Lieve Roosje…SLIK…Verlamming of als ze geluk had alleen een spasme…

Het leven van Roosje was met een sneltreinvaart begonnen. Het mooie, fragiele wondertje van 1030 gram, maakte een super start na een vroeggeboorte bij 29 weken en Yvette leefde in haar Roosje bubbel.
Na de eerste ontmoeting met haar mooie meisje, kwam de nacht en de volgende dag…. De dag die in het teken zou staan van onderzoeken en uitslagen, maar ook van het eerste fysieke contact tussen moeder en dochter.

De eerste dag..
Roos was haar eerste nacht op planeet aarde goed doorgekomen, boven verwachting van de doktoren. Zelfs de beademing van Roos mocht al afgebouwd worden! Vandaag zou Roos helemaal doorgelicht worden en van top tot teen onderzocht worden. Het werd een hectische dag met een hoop gesprekken, veel witte jassen en ook fijne momenten.

Grote broer is flink in de war
Sep kwam op visite bij zijn nieuwe zusje. Het arme ventje was helemaal van de wap en had in de afgelopen paar uur een intense verlatingsangst ontwikkeld. Gillend stond hij op de deur te slaan toen Dave even naar de wc moest. Hij was bij mijn ouders ingetrokken, naast ons, zijn meest vertrouwde en lievelings mensen op de wereld, maar Sep is een erg gevoelig mannetje wat direct door heeft als er stront aan de knikker is, zo nu dus ook.

Ik vond het heerlijk om hem weer even te zien en vast te houden en vreselijk vond ik het dat hij last had van de situatie en nog erger toen hij huilend papa en mama achter moest laten in het ziekenhuis. Ik besefte me echter ook dat ik nog amper met hem bezig was geweest, ik had nog geen ruimte gehad om me over hem druk te maken of om hem te missen. Bizar toch?! Normaal ben ik al half depri als ik een late en een vroege werkdienst achter elkaar heb en hem dus dik 24 uur niet zie! Ik zat helemaal in mijn Roos bubbel en de wereld buiten het ziekenhuis bestond gewoon even niet meer.

Voor het eerst mijn meisje vasthouden…
Er kwam gelukkig al snel afleiding, ik mocht met Roos gaan buidelen! (huid op huid contact tussen ouder en kind) Ik mocht ons meisje voor het eerst vasthouden, ruiken en van dichtbij zien! Dit vereiste nogal wat organisatie. Ik lag nog steeds in een ziekenhuisbed en dat moest in het kamertje van Roos gereden worden. Samen met 100 apparaten en die apparaten hadden allemaal kabeltjes waaraan Roos verbonden zat. Nadat alles gepast, gemeten en gesorteerd was, was het dan eindelijk zo ver! De zuster pakte het mini mensje uit de couveuse en legde haar op mijn blote borst. Jeetje wat enorm klein is ze, zo licht, zo fragiel. Het velletje niet dikker dan een tissue papiertje. Een heel slap, licht kindje. De kabels aan haar wegen meer dan zij zelf. Heel onwerkelijk maar hoe fijn om haar eindelijk zo dichtbij me te hebben.

Tranen van geluk en…
Ik wilde haar kussen, aaien en opvreten. Helaas was dat nou juist iets wat niet mocht, want dat zouden prikkels zijn waarvan ze stress kon krijgen. Ik mocht haar alleen vasthouden en haar op deze manier een geborgen gevoel geven. Mijn geur, hartslag en aanwezigheid alleen al zou haar zo veel goeds doen, wijzen allerlei studies uit, dus ik weerstond mijn oerdriften. Tranen rolden over mijn wangen van geluk en van de confrontatie met haar kwetsbaarheid.

Een hersenbloeding
Aan het einde van de dag volgde een gesprek met de neonatoloog (arts voor prematuren) over de uitslagen van de eerste onderzoeken. Roos bleek een hersenbloeding te hebben gehad nog in mijn buik. De bloeding omvatte een kwart van haar hersenen, een diameter van 2,5 cm en dat in dat minibolletje van mijn meisje, van niet groter dan een tennisbal. De bloeding sijpelde op dat moment nog steeds, wat betekende dat het goed in de gaten gehouden moest worden. Wat de gevolgen hier van zouden zijn was nog niet in te schatten, wel wisten ze dat de bloeding in het motorisch gebied zat. Het zou kunnen zijn dat Roos nooit zou kunnen lopen, maar als ze geluk had en andere gedeelten in haar hersenen de getroffen gebieden zouden overnemen zou ze er misschien vanaf kunnen komen met alleen een spasme….
Alleen een spasme….SLIK!

 

De achtbaan raasde maar door….Sterke papa en mama…Sterke Roosje…

 

Lees alle blogs over Lieve Roosje…
– Ineens besefte ik me, ik heb mijn meisje nog niet gevoeld…
Dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…
Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…
Ik zag een prachtig mini meisje…tussen alle slangetjes en buisjes…
SLIK…verlamming of als ze geluk had alleen eenspasme…
– Nog meer hersenbloedingen? Een genetische afwijking
 Lieve ouders het spijt me, Roos heeft het syndroom van down…
– Van spoedcursus down tot de harde realiteit, de toekomst en vooral een hele lieve Roosje…

Volg:
Share:

3 Reacties

  1. Maartje
    13 januari 2017 / 07:26

    Ach.. wat moer dat een vreselijk onzekere en emotionele tijd zijn geweest. Ben benieuwd hoe het nu gaat.. In afwachting van het vervolg!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.