Mijn lief beantwoordt…de kerels met een kleintje Tag…

Wat vond mijn lief nu eigenlijk van de bevalling? En mijn zwangerschap? En…En…En…. Dingen die ik me regelmatig afvraag. Toen ik deze tag tegenkwam op tipsvoorpapas.nl wist ik meteen dat ik deze vragen ook aan mijn lief wilde stellen. Na het succes van zijn vorige tag over borstvoeding, die hij had geschreven, durfde hij het wel aan om nog een keer achter de computer te kruipen.

Waar was jij toen je hoorde dat je vrouw/vriendin zwanger was en wat ging er op dat moment door je heen?
De eerste keer dat ik wist dat Jodi zwanger was stond ik in de slaapkamer en had zij een zwangerschapstest in haar hand en toen wist ik het eigenlijk meteen. Ik dacht toen “yes eindelijk gelukt!”, goed werk heeft tijd nodig, zullen we maar zeggen (J: Het duurde 8 maanden voordat ik de eerste keer zwanger was). Ik was meteen enthousiast en van de andere kant vond ik het ook spannend hoe het allemaal ging lopen van zwangerschap tot geboorte tot HET vaderschap, maar dat leek toen allemaal nog ver weg. Bij de 7 weken echo was de bubbel helaas al geklapt en werd dit gevoel vervangen door ongeloof, verdriet en een gevoel of het allemaal nog wel goed zou komen. Daarom was ik de 2^de keer dat ik hoorde dat Jodi zwanger was super blij, trots op ons en gerust gesteld dat we ook zo snel weer zwanger konden worden. Ik stond in de keuken en Jodi vroeg of ik wat drinken voor haar kon inschenken en toen zag ik al iets in de koelkast liggen wat er niet thuis hoorde, maar ik kon het niet meteen plaatsen. Toen vroeg Jodi zag je niks vreemds? en toen viel het kwartje. Dit is wel een hoogtepuntje op mijn goede herinneringen lijstje. (J: Heb jij zo’n lijstje? ben benieuwd)

Welk afwijkend (eet)gedrag heeft jou het meeste verbaasd bij je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap?
Eigenlijk maar 1 ding: IJsklontjes! Niet aan te slepen, echt zakken vol elke week mee van de supermarkt. Toen hebben we een vriezer aangeschaft om de enorme vraag aan te kunnen. Nee grapje, de vriezer was ook al vast om hapjes, borstvoeding enzovoort in te vriezen, maar het kwam dus goed uit in verband met de nieuwe verslaving van mijn schatje. Verder was Jodi eigenlijk heel normaal tijdens de zwangerschap. Eigenlijk nog stabieler met alle hormonen dan dat ze normaal was. Of misschien was het idee van het moederschap wel het geen waardoor ze wat meer geaard was. Ik hoop dat dit de komende zwangerschap(pen) ook zo mag zijn. En dat wens in ook alle mannen toe. Ik hoor ook wel eens anders namelijk.

Ben je (bijna) altijd meegegaan naar de afspraken bij de verloskundige en waarom wel/niet?

Als ik er bij kon zijn dan ging ik mee. Richting het einde is het me niet meer elke keer gelukt helaas. Maar ik vond het zelf erg interessant, leerzaam en belangrijk om er bij te zijn. Ook om mijn schat te steunen en soms ook gerust te stellen. Ook zeker fijn om de verloskundige die straks je kind mee helpt ter wereld te brengen al vast een paar keer gezien te hebben. Dus voor mij zeker een aanrader voor toekomstige vaders en in de toekomst blijf ik gewoon lekker mee gaan.

Wat vond je van de bevalling, vanuit papa perspectief?
Ten eerste echt diep respect voor mijn schatje. Gewoon een 8 ponder in 7,5 uur uitgepoept zonder pijnstilling. Maar natuurlijk komt dat ook mede door de goede support van de zijkant (ik bedoel natuurlijk mezelf) (J:zeker waar lief). Natuurlijk is de bevalling ook spannend, maar ik zag gewoon hoe goed Jodi het deed dus dat stelde mij wel gerust. Ook omdat de verloskundige heel rustig bleef en het ook allemaal heel goed vonden gaan. Ik vond het wel even spannend bij het persen. Toen gebeurde er namelijk maar weinig en waren de verloskundigen onderling wat aan het smoezen dus toen dacht ik wel even wat als onze zoon er nu niet uit wil komen? Gelukkig door de ervaring, wist ze dat Jodi even moest persen boven de WC en daarna ging het veel beter. Toen ik onze spruit eindelijk zag was echt bijzonder. Ik was gewoon vader. Dat kleine roze mannetje hebben wij gemaakt en nu kunnen we hem eindelijk vast houden, knuffelen en voor hem zorgen. Ik vond de bevalling eigenlijk heel geslaagd. Zo wil ik wel vaker langs de zijlijn staan.

Wat vond je van de eerste weken nadat je papa was geworden?
De eerste weken vielen mij heel erg mee. Ik dacht dat wordt bijna niet slapen en kan ik wel voor zoon klein prupke zorgen. Maar ik was lekker 2 weken vrij en dan hadden we ook nog een super fijne kraamzorg in huis die ook nog eens al je werk uit handen neemt. Het was voor mij wel even wennen om geen ontbijt te hoeven maken en alles uit handen te geven, niet veel te doen behalve natuurlijk van ons kleine wonder te genieten. Maar eenmaal gewend was het toch jammer om weer afscheid te nemen van de kraamhulp. Toen ze weg was ging het met ons 3 allemaal steeds beter. Onze spruit snapte hoe de borst werkte en Jodi kon weer een beetje in en om huis uit de voeten. Ik was een beetje gewend aan het nieuwe slaapritme en voor Raf zorgen was goed te doen, omdat hij het ook zo goed deed. En dan natuurlijk nog alle mensen die je over de vloer kreeg. Het was erg gezellig maar ook wel veel. Soms hadden we meer behoefde om dan gewoon lekker met ze drieën te zijn. Ik in ieder geval wel na een dag te moeten werken.

Ik kijk met een goed gevoel terug op de zwangerschap, geboorte en eerste weken van het vaderschap. Ik wil het sowieso nog een keer mee maken in mijn leven. (J: Hopelijk nog 2 keer??? Blijft discussiepunt)

Ik vind de antwoorden zo leuk, dank je lief….

Tot snel,

Liefs Jodi