Ze werd bij me gelegd. Ik was volledig overdonderd. Verbaasd en lichtelijk onder de indruk van wat er gebeurd was. Er lag nu al een meisje op mijn borst. De verloskundige was onder de indruk. Die zei… ik moest haar gewoon tegen houden. De verpleegkundige zei ‘hoe kwam jij bij die 6 uur?’ Tja geen idee. Na die mega lange aanloop had ik niet verwacht dat het zo bizar snel zou gaan, maar ook niet dat het bloedverlies na de bevalling ineens zo groot zou zijn.
Bevallings Euforie
We spraken haar naam voor het eerst uit, Lua Rosie. Ze gaf 1 uithaal, plaste me meteen onder, maar was verder meteen zo zoet en tevreden. Ik vroeg mijn lief of ze mooi was, maar zag later dat ze volledig onder het huidsmeer zat, of ze mooi was, was nog niet te zeggen… maar voor mij was ze de mooiste. Hoe dan ook…
Bloedverlies na de bevalling; Een beker warm vocht
Mijn placenta volgde binnen een halve minuut. Ik voelde me de koning te rijk met mijn dochter op me en liet de rest over me heen komen. Ineens voelde ik iets uit me gutsen. Alsof er een beker warm vocht tussen m’n benen werd gegooid. Het bloedverlies na de bevalling begon ineens.
Ze dook tussen mijn benen
Ik kreeg weer buikpijn en toen de pijn afnam, hop weer een guts warm bloed tussen mijn benen. ‘Papa snel de navelstreng knippen en pak Lua…’ werd hem ineens streng opgedragen. Ik vond het prima, want het zal wel nodig zijn. Weer kwam de pijn opzetten, dit was gewoon een wee besefte ik me… maar dan veel intenser dan tijdens de bevalling. De weeën zaten in mijn buik, rug en benen en aan het einde van de wee voelde ik weer een scheut bloed uit me komen. Op het moment dat dat gebeurde dook de verloskundige tussen mijn benen.
Ik brak
Dat is het enige moment dat ik even brak. Want ik ben altijd zo gevoelig down under en had het hechten bij de bevalling van Pip zo heftig gevonden dat ik nu zo schrok. Ze begon letterlijk te graaien tussen mijn benen, omdat ze niet kon zien waar het bloed vandaan kwam. Benen wijd, werd me opgedragen, maar ik kon het bijna niet… Gelukkig gaf ze me een momentje en met hulp van de verpleegkundigen ontspande ik weer…
De pijn bleef
De pijn bleef komen en gaan en bij het afnemen van de wee kwam er iedere keer een scheut bloed. ‘Niet schrikken, we gaan nu extra handjes halen…’ zei de gynaecoloog. Zo snel als ik brak zo snel was ik weer terug op aarde en rustig. Het zal allemaal wel nodig zijn. 4 extra verpleegkundigen, een tweede infuus werd geprikt, ik hoorde allerlei namen van medicijnen en dingen als kruisbloed (dit woord heb ik onthouden, geen idee wat het is), er werd mega hard op m’n buik geduwd, een echo apparaat kwam binnen, bloed gewogen en een katheter geplaatst en nog harder duwen op mijn buik. Ik probeerde alles in de gaten te houden. De pijn bleef in mega intense golven komen en iedere keer als die afnam gutste het bloed weer uit me.
Ik had geen idee
Tussen de pijn door was ik heel helder. Ik kreeg alles mee, maar tegelijk gebeurde het in een roes omdat ik dacht… het zal allemaal wel nodig zijn. Ik voelde me niet slecht, dus had niet echt door hoeveel bloed ik verloor. Ik kon heel duidelijk aangeven wanneer er weer bloed kwam, zodat ze er op voorbereid waren. Ik praatte tussendoor met mijn lief, waar ons meisje op zijn blote borst lag. Ik vroeg hem hoe het met haar ging, want er was voor mijn gevoel nog niet naar haar gekeken en dat vond ik veel belangrijker.
Daar komt weer bloed
‘Als het zo doorgaat moet je naar de OK‘. Op de echo was geen overblijfsel te zien van de placente, maar waar dat bloed dan vandaan kwam wisten ze niet. Ik gaf nog aan dat ik geen negatief gevoel had bij de OK en dat als dat nodig was, dat dat prima was. Ik wilde vooral dat die weeën op zouden houden, want naast de weeën deden mijn bekken ook zo’n intense pijn, maar ik moest mijn benen in de beugels houden.
Bloedverlies na bevalling: Naar OK
Toen ik richting de 2 liter ging, werd er gekozen om me naar OK te brengen ter controle. Eindelijk… dacht ik stiekem… doe maar gewoon wat nodig is. Ze moesten zeker weten dat de baarmoedermond niet gescheurd was en kijken waar al dat bloed nu vandaan kwam. Ik was er gewoon wel klaar mee en wilde dat het opgelost werd.
OK jurk aan, oorbellen uit, mondkapje op en gaan. Ik had echt totaal geen besef van hoeveel bloed ik ondertussen was verloren. Ik vroeg nog hoe laat het was en toen de anesthesist aan me voor werd gesteld bleek ik haar nog te kennen ook, dus we maakten een praatje. Wat heb je gekregen? ‘Een dochter als het goed is, maar ik heb nog niet kunnen checken’ zei ik.
Onder narcose
Voor ik het wist werd ik weer wakker. Wat een heeeeerlijk gevoel was dat. Die intense pijn was weg en ik lag zo heerlijk ontspannen in dat bed en daar voelde ik me zo fijn. Ik wilde nu graag snel Lua vasthouden, kijken hoe ze er uit zag, hoe de kleertjes waren en hoe klein ze was. Ik wilde haar ruiken en voelen, nu was het mijn tijd. Tijd voor ons, om te hechten, te knuffelen, te voeden… onze tijd van Lua en mij.
Roze wolk
In zat dus weer op mijn roze wolk. Voelde me eigenlijk prima. Net bevallen, maar wel prima. Ik moest in bed blijven, had een katheter en zag later dat ik ontzettend grauw zag, geen kleur op mijn gezicht, maar dat had ik nog niet door. We belden familie, facetimeden vriendinnen en aten ons avondeten. Ik legde Lua aan… knuffelde en alles was precies zoals het moest zijn. Wat blijkbaar niet normaal was gezien het bloedverlies.
Verbaasde gezichten
Verbaasde verpleegkundigen kwamen regelmatig checken hoe het met me ging. Wat ben je fit en alert was de reactie iedere keer en ik dacht alleen maar ‘ja wat anders?’ Ik voelde me oprecht fit en alert… die katheter verveelde me, maar nog steeds geen besef van hoeveel bloed ik was verloren. In totaal 2,5 liter.
Wat was nu het probleem?
Door de snelle bevalling van Lua en het loslaten van de placenta was er heel veel bloed in mijn baarmoeder gekomen en dit was direct gaan stollen. Mijn baarmoeder probeerde met alle macht dat stolsel er uit te werken zoals dat ook tijdens een bevalling gaat, met weeën, maar dat lukte niet, er kwam alleen maar nieuw bloed door het samenknijpen.
Bloedtransfusie of een ijzerinfuus was het advies. Ik vond dat zo heftig klinken, vooral omdat ik me prima voelde. Rustig opstaan en douchen werd de test. Ik liep langzaam, de katheter moest er nog uit, ik was slap, maar kon staan, lopen en douchen (met hulp) zonder flauw te vallen. Dus er werd gekozen voor een ijzerinfuus. Helemaal prima….
Herstel
Het herstel… tja wat moet ik daar van zeggen. Dat duurt best even. Ik heb de eerste week vooral boven in bed doorgebracht en vond dat heerlijk, maar dat was ook nodig. Van douchen was ik al zo moe en voelde mijn lichaam als elastiek. Dit werd met de dag beter, maar pas vanaf 3 weken merkte ik echt vooruitgang en wat was ik daar blij mee. Pas toen besefte ik hoeveel bloed ik was verloren en wat dat met je lichaam doet. Mijn hart ging bij fysieke inspanning vaak jagen, ik voelde mijn hartslag in mijn oor en ik kreeg het super heet. Ook zat ik snel te shaken, soms zelfs ongemerkt, dat ik dacht dat de tafel wiebelde, maar dat ik het zelf was. Allemaal logisch blijkbaar, dat bloedverlies na de bevalling is niet niks ben ik nu achter.
Het voordeel van die OK was dat ik daar mega goed gehecht ben en dat ik geen centje pijn heb gehad aan mijn hechtingen. Echt helemaal niks.
En nu?
Nu 6 weken na de bevalling voel ik me prima. Thuis kan ik goed mijn ding doen, het huishouden bijhouden zonder het gevoel te hebben dat ik de mount everest heb beklommen. Ik kan weer zelf stukjes auto rijden en met de mannen spelen, maar ik ben er nog niet. Hoe meer ik kan, hoe vager de grens wordt en hoe sneller ik er overheen ga… Mijn hart gaat nog steeds jagen en dan krijg ik het super heet en voel me daarna heel moe… ook dit schijnt normaal te zijn. Dus we zullen zien. Zolang ik stapje voor stapje vooruit ga ben ik blij.
Zo blij
‘Ik ben zo blij dat ik 3 zulke goede bevallingen heb gehad zonder gekke of heftige dingen’, zei ik tegen mijn lief. Hij keek mij vreemd aan…. Ja dat bloedverlies zie ik er even los van. Hij niet… hij zag het gebeuren. Vond het heel fijn dat ik zo alert was en kletste (zoals altijd) maar zag wel hoeveel bloed het was. Nu ik dit type beeld ik me 2,5 liter cola in en besef me pas hoeveel het is. BIZAR… en toch… Ik heb een droombevalling gehad, zie dat bloedverlies na de bevalling er los van en ook daar kijk ik gelukkig niet heel negatief tegen aan….
