Mijn bekken problemen en de tweede zwangerschap…

Mijn laatste update over mijn bekken problemen, eindigde ik super positief. Op dat moment had ik al twee weken geen enkele pijnstilling gebruikt en kon ik (bijna) normaal functioneren. Heerlijk en wat was ik blij, dit was een stijgende lijn. Achteraf kon ik terugtellen dat ik op dat moment ook precies vier weken zwanger was. Wat een timing…Hoe gaat het nu…

Ik zou uit elkaar vallen
Regelmatig kreeg ik de vraag’ wanneer gaan jullie voor een tweede?’. Heel lang was het antwoord dat ik voor mijn gevoel uit elkaar zou vallen, wanneer ik weer zwanger zou zijn, ik schoof het dus echt voor me uit. Toen het echter steeds langer ging duren, begon ik te twijfelen. Wat nu als ik helemaal hersteld ben ben, zwanger raak en meteen weer last krijg? Daar zag ik zo tegenop. We besloten sowieso nog te wachten tot na onze vakantie in Amerika, dan rustig af te bouwen met mijn pijnstillers en dan te ‘starten’.

Na Amerika…
Ik bouwde de pijnstillers af en ging over op paracetamol. Mijn lichaam had verbazingwekkend veel gehad aan de periode met de pijnstillers en had spierkracht op kunnen bouwen, super fijn.
Ik was niet meteen zwanger, het was niet meteen raak. Zoals jullie al konden lezen. Jammer, maar niet erg. Dat was de vorige keer ook niet zo en dus kon ik nog een paar maanden wennen aan mijn lichaam zoals het was, zonder pijnstillers. Werken ging mega goed, mijn bekken bleef een zwakke plek, maar ik had nooit meer zoveel last als ‘eerst’.

Stiekem een beetje bang
En toen was ik zwanger. Ik was mega blij, maar ben ook best gespannen geweest over hoe het zou zijn. Al die hormonen weer in mijn lichaam, alle gewrichten die weer slapper zouden worden. Mijn lichaam was nu op 70% van zijn kracht en hoe zou het gaan als het die boost aan hormonen zou krijgen? Ik was stiekem een beetje bang ervoor. Ik was net aangesterkt en wat nou als ik meteen weer last kreeg?

Fysio
Bij 9 weken zwangerschap ging ik uit voorzorg weer naar mijn bekken fysio. Ik had op dat moment nog geen last, TOP!!! maar wilde toch even overleggen, waar ik op moest letten en wat ik alvast kon doen. Zij vertelde mij dat echt iedere zwangerschap anders is en dat ik nu beter voorbereid ben en weet waar ik op moet letten. Ik moest dus niet uit gaan van het ergste, maar wel reëel zijn, dat de kans bestond…

Twaalf weken top…
Tot en met week 12 had ik weinig last. Althans, niet noemenswaardig. Dit zag er goed uit, zo wilde ik het graag even volhouden. Ik deed mijn oefeningen die ik van de fysio had gekregen en deed verder alles zo normaal mogelijk, wat ook heel goed ging.

13 weken
Bij 13 weken en 1 dag had ik een heftige dag op het werk en toen was het helaas raak. Alle spanning sloeg compleet op mijn lichaam en ’s avonds was ik kapot. Ik voelde me echt even heel ellendig, omdat ik ineens weer voelde wat ik ruim een half jaar geleden zo veel voelde. Ik wilde dit helemaal niet. Slapen deed goed, dus vol goede moed dook ik mijn bed in, morgen nieuwe dag nieuwe kansen.

Rust, werken, rust…
Sindsdien merk ik dat mijn lichaam niet zo meewerkt als ik wil. Ik merk dat mijn bekken weer slapper zijn door de hormonen. Mijn rug probeert het op te vangen waardoor mijn rug verkrampt, maar ook steken in mijn bekken, afgeknelde zenuw….zo herkenbaar van toen. Op mijn werk voel ik me goed, maar doe ik wel meer dan soms goed is. Ben ik thuis, dan pak ik mijn rust, slaap ik zoveel mogelijk,  dus vroeg mijn bed in, afgewisseld met alle normale dagelijkse dingen.

Grens gezocht
Bewegen, wandelen, houdingen afwisselen, pilates. Allemaal goed, maar allemaal niet Te veel. Niet over de grens. Naar je lichaam luisteren. Maar hoe doe je dat? Waar ligt die grens? En vooral waar ligt die grens wanneer ik 17 leerlingen voor mijn neus heb zitten? Lastig hoor…Als iemand die grens weet te vinden, let me know…

Pijn went
Pijn went, dat weet ik van een tijd geleden nog. Het is niet fijn, maar het went. Het is niet anders. Ik wil heel graag een tweede kindje en ben mega blij dat ik een tweede spruitje mag dragen. Dus ik neem dit voor lief. Het is niet anders en het was stiekem toch te verwachten. De fysiotherapeut heeft me verteld dat ik niet iets kapot kan maken, dat vind ik een geruststelling. Zolang ik me verder goed voel, loop ik af en toe een beetje mank, maar dat overleef ik ook wel weer.

Ik zwanger lekker verder…