Lieve Roosje…- dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…

Lieve roosjeLieve Roosje…Het verhaal van Yvette over de periode waarin haar lieve meisje veel te vroeg geboren werd. Vorige week vertelde Yvette over haar zwangerschap en wanneer ze zich besefte dat ze al even geen leven had gevoeld. Ze stapten in een achtbaan, die voorlopig nog niet zou stoppen.
Zo eindigende ze vorige week…

….ik heb Bep tijdens de yoga helemaal niet gevoeld……

Dus daar lag ik dan, aangeslagen en moederziel alleen in m’n bed. Ik deed mijn best mezelf te overtuigen dat ik me de heftige verhalen (van vroeg geboortes en geen leven voelen) te persoonlijk aantrok, iets waar ik wel vaker een handje van heb. Ondertussen porde ik links en rechts in mijn buik, maar nog steeds geen beweging. Ik sprak mezelf streng toe en probeerde te relativeren, nu kan je toch niks doen, morgen vroeg zien we wel weer verder.

Logische verklaring
Nadat ik toch in slaap ben gevallen, werd ik de volgende ochtend direct wakker met de vraag of ik  iets voelde…..Nee, nog steeds geen reactie, Bep bleef stil, wat ik ook deed. Ik probeerde cool te blijven. Kleedde Sep aan, zette koffie voor de timmerman en duwde een boterham naar binnen. Er zou vast een logische verklaring voor zijn!

Nuchtere papa
Gelukkig kwam Dave al snel thuis na zijn nachtdienst, maar die wilde maar één ding en dat was zo snel mogelijk z’n nest in duiken, logisch natuurlijk. Ik gaf aan dat ik de verloskundige zou bellen als ik niet snel leven voelde. Dave is een lekkere nuchtere, die dacht dat het allemaal wel mee zou vallen en dat ik het me inderdaad maar verbeeldde. Mocht het foute boel zijn, mocht ik hem wakker maken. Schatje is het toch! ;p

Vader knows best
Papa (mijn vader) kwam langs voor een poging onze timmerman aan te zwengelen. Toen ik hem vertelde wat er speelde, beval hij mij om direct de verloskundige te bellen. En als vaders dat zeggen, dan doe je dat en laat je het wel uit je hoofd om hen tegen te spreken!

Minder leven protocol
Binnen een half uur stond onze verloskundige op de stoep, om naar de hartslag van Bep te luisteren. Protocol ‘minder leven’ was ingezet. Al snel hoorde we Bep’s hartje duidelijk kloppen, wat prachtig klonk. Wat een gerust stelling….maar ik schaamde me dood! Zie je wel, ik stelde me gewoon aan! Volgens het protocol moest ik ook naar het ziekenhuis voor een Ctg en een echo later die dag. Mijn lieve moedertje zei haar kappersafspraak af en paste op Sep, want moeders/oma’s hebben blijkbaar een sixth sense..

Fluitend het ziekenhuis in
Dave heb ik een half uur voor vertrek uit z’n warme bedje getrokken om samen naar het ziekenhuis te gaan. Fluitend liepen we het ziekenhuis in, ik voelde me enigszins bezwaard, want we hadden het hartje al goed horen kloppen. Toch was ik wel een beetje zenuwachtig en dan….word ik melig. Dave had amper geslapen dus dat was het ultieme recept voor twee giebelende pubers in de wachtkamer.

Verkeerde vrouw
Toen ik eenmaal op het bed lag waar de Ctgplaats ging vinden, moest Dave zijn jas nog even ophangen en liep vervolgens bij de verkeerde vrouw haar kamertje binnen, awkward! Onze kamertjes waren slechts door een gordijntje gescheiden dus ik hoorde alles gebeuren….toen kwam ik natuurlijk helemaal niet meer bij.

Ctg
De zuster kwam en die deed de Ctg-doppen op mijn buik, we zouden weer het hartje van ons lief Bepje gaan horen. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan…..mijn meligheid was direct weg. De doppen bewoog ze over mijn buik en na 3 uur zoeken (zo voelde het), riep de zuster er versterking bij. Af en toe hoorden we op de achtergrond een hartje en beweging, maar duidelijk en geruststellend was het niet. Zuster 2 ging aan het werk en ook Dave begon het een beetje warm te krijgen.
Eindelijk…we hadden het hartje te pakken! Met man en macht moesten de doppen op zijn plaats gehouden worden. Die zuster had natuurlijk meer te doen, dus Dave en ik moesten dit klusje het komende half uur samen zien te klaren. Het werd een combinatie van Mikado en Kamasutra voor gevorderden.

Hartslag dipje
Al snel zagen we de hartslag wegvallen en keken elkaar beschuldigend aan; DON’T MOVE! Er kwam echter direct een vrouw met een rood hoofd de kamer in gesneld en sommeerde ons om mee te komen. De mevrouw bleek een co-assistent gynaecoloog te zijn. Ik moest gelijk in de echo stoel gaan zitten. Ik dacht dat we op onze donder kregen, omdat we ons hadden bewogen! Ze benoemde dat ze de hartslag van Bep had zien zakken en dat ze zich zorgen maakte. Fuck!…..

Bep liep achter
Al snel kwam de vraag; ‘u bent nu 25 weken zwanger?’ Eeeh nee, 29! De groei van ons meisje bleek achter te lopen. Ik zag de co-assistente steeds zenuwachtiger worden en dacht bij mezelf ; dit is foute boel. Ze deed haar best om er een weekje bij te smokkelen in de metingen, maar het was meer dan duidelijk dat Bep achter lag in groei. Toen ze naar de navelstreng ging kijken, veranderde mevrouw naast me in een tomaat. Het bloed wat van mij naar Bep zou moeten stromen, stroomde terug de navelstreng in. Weer fuck! Dit was behoorlijk foute boel en ik zou waarschijnlijk een paar weekjes eerder moeten bevallen.

Gedachten maken overuren
Er werd een gynaecoloog ingeschakeld en die vertelde dat ik direct opgenomen moest worden en dat we er vanuit moesten gaan dat ik eerder zou gaan bevallen. Eerder? Eerder? Hoeveel eerder?! Nee dat kan niet, baby’s zijn het veiligst in mama’s buik en zeker nu nog met fucking 29 weken! Mens ik heb nog een kleine rond lopen en m’n huis staat nog op z’n kop! Ze hoopte dat ze het nog een maandje konden rekken. Een maand in het ziekenhuis liggen, hoe dan?! Wat gaan ze aan die gekke navelstreng doen en hoe gaan we er voor zorgen dat ons meisje gaat groeien?! Ze vertelde dat ik long- en hersen rijpingsinjecties zou krijgen. Ok dit is serieus, dit is bloed serieus.

Start van de achtbaan
We werden verwezen naar de afdeling waar ik opgenomen zou worden. We waren compleet van ons padje, waardoor we niet gehoord hadden waar we heen moesten. Huilend belde ik mijn moeder om het slechte nieuws te vertellen, onze achtbaan was gestart.

Bep moest wel heel hard werken
Nadat we het hele ziekenhuis van binnen en buiten hadden gezien en mijn voorlopige verblijfplaats hadden gevonden, werd ik direct weer aangesloten aan de Ctg. Er kwamen 2 zusters die van alles uit probeerden te leggen terwijl ze overal injecties, naalden en infusen in prikten en apparaten aan me hingen. Al snel werd duidelijk dat Bep wel heel hard moest werken om haar hartje te laten kloppen.

Hopelijk houdt ze deze week nog vol
De zusters vertelden me dat ze hoopten dat ze het deze week nog uit zou houden in mijn buik, zodat de medicatie in ieder geval nog zijn werk kon doen. Binnen enkele minuten volgde weer een hartdip van Bep, net als bij de eerste Ctg. De apparaten sloegen alarm en al snel kwam de co-assistent weer binnen om de boel te beoordelen. Ik was ondertussen zo stoned als een garnaal, dat spul voor Bep haar hersenen sloeg in als een bom! Ik had het bloedheet, ik was blurry in mijn hoofd en het leek alsof de mensen naast mijn bed mijlen ver van mij vandaan waren. Ik hoorde alleen iets met;

Vandaag bevallen….
Vandaag bevallen…Ik raakte in paniek, er volgde weer een hartdip, een telefoontje of er een OK beschikbaar was. 2 Tellen later racete ik met bed, apparatuur, infusen, Dave en 4 zusters die me al rennend uitkleedden door de gangen van het ziekenhuis.

Ik heb gesmeekt, geroepen en geschreeuwd om een minuutje tijd voor bezinning.
Maar nee, dit kind moest NU gehaald worden! Ze was in levensgevaar!

Vorig jaar van zo dichtbij meegemaakt en toch zo ver weg gestaan. Ook ik ben stil van deze rollercoaster. 

 

Lees alle blogs over Lieve Roosje…
– Ineens besefte ik me, ik heb mijn meisje nog niet gevoeld…
Dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…
Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…
Ik zag een prachtig mini meisje…tussen alle slangetjes en buisjes…
SLIK…verlamming of als ze geluk had alleen eenspasme…
– Nog meer hersenbloedingen? Een genetische afwijking
 Lieve ouders het spijt me, Roos heeft het syndroom van down…
– Van spoedcursus down tot de harde realiteit, de toekomst en vooral een hele lieve Roosje…

Volg:
Share:

6 Reacties

  1. 27 november 2016 / 14:05

    Jeetje wat een heftig verhaal, gewoon geen woorden voor. Sterkte!

  2. 28 november 2016 / 19:07

    Heftig zeg! Hoe een situatie ineens kan veranderen…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.