miskraam bij 8 weken
Eind juni 2014. Eindelijk 2 streepjes. Blijdschap, ongeloof en geluk. Het is na 9 maanden proberen eindelijk gelukt., ik ben zwanger… Wij kunnen samen een kindje maken en volgens onze snelle berekeningen worden we in maart 2015 papa en mama. Mijn miskraam bij 8 weken zwangerschap, zo kwam ik er achter… Ik deel het met jullie…omdat delen zo belangrijk is.
Ik wilde het iedereen vertellen, maar tegelijkertijd is het ook een fantastisch leuk geheim om samen met mijn lief te hebben. Dit is van ons en neemt niemand ons meer af… Er groeit een mini in mij… Ik ben zwanger.
7 weken zwanger
Eind juli zouden we naar Vietnam gaan voor een rondreis van 3,5 week, die we hadden geboekt toen ik dacht toch niet meer zwanger te zijn voor de zomervakantie. We besloten gewoon te gaan, als het nodig was pasten we onze plannen daar wel aan.
Precies in de weken dat we in Vietnam zouden zitten, zou de eerste echo zijn. Ik besloot de verloskundige te bellen en even met haar te overleggen. Ze geeft aan ons graag voor de vakantie nog te willen zien, dit is wel een beetje vroeg, 7 weken en 2 dagen, maar niet te vroeg om al even te kijken naar de kleine en een kloppende hartje te zien…
Het grote nieuws, nog even ons geheim
We wilden perse wachten tot we een goede echo hadden, voordat we het aan iedereen gingen vertellen. Het bleef nu ons geheim. Aangezien de echo was gepland op de avond voordat we naar Vietnam vertrokken, besloten we met het goede nieuws te wachten tot na onze bijzondere reis.
Ons wonder, ons geheim en het ging mee op reis. Ik kocht een slabbetje voor mijn lief, ‘De liefste papa is toevallig mijn papa’ staat er op en ik geloof ook echt dat dit zo zal zijn. Eigenlijk vond ik dat je moest wachten met iets kopen tot na een goede echo, het voelde als de goden verzoeken, maar ik overtuigde mezelf er van dat het niet erg was. Vriendinnen hadden dat ook gedaan en daar was het ook goed bij gegaan, gelukkig. Dus verliefd liep ik door de Prenatal en vol enthousiasme gaf ik de slabber aan mijn lief.
Trotse papa
Hij was heel blij met de slabber, en trots dat hij papa werd, hij was door het dolle met de zwangerschap, vol vertrouwen en erg lief voor mij. Ik was erg moe, kreeg last van mijn borsten en ze werden huge, mijn darmen werkten niet meer mee en ik had puisten all over, alle signalen klopten bij het eerste trimester. Heerlijk! Soms was het stiekem ook eng. Wat nou als het niet goed was? De zorgen begonnen nu al, dacht ik nog.
Een op de vijf vrouwen krijgt een miskraam
Een op de 5 vrouwen krijgt ooit een miskraam, had ik ergens gelezen en onthouden. Om mij heen was het tot dan toe bij mijn lieve vriendinnen allemaal goed gegaan. Super fijn, maar statistisch gezien was de kans dus best groot dat het mis zou gaan, schoot het door mijn hoofd. Een rot gedachte, maar ik kon hem niet van me af zetten.
Een miskraam kon ook nog bij 7 of 8 weken
Mijn lief was mega positief en ik had het gevoel dat hij er geen rekening mee hield dat het ook mis kon gaan. Bang dat de klap heel groot zou zijn als het zo was, bleef ik maar herhalen dat het ook mis kon zijn, want; 1 op de 5 en het komt veel voor en het is normaal…… Of probeerde ik mezelf te behoeden voor de klap?
Minder zwanger voelde ik me niet, dat stelde me enigszins gerust. Ik was stiekem al aan het kijken naar babykamers, we bespraken al wat namen en ik had al uitgerekend hoe het schooljaar zou verlopen en wanneer ik met verlof zou gaan. Ook bedachten we allerlei leuke manieren om foto’s te maken in Vietnam, voor de bekendmaking.
17 juli 19:00
Backpacks ingepakt, tickets uitgeprint en alles lag klaar voor vertrek de volgende ochtend. Flink zenuwachtig liepen we de verloskundigenpraktijk binnen. Al snel mochten we naar het kamertje waar de echo’s werden gedaan. Toen ik binnen liep zei de echoscopiste. ‘Ik hoorde dat jullie morgen op vakantie gaan, ik hoop dat ik jullie met goed nieuws op vakantie kan sturen’. Super lief bedoeld natuurlijk, maar wat ik dacht was. Takkewijf, hoe weet jij nu al dat het mis is, ga eerst eens even kijken. Achteraf zie ik ook wel in, dat het heel gek was dat ik dit dacht, maar ik hoorde echt in haar zin dat ze er van uit ging dat het mis was.
De Echo
Op van de zenuwen en nog steeds een beetje boos ging ik op de tafel liggen. Ik wilde de hand van mijn lief vasthouden, maar die stond te ver weg. Het scherm ging aan en ik zag een grijze waas met een donkere ruimte. Waar moest ik kijken? Ze bewoog even met het apparaat, ik zag niks, maar snapte ook niet wat ik zou moeten zien. Welke woorden ze toen precies gebruikte weet ik niet meer…. Maar het was mis…. daar kwam het op neer.
Of ik was minder lang zwanger dan gedacht…..of er was geen kloppend hartje.
Er was geen kloppend hartje…
Ik zou een miskraam krijgen bij 7 of 8 weken… of….
Hoe ik onbewust aan heb gevoeld dat er iets mis was? Geen idee, want ondanks dat mijn lichaam duidelijke signalen gaf dat ik zwanger was, had ik toch ergens aangevoeld dat er iets niet goed zat, of heeft iedere zwangere vrouw deze angst?
De klap kwam niet minder hard en ik zei tegen mezelf, zie je nou wel, je had het toch al gevoeld. Ik voelde me een beetje dom dat ik er op hoopte dat het toch nog goed was. Op die tafel stortte ik even compleet in, maar ik herpakte me weer snel. We vertrokken de volgende dag naar Vietnam en daar zouden we wel zien, want ze had ook gezegd dat het kon zijn dat ik minder lang zwanger was dan gedacht…..
Mijn miskraam bij 8 weken… volgende keer de rest van mijn verhaal…
Lees hoe het verder verliep in Vietnam: https://liefthuis.nl/het-was-mis-en-toen-nog-op-reis/
Wat heftig om te lezen. Ik wist het, maar nu het zo zwart op wit staat komt het echt aan. Ik heb het nooit meegemaakt, dus ik kan me niet voorstellen hoe jullie je hebben gevoeld op dat moment. Verschrikkelijk nieuws en dan op reis. Ik ben benieuwd hoe je het vliegtuig instapte en hoe jullie het daar gehad hebben! Ik vind het heel goed dat je het deelt, want dit zijn juist de verhalen die je niet (vaak) hoort.
Auteur
Dank je meis, ik ben er best open over en dan hoor je pas hoeveel mensen het eigenlijk meemaken. Er wordt vaak over gezwegen.
Dit lijkt me zo heftig, wens je niemand toe. Dapper dat je het met ons deelt.
Wat een mooi eerlijk verhaal! Helaas herken ik helemaal wat je schrijft. ik voelde bij 9 weken dat het niet goed was, de verloskundige wilde mij laten wachten tot na het weekend en pas op dinsdag mocht ik een echo. ook geen kloppend hartje meer. precies als jij schrijft dat je een voorgevoel had, dat had ik ook. Zo jammer, want het geeft een beetje een zwarte wolk op je vertrouwen voor een volgende zwangerschap. Maar gelukkig is het goedgekomen, met de bekroning van jullie mooie kereltje!
Auteur
Dat is zeker waar, maar die donkere wolk was er inderdaad wel in het begin. Bij ieder dingetje twijfelde ik en was ik bang weer hetzelfde voorgevoel te hebben. Ik praatte mezelf dat natuurlijk aan uit angst.
Heel erg naar! Ik heb het zelf ook meegemaakt en ik had al het gevoel dat het niet goed was. Vond het echt vreselijk!!
Auteur
Bizar dat je als vrouw dan toch op een manier het gevoel al hebt.
Dat is een natuur kwestie denk ik, goed intuïtie gevoel, wat helaas niet altijd fijn is…
Oh wat verschrikkelijk. Wij hebben ook zoiets meegemaakt alleen was bij mij dat ik minder lang zwanger was dan gedacht. Ik hoop dit voor jou ook.
Auteur
Heftig, gelukkig een goede afloop bij jullie
Jeetje wat een heftig verhaal. Hoe vreemd dat je dit gevoel hebt gehad, maar hoe sterk (en hoe vervelend dan ook) een vrouwelijk intuitie soms kan zijn. Hopelijk hebben jullie wel een hele mooie reis in Vietnam gehad.
Auteur
Dat was bizar en heftig, maar heel mooi ook uiteindelijk.
Ja, herkenbaar.
Mijn miskraam kwam 13 voor ik zwanger werd van nu mijn zoontje.
Ik zei ook meteen: dit loopt mis.
Ik heb wel echt een miskraam gehad voor de eerste echo, maar ik wist dat ik zwanger was en vanaf dan is het ‘echt’ hè.
Zoveel mensen hebben er ook één gehad, maar zwijgen er gewoon over. Pas als je zelf verteld dat je een miskraam hebt gehad zijn er meer mensen die ook durven zeggen “wij ook”. Posts als deze helpen het taboe te doorbreken.
En je blijft er je hele leven aan denkenl “Als dat kindje geboren was, dan was het nu zo oud en …….”
Knap dat je dit schrijft!
Auteur
Dank je, het is inderdaad zo dat als ik er over vertel dat mensen dan pas zeggen, ik ook. Terwijl het anders nooit ter sprake was gekomen.
heel heftig om te lezen, ik ga jouw blog in het oog houden voor het vervolg 🙂
Jeetje, wat een heftig verhaal om te lezen! Gelukkig volg ik je op Instagram en weet ik dat jullie nu een kleintje hebben. Dapper dat je dit wilt delen.
Auteur
Inderdaad een heel mooi lekker kleintje. Wat een geluk, misschien besef ik me door hem nog wel meer wat het toen was.
Oh Bizar he! Ik voelde het ook.. ik was blij maar ook zo onzeker. Ik zat ook telkens met die 1 op 5 in mijn hoofd. Bij al mijn vriendinnen ging het goed dus de kans was vrij groot dat het bij mij niet goed zou gaan. Ik ben zo blij met meiden als jij die dit soort verhalen durven te delen en er open over zijn. Ik vind dat er veel meer over gesproken zou moeten worden want jeetje, wat voelde ik me eenzaam in die tijd.
Auteur
Ik krijg kippenvel van je reactie. Wat verschrikkelijk dat je je zo eenzaam voelde. Bizar dat ook jij op dezelfde manier dacht als ik, 1 op de 5. Heel gek dat je zoiets aan kan voelen.
Als er geen hartje te horen is, is dat een flinke schrik.
Auteur
Dat is zeker waar…
Hé jodi,
Ik lees ook altijd mee op je blog.
Idd goed dat je hier zo open over bent. Ben ik zelf ook. Ik had al 3 echo’s gehad waarbij wel het hartje klopte en het kindje goed groeide. Ergens was ik bang, banger dan mijn eerste zwangerschap maar eej het hartje klopte. Zwangerschap bekend gemaakt. En toen verloor ik op de toilet het kindje. Bizar zoiets. Gelukkig nu voor de 3e keer zwanger maar zo’n ervaring brengt extra angst mee en je bent wat voorzichtiger in blij zijn.
Gelukkig zijn jullie nu ook gezegend met jullie kleine man.
Groetjes.
Auteur
Jeetje yvette, wat heftig na al die echo’s nog en dan ook zo ineens op het toilet. Had je geen bloedverlies of andere aankondiging van te voren? Fijn dat je weer zwanger bent, maar snap goed dat die angst blijft.
Wel super leuk dat je m’n blog volgt.