Een miskraam…..en dan verder…

Van: Kathryn Miller Ridiman

Van: Kathryn Miller Ridiman

Daar in het water van Hoi an, deden we onze wens….Ik wenste een kindje, een gezond, lief, klein en gelukkig kindje. Ik voelde me verbazingwekkend sterk. Natuurlijk was ik ook verdrietig en ik baalde van het ellendige bloedverlies, maar ik voelde me ook sterk, ik wilde vooruit kijken en verder.

Struisvogelpolitiek The end

Eenmaal weer in Nederland kon ik mijn kop niet meer in het zand steken. Het leven was echt en we waren niet meer op onze reis, niet meer op onze ontsnappingsplek. Back to reality. Ik moest nog op controle bij de verloskundige om te kijken of mijn baarmoeder helemaal schoon was. Ik had het gevoel dat mijn lichaam dat netjes geregeld had en dit was ook zo, dus we mochten weer verder. Nieuwe pogingen, weer opnieuw proberen onze wens uit te laten komen.

Voor een aantal goede vriendinnen was die tijd een k*** tijd. Hoe het kan dat dit allemaal tegelijk kwam, geen idee, maar die week werden bij veel van ons de emoties flink op de proef gesteld. Heftige situaties om mee te dealen. Ik moest er ook voor hun zijn, net zoals ze er voor mij zouden zijn. Dit maakte dat ik alles, dus ook mijn miskraam anders ging bekijken. Wat zij mee maakten, was niet te vergelijken met ons.

Niet vergeten
Door onze reis naar Vietnam en de gebeurtenissen thuis, werd er weinig over gesproken. Daarnaast was het heel dubbel. Van de ene kant was ik op dat moment blij dat er niet over gepraat werd, dat er weinig naar gevraagd werd, want dat maakte me verdrietig. Van de andere kant wilde ik niet dat mensen zouden ontkennen wat er was geweest en dat mensen zouden denken dat ik er totaal geen moeite mee zou hebben. Dat voelde niet eerlijk tegenover het minivruchtje, mensje, zieltje of hoe je het ook wil noemen, dat het wel geweest was. Het ging echt goed met me, maar we mochten het niet vergeten.

Door
Mij kennende en terug kijkende op de hele situatie, ben ik verbaasd over de rust en het gevoel van vrede dat ik had. Ik wilde heel graag door en er niet in blijven hangen, want dan zou het nooit meer goed komen voor mijn gevoel. Ik vond het niet erg dat mensen het wisten, maar had ook geen behoefte het heel de wereld te laten weten. Het was van ons en wij dealden er mee zoals wij dat wilden.

En nu?
Ik voelde heel sterk dat ik gewoon verder wilde met proberen een kindje te krijgen. Niet om het ene te vergeten, maar wel om het iets makkelijker te maken en natuurlijk omdat onze kinderwens niet kleiner was geworden. Toen mijn bloedverlies over was, kwam er wel ineens een stukje angst bij. Nu gingen we het weer proberen, maar hoe was mijn cyclus? Ik las verhalen op internet van mensen die er weer maanden over deden voordat ze een cyclus hadden. Anderen zeiden weer dat je extra vruchtbaar was na een miskraam, was dit waar? Wilde ik dit wel horen? Want wat nu als het mij in die extra vruchtbare periode niet zou lukken. Om die eerste keer zwanger te worden duurde 8 maanden. Toen niet erg, maar nu acht maanden wachten, dat kon ik niet goed aan was ik bang voor.

Twee gedachten
Twee gedachten bleven maar door mijn hoofd spoken. Dat kwam mede door wat ik van mensen om me heen hoorde.
1. Mensen probeerden me moed in te spreken door te zeggen dat ik in ieder geval zwanger kon worden, dat dit toch een fijn gevoel moest zijn. Ergens klopt dit natuurlijk, maar achter in mijn hoofd zat een stemmetje dat zei, maar wat nou als ik wel zwanger kan worden, maar geen kindje kan krijgen, dat het dus iedere keer mis blijft gaan? Proberen niet aan te denken, we gaan het gewoon proberen en dan zien we wel.
2. Op de een of andere manier zag en hoorde ik om mij heen ineens allerlei verhalen over miskramen. Die verhalen gaven me echter vaak geen moed. Ik las namelijk veel verhalen over 2 miskramen. Dat mensen eerst twee miskramen kregen voordat het goed ging. Dat ik zo goed door deze miskraam was gekomen, was ik blij mee. Zoals ik eerder al zei, is de miskraam me fysiek mee gevallen en ik had er oprecht vrede mee. Maar of ik daar een tweede keer zo goed mee kon dealen? Vast niet

Ons geluk
Wat een geluk had ik, mijn cyclus kwam snel op gang. Toen het bloeden was gestopt, werd ik na 4 weken ongesteld, mijn eerste eisprong was dus al weer geweest. Toen ik van de tweede eisprong na de miskraam zwanger raakte, voelde ik heel snel dat het raak was. Dit voelde goed, niet zoals die eerste keer. Onze kleine spruit, onze wens. Hij is uitgekomen.

Bron: De echo van mijn kind - Harm Wagenmakers

Bron: De echo van mijn kind – Harm Wagenmakers

Een jaar later
Op het moment dat je weer zwanger bent en vooral na de eerste twaalf weken, merk je dat het de miskraam een beetje weg vaagt. Je hebt het vooral over de positieve zwangerschap die je hebt en daarna over het mooie kindje wat daar uit geboren wordt. Fijn dat het zo werkt en toch blijft het gevoel bij mij stiekem aanwezig dat het niet vergeten mag worden. Niet dat ik er dagelijks aan denk, maar ik zal het natuurlijk nooit vergeten.

Een maand na de geboorte van onze spruit, kwam ineens de datum van de miskraam dichterbij. Een jaar geleden, in Vietnam. Heel gek, maar ineens moest ik er om huilen. Huilen zoals ik in de weken na de miskraam niet vaak heb gedaan. Wat was dit nu ineens? Ik zat nog vol met hormonen en de liefde voor mijn spruit liet me ineens beseffen dat ik wel echt zwanger was geweest en wat het had kunnen zijn, als….

Van twee vriendinnen kreeg ik gedurende het eerste jaar na mijn miskraam, mooie teksten. Zo fijn! Zo lief! Het was niet vergeten….

Tot snel,

Liefs Jodi

 

 

Volg:
Share:

10 Reacties

  1. 20 maart 2016 / 12:31

    Zo mooi (herkenbaar) geschreven.

    Mijn allereerste zwangerschap ooit werd een miskraam en ik draag dat nog altijd met me mee.
    Ik was zo bang dat ik inderdaad zwanger zou kunnen geraken, maar geen kindje zou kunnen krijgen.

    Erover praten (en bloggen) is zo belangrijk!

    Ondertussen ben ik mama van drie, (en toch ook een beetje 4) maar toen had ik dat niet verwacht!

    • Liefthuis
      Auteur
      20 maart 2016 / 12:32

      Fijn om te horen, ik heb toch ook wel weer een beetje angst, voor wanneer wij voor spruit 2.0 gaan. Maar we zullen het zien…

  2. 20 maart 2016 / 12:35

    Wat mooi omschreven Jodi. Heel puur en recht uit je hart. En ik hoop dat jij en Stef het nooit meer mee hoeven te maken. Voor mij is het niet herkenbaar en ik hoop het ook nooit mee te maken, want het lijkt mij ontzettend heftig en dat is nog zacht uitgedrukt… En ik vraag me af of ik daarmee om zou gaan. Toch lees ik bij jou ook heel veel kracht en dat vind ik heel mooi.

    • Liefthuis
      Auteur
      20 maart 2016 / 12:40

      Lief…

  3. 20 maart 2016 / 14:07

    Heel erg mooi geschreven. Een heftige periode en soms zal dit nog wel eens terug komen in je gedachte. Je hebt nu een mooie spruit

  4. 21 maart 2016 / 19:07

    Soms beleef je een bepaalde periode op ‘automatische piloot’. Vorig jaar is in mijn omgeving ook iets heel erg gebeurd, en ik heb er geen traan om gelaten. Maar jonge toch, wat heb ik de afgelopen weken gehuild om wat er toen gebeurde. Ik denk dat ik toen (net als jij toen) ‘door’ wilde, en dat dat er voor zorgde dat ik pas dit jaar de gevoelens ervaarde die ik toen moet gevoeld hebben maar verdrong. Je zal je eerste zwangerschap nooit vergeten, en je miskraam zal ook een plaats krijgen in je leven. Sterkte!

    • Liefthuis
      Auteur
      22 maart 2016 / 20:10

      Gek he, dat je dat zo sterk kan doorstaan, maar dat je gevoel toch nog om de hoek komt kijken.

  5. 10 september 2016 / 10:18

    Door de mamabloggerdag bij je blog terecht gekomen en net je 3 artikelen over je miskraam gelezen. Mooi om te lezen dat je wel gewoon op vakantie bent gegaan. Herkenning alom en helaas hier wel 2 miskramen achter elkaar gekregen wat echt heftig was. Nu eindelijk zwanger en bijna op de helft. Lukt mij steeds meer om te genieten! Fijn dat je snel weer zwanger bent geraakt en nu geniet van je kleine.

    • Liefthuis
      Auteur
      10 september 2016 / 10:39

      Jeetje Anita wat een heftige tijd dan voor jou, vooral dat het bij een tweede zwangerschap weer mis ging. Gelukkig nu weer zwanger zo te lezen van een mooi wondertje. Ik snap dat het moeilijk is te genieten dan, maar echt meis, dit je wondertje en dit gaat goed komen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.