40 weken en 6 dagen in mijn buik… 40 weken en 6 dagen uit mijn buik…

Mijn lichaam was jouw huisje, mijn lichaam was voor even net zoveel van jou als van mij. Misschien voelt het zelfs wel alsof het net wat meer van jou was in die 40 weken en 6 dagen, want met de millimeter die je groeide paste ik mijn leven aan. Mijn lichaam paste zich aan aan jouw verblijf, aan jouw aanwezigheid. Om te zorgen dat jij kon groeien, van rijstkorrel tot een babytje van 3955 gram.Het begon…
Het begon met een positieve test, althans, het begon ergens anders mee, maar daar leren we je over een aantal jaren meer over. Het begon met twee roze streepjes, het begon met mijn gevoel, dat zei dat het goed was, dat zei dat jij bij mij was, al had ik toen nooit in kunnen beelden dat jij jij was.

In mijn buik
Je vond het wel lekker bij mij in mijn buik, lekker dobberen en meedeinen met mijn bewegingen. Je hield je rustig, ik kon lekker slapen, iets minder lekker lopen, maar liggen ging prima. Jij hield je rustig, want je vond het wel prettig. Geen teken gaf jij om er uit te komen, want zelfs bij 40 weken en 4 dagen hield jij de deur down under pot dicht.

Weken leken eeuwen
Langzaam werd het september, langzaam kwam de verjaardag van je papa (zou het…), langzaam kwam de uitgerekende datum (zou het…) en nog langzamer gingen de dagen daarna. De tijd kroop voorbij….Ondanks dat ik me op en af nog prima vermaakte op de bank, werd het nu toch wel tijd om te komen. Mijn angst voor het inleiden woog op tegen de pijn die ik had…ik blijf nog wel even als een walrus op de bank liggen…

30 september
30 september, de dag dat je kwam…..Hoe kan het dat die laatste weken van de zwangerschap zo ontzettend lang leken te duren, terwijl je nu al weer net zo lang bij ons bent als dat je in me zat. Ik heb het gevoel dat ik gisteren waggelend het ziekenhuis binnen liep, vol verwachting en ook angst, omdat die inleiding er toch ging komen. 30 september was oprecht een van de mooiste en onwerkelijkste dagen van mijn leven. 30 september werd jij na een droombevalling in mijn armen gelegd en begon ons avontuur met jou…

Mijn mini baby…
In die eerste dagen kon ik me niet inbeelden dat jij groter zou worden, want ik leefde in dat moment en ik leefde met een mini baby op mijn borst, aan mijn borst, in de wieg, maar vooral in mijn armen en mijn hart. Je was zo klein, zo tevreden, zo lief en zo mooi. Je groeide als kool, maar was mijn mini baby…. Ik zag je met de dag, met het uur en met de minuut veranderen, maar tegelijkertijd keek ik zoveel naar je dat ik het niet heb zien gebeuren… Wanneer ben je een mini mensje geworden? Wanneer sliep je ineens niet meer iedere dag op me, ik kan het me niet eens herinneren, het is gewoon vanzelf gegaan.

40 weken en 6 dagen geleden.
40 weken en 6 dagen op je gewacht. Veilig bij mij, veilig en warm, iedere dag en iedere nacht. Ieder schopje en ieder hikje, alles deelden we.
40 weken en 6 dagen zat jij onder mijn hart en hoorde iedere slag. Mijn hart sloeg voor jou en met iedere slag een stapje dichterbij de dag dat ik je mocht ontmoeten.
40 weken en 6 dagen, van mijn borst, naar de wieg, naar je eigen bedje.
40 weken en 6 dagen mag ik je zien groeien, zien leven, zien lachen en zien leven.
40 weken en 6 dagen van een plekje onder, naar een plekje in mijn hart en met iedere hartslag wordt dat plekje een stukje groter.

Ik hou van jou kleine Pipster, tot de maan en weer terug…. Kusje op je neus…

 

Volg:
Share:

3 Reacties

  1. 14 juli 2018 / 21:55

    Wat mooi geschreven! Wilde dat ik zo uit mijn woorden kan komen :O

    • Liefthuis
      Auteur
      29 juli 2018 / 19:36

      aah wat super lief

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.