Spruit in ontwikkeling… De eerste twaalf weken

Springen, knuffelen, ongeloof een beetje angst, maar vooral ONS GEHEIM. Zo waren we geëindigd toch? Nog acht maanden te gaan.

 

Wat was het spannend en eng. Door de eerdere miskraam durfde ik niet te positief te zijn. Ik wilde mezelf beschermen, want wat nou als het weer mis ging. Ik las overal verhalen van mensen die twee miskramen meemaakten. Soms dacht ik, wat nou als ik wel zwanger kan worden, maar geen kindje kan krijgen. Ik sprak deze dingen niet uit, want misschien ging het daardoor wel gebeuren. Dat slaat nergens op natuurlijk, maar ik dacht, ik neem het zekere voor het onzekere.

Bijgeloof of zelfbescherming?
Het woord ‘zwanger’ durfde ik niet uit te spreken. Iets kopen wat met de eventuele spruit te maken had, was uit den boze en ook mijn lief moest zich aan deze regels houden.
Ik weet echt wel dat dit natuurlijk geen invloed zou hebben op het wel of niet goed verlopen van de zwangerschap, maar ik wilde het mezelf ook niet kwalijk nemen, mocht het weer mis gaan, een beetje bijgelovig ben ik wel en het bleef een stukje zelfbescherming.
Ik was natuurlijk wel ontzettend blij en hield me netjes aan alles waar een zwangere vrouw zich aan hoort te houden, maar het was wachten op een goede echo, voordat ik er in wilde geloven.

Mijn lichaam liet me wel merken dat ik zwanger was. Fijn dus, alhoewel, dat was voor de miskraam ook zo, dus toch weer twijfel. Ik kreeg last van mijn rug, m’n borsten groeiden, maar ik was vooral erg moe. Tot nu toe niet misselijk, gelukkig, afkloppen, dacht ik continu.

De verloskundige was mijn held
Door de miskraam, mochten we bij zeven weken komen voor een vroege echo. Om ons, hopelijk, gerust te stellen. Stef was positief, maar ook dat wilde ik niet horen, want hij mocht er niet vanuit gaan dat het goed zou zijn. Super lastig, want het was natuurlijk heel lief van hem.

We wisten dat als het goed was er weinig te zien zou zijn, maar dan was er wel een kloppend hartje. Ik ging liggen, kreeg een inwendige echo, want van buitenaf is er zo vroeg in de zwangerschap nog niks te zien en daar zag ik een zwarte boonvormige vlek, met daarin een wit propje. Ik wist niet goed waar ik moest kijken, maar de verloskundige zei gelukkig; ‘heel mooi, kijk hier zie je het hartje.’

Wat aan fantastische zin was dat. Ze wees het aan en ik zag een klein knipperlichtje, meer was het niet, maar meer hoefde het ook niet te zijn. Dit was een mooi, goed kloppend hartje van ons kleine spruitje. Wat een opluchting, tranen over m’n wangen en ook aan mijn lief zag ik dat hij er vol van was. Volgens de metingen was 14 juni de uitgerekende datum en dat klopte ook volgens onze eigen berekeningen. Buiten kwam de ontlading, want binnen hielden we ons nog groot. Ik sprong Stef om zijn nek. Het is gelukt. Ik draag ons kindje.

Braille
Nu konden we het leukste doen van het eerste trimester. We gingen ons geheim delen. Vertellen dat er oma’s geboren worden, maar ook vriendinnen dit nieuws vertellen was fantastisch. (binnenkort meer over hoe ik ons geheim bekend maakte)
Steeds meer vertoonde mijn lichaam duidelijk signalen van de groei van ons spruitje. Mijn darmen zorgde ervoor dat ik al een buik kreeg, al leek het vooral of ik 5 kilo was aangekomen. Mijn huid had alle Harry Potter boeken uitgewerkt in braille, want puisten all over. Alles voor de baby, maar sorry hoor, dit was toch echt niet nodig. Gelukkig was ik nog steeds niet misselijk. Ik streepte de weken van het eerste trimester af in de hoop dat het me bespaard zou blijven, want jeetje wat heb ik een hekel aan overgeven.

Bij 9 weken mochten we weer naar de verloskundige om onze spruit te bekijken. Wat was hij al groot vergeleken met de vorige echo, ineens zagen we meer vormen. Vet trots was ik, op hem en op mijn lichaam, want hij groeide. Hij was zelfs al soepel in de heupjes en bewoog lekker met zijn armen. Ik had er nooit over nagedacht dat spruitjes zo klein al kunnen bewegen. Van bekenden had ik altijd alleen een foto, dus stilstaand beeld, van echo’s gezien. Misschien heel naief, maar daardoor was het extra bijzonder.

Termijnecho
Bij 11,5 week hadden we de termijnecho. Weer was er bizar veel verschil met 2 weken eerder. Nu zag je echt een mensje met lange benen en armen en een mooi hoofdje. Onze spruit lag rustig te chillen en liet zich netjes meten. Alles was goedgekeurd en we werden 4 dagen vooruit gezet, naar 10 juni. Mooie dag.
Achteraf weten we dat de datum van de aller eerste echo en onze eigen berekening de juiste was.

Vanaf de termijnecho lijkt er een laatste last van m’n schouders te vallen. We zijn de eerste 12 weken door. Ik weet dat er nog van alles kan gebeuren, maar deze belangrijke grens, zijn we voorbij.

Volgende keer het tweede trimester, dus…

Tot snel

Liefs, Jodi