amper toeristen. Simpele badkamer, hard bed, maar het was oké. In de kamer werden de krampen erger, ik wisselde van plek tussen opgekruld op bed liggen en de wc. Van minimaal roze bloedverlies was het ineens overgegaan naar echt bloedverlies. Dit was het dan, de miskraam.
Het ging ineens heel snel, ik kreeg steeds meer krampen, ik verloor meer bloed, ik bleef op het toilet zitten en bij het afvegen was daar ineens het vruchtzakje.

Opgelucht
Het bizarre was misschien nog wel dat ik naast verdrietig ook opgelucht was. Niet omdat ik niet meer zwanger was, maar na een dikke week onzekerheid en onduidelijkheid was het nu duidelijk. Ik was niet meer zwanger. Daarnaast had ik door de heftige verhalen op internet heel erg opgezien tegen het fysieke gedeelte van de miskraam, dit is me gelukkig heel erg mee gevallen. Het heeft in totaal ongeveer 3 uur geduurd.

Ik raapte mezelf bij elkaar, met de grootste steun van mijn allerliefste lief. We moesten nog iets eten en ergens maandverband vandaan halen.
Het was stiekem fijn dat onze motorchauffeurs, die daar ook een soort van onze reisleiding waren en het eten regelden, van niks wisten. Geen uitleg hoeven geven, het verhaal niet hoeven te vertellen.
De volgende dag reden we door. Het was dubbel. Ik was verdrietig, ik was niet meer zwanger, het was echt, maar ik had ook geen twijfel meer. We hoefden nog nergens aan te denken, eerst onze reis afmaken. Cocoonen met zijn tweeën in Vietnam.

Het was echt
Aan het einde van de dag, na onze onvergetelijke (heel dubbel maar onvergetelijk) motortocht, heb ik vanuit de hotelkamer vriendinnen en mijn ouders ge-appt. Ik koos bewust voor appen, dat was makkelijker, minder confronterend. Ik heb even getwijfeld niemand het te laten weten, of pas later, gewoon omdat ik het niet wilde uitspreken of uittypen, want dan was het echt. Ik ben blij dat ik het toch gedaan heb, dat ik het gedeeld heb.

Bijzonder moment

Bijzonder moment

De beste afleiding
Vietnam was de beste afleiding die we konden hebben. Mijn lief altijd bij me, veel denken en bespreken samen, maar we hebben ook intens genoten van al het moois.
Een van de dingen die me altijd bij zal blijven, was het moment dat wij na onze heftige en mooie motortocht in Hoi an aankwamen. Het was daar prachtig, sfeervol met veel lampionnen en lichtjes. Daar deden wij onze wensen. Een kaarsje in papieren bakjes die de rivier op gingen. We spraken hem niet uit, maar ik wist wat mijn lief wenste….

Tot snel,

Liefs Jodi

Volg:
Share:

14 Reacties

  1. 16 februari 2016 / 09:30

    Pfff, wat mooi geschreven, brok in mijn keel. Een miskraam is zo verdrietig. En wat een mooi moment met die wenslampionnen….jullie spruit!

  2. 16 februari 2016 / 18:18

    Super mooi geschreven. Fijn dat je toch nog wel wat hebt kunnen genieten van je reis. En nu al weer heerlijk genieten van jullie kleine man

  3. 16 februari 2016 / 20:13

    Wat een heftig verhaal!
    Bijzonder dat dit alles aan de andere kant van de wereld heeft plaatsgevonden.
    En wat prachtig dat je nu toch een wondertje in je armen kunt sluiten, ook al zal het verdriet van de miskraam er niet minder om worden.

  4. 17 februari 2016 / 04:17

    Ik ben onder de indruk van je verhaal! En ik begrijp zo goed dat je weg wilde gaan… Ik ben voor het eerst op je site en zie hieronder gelukkig een stralende foto.

    • Liefthuis
      Auteur
      17 februari 2016 / 16:13

      Inderdaad zo fijn, die kleine mooie spruit van ons. Bedankt voor je lieve reactie

  5. Marije
    17 februari 2016 / 07:21

    Jeetje Jodi, wat een heftig verhaal. Maar wat heb je dit prachtig beschreven. Jullie zijn een prachtig stel en ik vind het zo ontzettend mooi om te lezen dat jullie dit sámen hebben doorgemaakt (dus niet jij alleen) en dat jullie er beide voor elkaar konden zijn in Vietnam. Helaas gaat het bij veel stelletjes niet op deze manier. Ik heb dit (nog) niet hoeven doormaken en Ik heb dan ook geen idee hoe het is. Maar meid, wat ben je sterk!

    • Liefthuis
      Auteur
      17 februari 2016 / 16:14

      Lief van je 🙂

  6. 17 februari 2016 / 07:33

    Wauw wat een heftig verhaal. Ik kan me zo inleven dat dat erg is. Zeker om een week in onzekerheid te leven! Wat mooi met die kaarsjes!

  7. 17 februari 2016 / 08:35

    Fijn dat je toch hebt kunnen genieten. Ik weet inmiddels ook hoe het is. Het verdriet als een mk geconstateerd wordt, de mega krampen en het vele bloed. Hoop het nooit meer mee te maken.

    • Liefthuis
      Auteur
      17 februari 2016 / 16:15

      Nee wat heftig, zo verschrikkelijk. Ik hoop het voor ons ook.

  8. 17 februari 2016 / 13:04

    jeeetje wat is dit mooi geschreven, krijg er kippenvel van. Dit lijkt me echt ontzettend verdrietig om mee te maken.

  9. Rosalie
    17 februari 2016 / 18:28

    Heftig zeg! Knap dat je het kon opschrijven maar zeker dat je het deelde.

  10. Margoke
    20 februari 2016 / 12:34

    Wat mooi dat je dit deelt Jodi, en wat schrijf je prachtig, zo openhartig. Dikke kus!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.