Waar is mijn baby gebleven….slow down…

Ik weet dat het zo hoort te gaan. Ik had echt niet het idee een eeuwige baby te krijgen. Eeuwig te kijken naar het eerste lachje en eeuwig luier maatje 1 te verschonen. Ik had echt niet verwacht dat mijn spruit een jaar in maatje 56 zou passen of in zijn mooie wiegje.Ik weet dat het zo hoort. Ik weet dat hij 11 maanden is, dat het officiële babytijdperk over een maand voorbij is voor mijn eerste spruit. Dat hij een dreumes zal zijn en dat hij dan ook dreumes dingen gaat doen.
Ik weet dat het zo hoort. Dat een kindje maar 1 jaar baby is en dat hij niet oneindig lang op mijn borst zal blijven slapen.

Maar waar is mijn baby gebleven?

De tijd dat hij lekker in mijn armen een flesje lag te drinken, oneindig lang op mij lag te slapen en maatje 56 aan had.
Waar is dat kleine lichaampje, die kleine beentjes, de eerste spekkies, die kleine handjes. Waar is Kale Jeffrey? (een wildvreemde noemde onze spruit kale Jeffrey, waarschijnlijk naar haar eigen kale kind)

Ik kijk even niet en hij kan weer iets nieuws. Ik let even niet op en hij trekt zich op, zit op zijn knieën en staat in zijn bed. Hij staat aan de bank, kruipt zijn bad door en gaat lekker spelen als hij wakker wordt. Hij lacht naar me als ik zijn kamer binnen kom. Drinkt uit een rietjes beker en iedere seconde wordt hij weer beter in iets nieuws. Leert hij hoe hij een dreumes moet zijn.

Veel mensen zeggen dat het alleen maar leuker wordt. Dat ik dat straks ook zal vinden, dat ik achteraf gezien die babytijd minder vond, dat het leuk is dat hij meer gaat kunnen, dat je echt kan communiceren, en dat hij dingen gaat begrijpen. Ik kan het niet geloven.

Ik denk vooral…. Slow down…..Waar is mijn baby?

Ik kijk naar zijn mooie lijf. Het lijfje van een kindje, het rugje van een dreumes, de armen van een grote spruit. Een sterk lijfje dat hij steeds meer onder controle heeft, wat hij ontdekt en ontwikkeld en leert gebruiken. Ik kan me nog niet voorstellen dat hij daarmee straks bomen gaat beklimmen, gaat fietsen en rennen.

Je kan de rest van je leven nog staan, dus waarom moet je dat nu zo snel doen?….maar wat ben je trots als je staat aan de bank of in de box.
Je moet de rest van je leven nog lopen, dus waarom zou je dat nu zo snel doen?….maar wat straal je van blijdschap als je aan de hand 3 stapjes zet.
Je moet de rest van je leven al groot zijn, dus waarom wil je nu al zo graag groot zijn….Dat jij het zo graag wil, dat jij er zo blij van wordt, zo straalt van trots, dat maakt dat ik het ook leuk vind. Dat ik ook straal van trots, zo blij ben….maar vervolgens wel stiekem denk.

Slow down….Waar is mijn baby gebleven?

Dat de tijd zo snel gaat, dat je in een vingerknip van 3 weken oude spruit met lange dunne benen bent veranderd in een mini reus.
Dat de tijd zo snel gaat dat je ogen mooi bruin zijn gekleurd en je kale hoofd verdwenen is onder een heerlijke krullenbos.
Dat de tijd zo snel gaat dat ik al bijna mama ben van een dreumes.
Dat de tijd zo snel gaat, dat ik al een jaar mama ben.

Onwerkelijk dat de tijd zo snel gaat, voor mijn gevoel net bevallen en nu al denk ik;

Waar is mijn baby gebleven….Heeft iemand hem gezien?

Voor altijd mijn baby…

Tot snel,

Liefs Jodi