Mijn lichaam heeft het zwaar…Mijn bekken problemen en de zwangerschap…

Ondertussen al flink onderweg in het derde trimester en dat is te merken, zoals ik al vertelde over alles wat ik vergeten was van het derde trimester. Kleine broer is zo goed als af en mag bijna geboren worden. Hij heeft al 37 weken een fantastisch plekje in mij, althans dat geloof ik graag. Hij neemt de ruimte die hij nodig heeft en oefent lekker met alles wat hij straks ook moet kunnen….Wat vindt mijn lichaam daar van? En dan vooral mijn bekken…

Even een korte opmerking vooraf. Ik wil in dit bericht absoluut niet zeuren. Ik wil geen heel negatief bericht schrijven, maar ik wil wel de waarheid vertellen. Ik wil vertellen hoe het er voor staat en hoe ik me voel. Ik neem alles voor lief en ben uiteraard heel dankbaar dat kleine broer een lekker plekje heeft om te groeien.

Pijn pijn pijn
Ik kan er kort over zijn…Voor mijn lichaam is het zwanger zijn geen feest, tenminste vooral het laatste trimester niet.
Dagelijkse pijn hoort er nu gewoon bij, al zo’n 10 weken ongeveer. De ene dag meer dan de andere, maar ik merk duidelijk dat ik aan het aftakelen ben. We bouwen straks vast wel weer op, maar mijn lichaam heeft het zwaar. Ik heb pijn in mijn bekkenbodem als ik teveel doe (wat verbazingwekkend snel is) ik heb pijn in mijn onderrug, middenrug, heupen, lies en bovenbenen. Meestal niet allemaal tegelijk, maar afwisselend. Daarnaast is mijn lichaam zooooo snel moe en op, zo snel heeft het alle energie verbruikt. Fietsen kan ik niet, lopen kan ik niet, lang zitten kan ik niet, mijn favo plekje is op de bank, beetje onderuit met mijn benen omhoog.
Oke, klaar nu met de opsomming van mijn pijn, meestal trek ik weer redelijk bij, als ik daar de tijd voor heb en neem en als ik niet te ver over mijn grenzen ben gegaan, maar die grenzen zijn zo dichtbij dat het lastig is er niet over heen te gaan als je 500 plannen hebt.

Pijn went
Laatst vertelde ik vriendinnen dat ik ergens naartoe wilde maar twijfelde, omdat ik niet wist hoe. Lopen kon ik niet en fietsen ook niet….Ze vonden het heftig….Ik snapte het niet zo goed…Want dit is het nu eenmaal. Zo voel ik me nu eenmaal en daar deal ik mee zoveel het kan. Pijn went en mijn leven pas ik er op aan. Natuurlijk baal ik er soms flink van, zou ik graag meer willen, zou ik ook nog hele dagen voor de Efteling willen lopen met ons gezinnetje en vooral willen dollen met onze spruit, maar zo is het nu eenmaal nu even niet. Dat komt vanzelf wel weer.

Spruit
Het zorgen voor onze spruit was hetgene wat ik van mezelf altijd ‘moest’ doen. Daar kon ik niet op bezuinigen en daar wil ik niet op bezuinigen. Alles er omheen kon ik doseren, maar ik kan moeilijk tegen hem zeggen dat hij zelf op zijn commode moet klimmen of dat ik hem niet kan troosten omdat hij te zwaar is om op te tillen.
Deze instelling heb ik tot 3 weken geleden goed gered, maar nu is het zwaar. Een dag dat mijn lief werkt en ik alleen voor onze spruit zorg is fysiek slopend. Mijn lief doet mega veel voor mij en voor hem, maar als hij werkt komt het toch op mij aan en dat doe ik met liefde….maar zwaar is het wel.

Ik verkijk me er conitnu op
Mijn hoofd blijft zich over het algemeen best goed voelen. Wat er voor zorgt dat ik 500 plannen en ideeën heb. Daarbij hou ik rekening met mijn lichaam, maar als ik op pad ga dan verkijk ik me continu op wat ik kan. Ik kan bijna niks…om het dan maar zo te zeggen. Althans, ik kan bijna niks, zonder pijn of zonder er de avond of de volgende dag een klap van te krijgen.

Mijn bank en bed zijn heilig
Mijn bank en mijn bed zijn heilig. Dat zijn de twee plekken waar ik echt even bij kan komen. Waar ik mijn oefeningen kan doen en waar ik een beetje op kan laden. Soms lig ik er een half uur, soms een hele middag, maar het werkt wel.

En toen was ik 37 weken…
En toen was ik ineens 37 weken. Dit blogje schreef ik grotendeels toen ik bijna 36 weken was en wat is mijn lichaam de afgelopen anderhalve week hard achteruit gegaan. De reden??? Kleine broer is ingedaald en ik ben echt hoog zwanger… de laatste loodjes. Super fijn dat hij klaar ligt, maar het betekent ook meer druk op mijn bekken. Hier had ik even geen rekening mee gehouden. Mijn dagen slijt ik nu vooral op de bank. Ik wissel ‘goede’ dagen of met minder goede of slechte dagen. Ik moet per dag bekijken wat ik kan…maar zolang mijn plekje op de bank er is, voel ik me goed. Onze spruit wordt veel opgevangen door de  oma’s, maar hier voel ik me met vlagen verschrikkelijk schuldig over…Ik kan alleen niet anders dan er aan toe geven… Nog een paar weken…

Positief
Een heel negatief verhaal hierboven. Dat is absoluut niet mijn bedoeling. Mijn lichaam doet wat het moet doen om kleine broer af te bakken. Om hem dat fantastische plekje te geven wat hij nodig heeft. Mijn lichaam is blijkbaar niet de meest makkelijke broedmachine die er is, maar ze doet het wel, voor onze spruit was en voor kleine broer is het een heerlijk plekje, alleen voor mij is het wat lastiger.
Zolang mijn hoofd zich goed voelt, kan ik alles relativeren. Vanaf de bank kan ik lekker bloggen, series kijken, oneindig veel boekjes lezen en puzzelen met onze spruit. Hij komt al zijn speelgoed naar de bank brengen en daar kunnen we ons uren vermaken.

Na de bevalling?
Dit is een puntje waar ik toch wel flink tegen op zie. Tijdens de zwangerschap kan ik het nog wel voor lief nemen en ik ga er vanuit dat ik de eerste weken en mogelijk zelfs maanden last zal hebben. Ik hoop echter wel echt dat ik nu sneller zal herstellen dan afgelopen keer. De fysio zal ik in mijn kraambed al bellen als het nodig is, dit heb ik al met haar besproken. Het nummer van de osteopaat staat al in mijn telefoon. Ik zal heel goed voor mijn lichaam proberen te zorgen de eerste weken in de hoop op een goed herstel….We zullen zien…maar stiekem vind ik dit wel heel spannend…

Volg:
Share:

7 Reacties

  1. martine
    6 september 2017 / 10:51

    Wat balen dat je zoveel last hebt. Het verkijken erop snap ik helemaal. Ook logisch als je veel wilt ondernemen. Heb je met de gynaecoloog besproken dat het best een ding is jouw bekken? Daar kunnen ze echt rekening mee houden tijdens een bevalling. Dat je bekken een mindere klap krijgt. Omdat Julia in stuit lag kreeg ik een keizersnede, maar ook daarna bij de andere twee gehad, En niet alleen voor de risico’s maar ook voor mijn bekken problemen. Bij alle drie vanaf de tweede maand bekken. problemen en harde buiken. Een keizersnede is dan ook echt wel fijn ,want je bekken blijft gespaard.Ik hoop voor jou op de beste bevalling en dat je straks snel zonder veel pijn van jullie mooie gezin kan genieten.

  2. kirstenheijne
    6 september 2017 / 14:00

    Oh wat een verhaal! Al doet het me soms denken aan mijn laatste week (36), want met 37 weken besloot ons meisje te komen! Ik had na mijn vorige zwangerschap ook een lang herstel, dus besloot snel naar de fysio te gaan.. het bleek dat mijn stuitje scheef stond en nu heb ik na 3 weken al nergens meer last van! Hopelijk heb je een goed herstel!

    • Liefthuis
      Auteur
      6 september 2017 / 14:25

      Wat fijn dat je er nu zo snel vanaf was. Daarom wil ik ook snel actie ondernemen deze keer en stiekem mag die kleine broer komende week ook wel komen.

  3. Christine
    7 september 2017 / 20:52

    Wens je heel veel sterkte deze laatste dagen/weken?! toe.. dat je lichamelijke situatie niet nog verder zal verslechteren en je gauw kennis mag maken met julie gezinsuitbreiding!

    • Liefthuis
      Auteur
      8 september 2017 / 16:09

      Lief dank je 🙂 ik hoop ook dat hij snel in mijn armen ligt, maar we wachten af…

  4. martine
    7 september 2017 / 22:12

    He jodi! Heb je er al eens aan gedacht om een kruk naast de comode te zetten waardoor raf op de comode kan klimmen? Wij hebben een houten,volgens mij huishoudtrap van ikea. Stevig en degelijk. Die staat er naast bij ons. heb ik veel gebruikt toen ik ook niet kon tillen. Misschien heb je er wat aan.

    • Liefthuis
      Auteur
      8 september 2017 / 16:06

      Ooow wat een simpele en logische maar goede tip. Heb ik inderdaad totaal niet over nagedacht. Gaan we doen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.