Lieve Roosje…- Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…

Lieve roosjeLieve Roosje….de geboorte van een sterk, stoer, mooi meisje….Haar leven startte in een sneltreinvaart… Dave vertelt over de bevalling, de onmacht, de zoektocht naar houvast en de steunpilaar die hij moest zijn. Voor Yvette en voor Bep….voor zijn Roosje….Yvette vertelde eerder al over het moment dat ze geen leven voelde en het ziekenhuis bezoekje dat eindigde in paniek

Mag ik 1 minuut
“Mag ik alsjeblieft één minuut, één minuut maar!”, ik haal deze zin, zó specifiek door jou uitgesproken, regelmatig terug in mijn hoofd. Hij beschrijft precies de inslag, het ongeloof en de wanhoop van dat moment. Ik ben een echte denker en bedenk dat ik me ook wanhopig voel. Tien minuten geleden hebben jullie het over zeven weken tot de bevalling en nu is er niet eens één minuutje.

Inmiddels hebben we een tempo tussen rennen en sprinten bereikt, wat al snel één van de zusters teveel wordt: ik zie haar – al uit de bocht vliegend – een leuning raken met haar ribben en met een luide kreet op de grond terecht komen.
Ik hoor de kleinste zuster “door! door!” schreeuwen en besef me dat haar tegenspreken uit den boze is.

Nee Yvette, tijd voor bezinning was er niet…

Een bevalling zou ze niet overleven
Na mijn promotie tot vierde bed-bestuurder merk ik dat ik blij ben iets toe te kunnen voegen, iets te kunnen dóen. Zo goed als een man kan multitasken probeer ik Yvette, die inmiddels ergens anders lijkt te zijn dan op deze aarde, te ondersteunen en vang kledingstukken van haar op en help met uitkleden. De zuster naast me probeert al een tijdje contact te leggen. Het valt me op dat ze heel rustig en zonder enige adrenaline me probeert duidelijk te maken wat er gaat gebeuren en dat terwijl we zo’n 12 km/u gaan. Haar beheerstheid en controle geven me hoop en vertrouwen dat er in ieder geval nog iemand is die het overzicht lijkt te hebben. Ze gaan Bep met een spoedkeizersnede ter wereld brengen, omdat ze een bevalling niet zou overleven….

Tweedelig blauw pak
Ik word afgezet bij een kleedkamer met de belofte dat ik weer herenigd word met mijn twee meisjes zodra ik de kleedkamer uitkom. Het gaat tegen mijn gevoel in om ze alleen te laten, maar weet ook dat elke seconde telt, dus volg snel de instructies op. Ik hoop dat mijn kus en op niks gebaseerde geruststellende woorden ‘planeet Yvette’ bereiken.
Bij binnenkomst bekijkt een man in blauwe kleding en een groen masker me aandachtig, zonder iets te zeggen, net wat te lang zeg maar. De plotselinge verandering van omgeving en de ogen van de man die ouderdom en levenservaring verraden laten mijn adrenaline wat zakken. Na een lange ongemakkelijke stilte vraag ik hem maar om alsjeblieft het voortouw te nemen, omdat ik dit nog nooit gedaan had en bezig was met alles proberen te verwerken.

Ik kreeg een tweedelig pak aangemeten en iemand in normale kleding raadde me aan om mijn waardevolle spullen aan hem te geven, wat ik maar gewoon deed. In de tussentijd bereiden verschillende personen me voor op wat er komen gaat en waar ik heen moet. Stuk voor stuk geven ze aan dat ik mijn telefoon niet moest vergeten om foto’s te kunnen maken. Alsof ik daar in deze ellende tijd voor heb laat staan zin in heb! Later ben ik hen zo dankbaar! 

Ik zoek houvast
Ik weet nog precies hoe de operatiekamer er uit ziet. Realiteit recht in mijn gezicht, ik was er weer…direct in het moment; het is echt, het gaat nu gebeuren en het is erop of eronder. Yvette in het midden van de kamer, haar bovenlijf door een blauwe doek gescheiden van de onderkant, wat me aan een goochel act van Hans Klok deed denken. Links stond een onderzoekstafel klaar voor de baby, omringd door drie vrouwen. Ik probeerde de ernst en het mogelijke gevaar te onderdrukken en had houvast nodig. Ik screende de kamer en zag uiteindelijk achterin een man staan bij alle operatie-attributen. Armen over elkaar, hij had overzicht, híj moest het worden. Ik vroeg aan hem of hij “de butcher” was en de operatie tot een goed einde zou brengen. “Eeh nee, ik ben stagiair en dit is mijn eerste bevalling, maar succes” was zijn antwoord. Kak! Ik had mijn vertrouwen gevestigd op de enige persoon in de kamer met minder bevallingservaring dan ikzelf.

Gelukkig was Yvette weer in de buurt van de aarde en konden we elkaar nog even spreken tussen alle instructies door. Ik weet nog dat alles om me heen even vervaagde en we voor mijn gevoel echt even samen waren. Termen als “ik wil dit niet, ik kan het niet” wisselden we af met “we moeten, je kunt het en het komt goed”. We probeerden beiden overtuigend over te komen.

Patrick…
Yvette was duidelijk in ons korte overleg; je blijft bij Bep, wacht daar tot ik er ben, laat haar maar niet alleen. We werden uit ons moment gehaald door Patrick, de man van de verdoving. Hij heet waarschijnlijk geen Patrick, maar tot op de dag van vandaag is hij mijn Patrick. Patrick zijn ogen vergeet ik nooit meer; gezellig, oprecht en iets jongensachtigs, maar vooral een uitstraling dat hij veel heeft meegemaakt en niet snel van zijn stuk te brengen is. Kan hij mijn houvast worden? Patrick vertelde dat Yvette een ruggenprik zou krijgen, maar de ruggenprik werkte (net zoals bij de bevalling van Sep) niet en Patrick gaf aan het nog wel even aan te willen kijken. Hij gaf de opdracht “te snijden”, Yvette moest aangeven of ze het kon voelen. Ik zag iemand met haar nagel een lijn trekken op haar buik en Yvette, waarschijnlijk in de veronderstelling dat het een scalpel was, brak de tent af. Heel even zag ik dat jongensachtige in Patrick zijn ogen en samen stelden we Yvette gerust, wat niet bepaald leek te lukken. Waarom ik niet heel boos ben geworden op hem weet ik nog steeds niet, maar deze actie maakte de situatie even wat luchtiger.

We moesten voor Bep, sorry Yvette…
De ruggenprik sloeg echt niet aan, wat betekende dat er over gegaan moest worden op een algehele narcose. Yvette wilde dit niet want ze wilde controle houden en er voor Bep zijn. Tevens riep ze “dadelijk werkt dit ook niet en word ik wakker tijdens de operatie!”, de wanhoop wederom duidelijk aanwezig. Patrick keek me vragend aan en ik gaf hem een knikje. Yvette leek wel in shock en dan live een keizersnede ondergaan, we moesten wel, voor Bep, sorry Yvette Patrick telde af en direct viel de slaap in. Patrick’s eerste woorden waren “zo, rust, we kunnen beginnen!”. Hij gaf het advies om niet te gaan kijken en was daar niet de eerste in. Ik wil er verdomme zijn voor haar, knappe jongen die me daar weg houdt.

Mijn kind heeft hulp nodig, Yvette moet ik ook nog geruststellen, dat stomme doek ook! Ik ben dan nog tegen Yvette aan het praten en doe alsof ik weet dat het allemaal wel goed komt. Wat als ze die wanhoop de hele tijd in haar slaap voelt! Maar Bep kan ieder moment geboren worden en die moet weten dat ik er ben! Patrick richt zich nog een laatste keer tot me: “die ligt lekker te slapen hoor, je kind heeft je nu meer nodig”. Concreet, helder, man naar mijn hart die Patrick Houvast.

De keizersnede
Bizar. De buik van je vriendin open gesneden zien worden. Met de doek als scheiding en geen reactie bij Yvette leek het niet echt, maar ik herkende beide delen wel, heel onwerkelijk. Links bij Bep’s tafel praten drie mensen over hun kinderen, alsof alles doodnormaal is. Ik zie nog voor me dat er ingewanden aan de kant gelegd worden op de buik van Yvette en een van de twee oudere vrouwen met handschoenen in haar lichaam aan het wroeten is. De andere oude vrouw heeft zich, na een korte uitleg, over mijn telefoon ontfermd en schiet erop los. De butcher legt haar iedere keer uit hoe ze het toestel moet ontgrendelen als ze weer de verkeerde knop indrukt.

Weer een klap
Weer een klap in mijn gezicht….de oude vrouw komt met iets uit de buik! Ik weet niet wat er na zeven maanden verwacht wordt, maar ik had iets meer “een kindje” verwacht. Ik hoor echter allemaal “oeh’s” en “aah’s”. Roos wordt blijkbaar in de vruchtzak geboren (kans 1 op 80.000). Ik hoor de oude vrouw zeggen dat ze dat in haar carrière nog nooit heeft meegemaakt. Aan haar geschatte leeftijd en de zeeën van tijd die ze denken te hebben moet dit heel bijzonder zijn. Kunnen we nu door? Mijn kind! Snij die zak open, mijn kind kan zo toch niet ademen! Gelukkig realiseer ik me op tijd dat ze dat al negeeeh zes maanden op deze manier overleefd heeft.

Er wordt een zak om Roos gebonden, om onder andere de warmte vast te houden, die al gauw bruin kleurt. Poep…You go girl, dat werkt alvast!

De drie mensen bij Roos haar onderzoekstafel, staan nu “aan” in werkmodus en onderzoeken Roos.  Mijn Roos, onze Roos! Ik vang termen op als “ze moet nu wel zelf gaan ademen”, “haar kleur is niet ok”, en haar eerste onvoldoende is direct binnen (Apgar score). Iedereen behoudt echter de rust en blijft zó beheerst. Ik kijk naar Roos, raak haar stiekem even aan tussen alle handen door. Papa is bij je Roos, het komt goed. Voor het eerst vandaag geloof ik mijn woorden…

Alsof ze gebroken is
Haar been ligt tegen haar oren aan en de moed zakt me in de schoenen, wat een onwerkelijk gezicht, alsof ze gebroken is. De arts moet hard lachen en buigt het been recht waarop ik hard “nee!” roep. Het been veert weer terug en ik krijg een herhaling van een biologieles over kraakbeen. Oh ja, was ik nu even niet mee bezig. Ik hoor dat ze een dikke acht of negen heeft op haar herkansing (Apgar) en proef lichte euforie bij de artsen, wat me wat adempauze geeft.

Daar sta ik dan…

Rechts zie ik iemand alle organen en weefsels met haar hand bij elkaar vegen en zorgvuldig terug in Yvette’s buik stoppen. Zo dit kan hier, als jij dit even optilt dan kan dat nog hier. Bizar! Ik weet nog goed dat het klonk alsof er door vers gemaakte pasta geroerd werd en schaamde me dat ik zelfs op dit moment aan eten dacht. Ik zie iemand met grove steken de wond uiterst netjes dichtnaaien en herken plots de CTG dokter in haar. Zij is er al die tijd bij geweest!
Links zie ik meer apparatuur dan kind, een kind dat wederom against all odds aan het langste eind trekt. De artsen vertellen me dat we er nog lang niet zijn, maar dat ze het voor nu goed doet. Kom maar op met die odds.

Daar sta ik dan…

Trots, zo verdomde trots. Omringd door twee vechters. Verbonden door iets wat een man nooit zal begrijpen of ervaren, maar wat Roos haar leven heeft gered. Voor nu dan, dat maken de artsen herhaaldelijk duidelijk…voor nu…

Vol trots knip ik de navelstreng door. Jij komt er wel lieve Roos.

 

Volledig meegezogen in jouw gedachten. Dank je Dave, ik ben er stil van.

 

Lees alle blogs over Lieve Roosje…
– Ineens besefte ik me, ik heb mijn meisje nog niet gevoeld…
Dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…
Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…
Ik zag een prachtig mini meisje…tussen alle slangetjes en buisjes…
SLIK…verlamming of als ze geluk had alleen eenspasme…
– Nog meer hersenbloedingen? Een genetische afwijking
 Lieve ouders het spijt me, Roos heeft het syndroom van down…
– Van spoedcursus down tot de harde realiteit, de toekomst en vooral een hele lieve Roosje…

Volg:
Share:

5 Reacties

  1. Mayke van Drunen
    4 december 2016 / 08:53

    Wat schrijven jullie prachtig allebei. Wat moet dat allemaal heftig geweest zijn en wat zijn jullie sterk! Een dikke knuffel voor stoere Roos

  2. 5 december 2016 / 07:09

    Kippenvel en tranen over mijn wangen. Wat een heftig verhaal en mooi omschreven door de papa van Roos. Ik word helemaal meegezogen in het verhaal.

  3. Maartje
    5 december 2016 / 07:16

    Supermooi en spannend om te lezen. Wat een heftige ervaring!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.