Babybubbel…. The end

Ok, heel eerlijk; ik ben hier slecht in. Waarin? In afscheid nemen. Altijd al slecht in geweest ook. Ik blijf het liefste zo lang mogelijk hangen in het hoogtepunt en dat fijne gevoel. Of het nou om voorstellingen, vakanties, fijne ontmoetingen of een verplicht einde gaat. Ik dompel me het liefst zo lang mogelijk onder in het gevoel en de herinnering. Ik struin Facebook af naar foto’s, Whats-app naar de mensen waar ik eigenlijk net afscheid van genomen heb en zoek gelegenheden om elkaar weer te zien, of het moment over te kunnen doen. Wat natuurlijk nooit zal lukken.

Tot langzaamaan de werkelijkheid zich weer aandringt en ik steeds meer terug kom in de realiteit.

Walrus met verlof
Vers in mijn geheugen ligt dan ook nog het moment dat ik met verlof ging. Opgezwollen als een walrus, hartslag 140 en ik hijgde na 3 stappen al de longen uit mijn lijf. Eindelijk had ik verlof en kon ik ongegeneerd op de bank hangen, series binge watchen en onze to-do lists afwerken.

De weken vlogen voorbij, ik werd nog walrusser dan walrus, kleine spruit werd nog even gedraaid (was eigenwijs en lag in stuitligging te chillen) en na 40 weken en 4 dagen was daar onze kleine grote spruit in real life. Voor het eerst geen moeite met afscheid nemen van de bijzondere tijd in mijn leven, namelijk het zwanger zijn. Hier had ik ook helemaal geen tijd voor en daar wilde ik ook geen tijd aan besteden. We hadden een mini mensje om voor te zorgen en dat wilde we verdomd goed gaan doen.

De roze wolk bestaat
Ik weet dat veel moeders blijven roepen dat deze niet bestaat, maar de eerste weken heb ik op een roze wolk geleefd. (misschien heeft mijn mentale voorbereiding op de afwezigheid van deze wolk er voor gezorgd dat hij er toch was?)  In en om ons huis was alles roze, zacht en wolkig en wij bleven daar lekker in hangen. Zoals ik altijd lekker in mooie momenten blijf hangen.

En toen begon het opnieuw;
– afscheid nemen van onze fantastische kraamhulp; ‘Ik ben echt heel verdrietig’ zei ik toen ze deur uit was gelopen en de kraamtranen stroomden.
– Stef die na twee weken weer aan het werk moest. Voor mijn gevoel ging het eerste stukje van het echte leven toen weer beginnen.
– die eerste mooie kleertjes werden te klein en moesten in een doos en de kleding die we nu moeten gaan kopen, hangt niet meer op de new born afdeling (maat  74).
– toen hij 10 weken was klonk hij toch niet meer zo new born, (mijn baby is 9 weken klonk toch echt vele malen jonger).

Babybubbel goodbye
Ik mag bijna weer gaan werken en de eerste tijd lijkt voorbij gevlogen. Met 8800 gram en 69,5 cm is Raf echt geen kleine baby meer (al geloof ik daar nog wel in) We zijn aan het afbouwen met de borstvoeding, hij ligt sinds kort niet meer bij ons op de kamer, niet meer in dat lieve kleine wiegje, waar hij ook echt te groot voor was trouwens. De wandelwagen bak is verwisseld voor de kinderwagen zitting, want meneer wil rondkijken (hij staat nog op de ligstand) en alle dingen die we wilden doen in ons verlof hebben we gedaan.

Ik haat afscheid nemen, ik wil in die newborn fase blijven hangen, foto boeken maken, 100 keer zeggen hoe leuk het was en terugdenken aan dat kleine prupke.

Raf is mijn held
Want wat maakt hij het me makkelijk.
Zijn eerste wortelhapje afgelopen week, waar hij eerst kei hard om krijste, maar daarna alles met lepel en al naar binnen werkte. Hij kletst nu de oren van onze kop, van wie zou hij dat nou hebben? Hij schaterlacht, pakt nu echt speeltjes en wat is het lief als hij met zijn aap of meneer giraffe knuffelt.
Hij maakt dat afscheid minder erg, want wat is het leuk om kennis te maken met onze kleine man.
Nieuwe momenten, nieuwe gebeurtenissen en laat ik daar nou net dol op zijn.

De eerste keer naar de kinderopvang, weer aan het werk gaan, de eerste keer weg zonder Raf, de eerste keer fruit eten, de eerste keer zijn schoen zetten voor sinterklaas (maar goed dat we toch schoenen voor hem hebben) en de eerste keer kerst. I LOVE IT! Ik vind het nu al fantastisch. Laten we samen nieuwe herinneringen maken.

Zoals we alles tijdens de zwangerschap van onze spruit vierden met sushi, eten we vanavond sushi ter afsluiting van mijn verlof. Smakelijk!

Tot snel,

Liefs Jodi