Bevallen tussen lunch en avondeten…Een jaar later…

De bevalling… Negen maanden kijk je er naar uit en tegelijkertijd tegen op. De bevalling… de geboorte van je mini. Het wonder. Het natuurgeweld, moeder natuur die het zou moeten regelen, maar gebeurd dat ook wel??? Waarom moet iets wat zo natuurlijk is dan nog zoveel pijn doen?? Bijna een jaar geleden beviel ik voor de tweede keer van een mini. Van de mooiste baby van 2017.

Mocht je mijn bevallingsverhaal niet gelezen hebben, doe dat dan zeker even, maar om even kort in te leiden bij deze blog; Ik heb een droom bevalling gehad. Een lange aanloop, lang wachten en een zwangerschap met de nodige pijn, leidde naar een bevalling die begon bij 4 cm en het breken van mijn vliezen in het ziekenhuis en die vervolgens in 3 uur en een kwartier gepiept was. Zo easy was het uiteraard niet…. maar voor zover een bevalling mee kan vallen, viel het mee…

‘Bevallen is GAAAF’ zei ik
Als ik dit nu terug lees, dan denk ik bij mezelf dat ik op het moment dat ik deze zin typte volledig in de ban genomen was door de hormonen. Ik was twee maanden daarvoor bevallen. Ik had een droombevalling gehad, zoals ik al zei en op mijn roze wolk waar ik me onderdompelde in alle liefde van de mini en een lichaam dat (afgezien van de bekken problemen die ik al langer had) goed herstelde appte ik deze zin naar een vriendin. Yep echt waar, ik verklaar mezelf nu voor gek. Ik vond het zo gaaf dat het me een tweede keer gelukt was, dat mijn lichaam in staat was geweest best prima te bevallen.

Nu zo’n 8 maanden verder is de eerste euforie gezakt. Ik ben nog steeds trots, en f*cking blij dat het zo goed verlopen is, maar jeetje wat een ‘bevalling’ is dat bevallen.

Moeder Natuur
Als de eerste heftige pijn en vervolgens (in mijn geval) de eerste euforie is gaan liggen en de realiteit van het leven met een baby zich aandient, kun je weer (reëel) terugkijken op je bevalling. Althans…dat dacht ik, maar moeder natuurlijk heeft dit echt wel heel mooi geregeld. Want door de roes waar ik in zat zijn dingen volledig langs mij heen gegaan. Ik dacht dat ik alles mee kreeg, maar als ik terug kijk naar de foto’s, dan zie ik toch dat ik dingen mis. Dat ik dingen anders ervaren of beleefd heb dan ze misschien waren.

Je vergeet bijna dat het zo heftig was. Dat ik ingeknipt moest worden, dat ik dubbel geklapt tijdens een wee een brombeer na deed. Dat ik iedere keer dacht, ik moet zo stil mogelijk liggen misschien komt er dan geen wee. Dat ik het gevoel had dat de verpleegkundige me niet serieus nam, want ze zei dat ik niet zo hoefde te puffen in het begin, maar ik was al veel verder dan het begin. Dat ik moest persen en meteen op slot schoot, want dit kon ik de vorige keer niet, f*ck wat is dit eng. Ik was het niet vergeten, maar alles kleurt roze. Goed gedaan moeder natuur, want anders zou niemand een tweede nemen…

Je bent DOM…
Als ik hoor of zie (op tv) dat iemand staand de weeën opvangt voel ik weer bijna de ellende, het ongeloof en bijna alsof al die vrouwen me voor de gek hebben gehouden. Wat vond ik het verschrikkelijk dat staan tijdens de weeën. Het voelde of ik alle grip en alle controle over de weeën kwijt was. Ik had liggend een soort maniertje gevonden om ze te hendelen en toen ik even naar de wc moest raakte ik staand alle grip kwijt. Viel mijn tactiek volledig uit elkaar en ik wilde bijna tegen Yvette (een vriendin die aanwezig was bij de bevalling en staand weeën opving) roepen, jij ben echt DOM en je liegt….Dit is verschrikkelijk…

Tussen lunch en diner
Om half twaalf werden mijn vliezen gebroken, met de verrassing dat ik al 4 cm ontsluiting had en om twaalf uur kwamen ze vragen of we nog wat wilden eten. We bestelden voor drie personen lunch en het leek alsof we een lopend buffet aan mijn bed kregen. Ik at nog twee beschuiten met kipfilet en we maakten grapjes tussen de eerste weeën door. Het was nog goed te doen, ik was nog bij en mijn bevalhoofd was nog niet aanwezig (aldus Yvette).  5 uur later lag ik gehecht, opgefrist en al een bord met nasi leeg te eten, samen met Yvette en mijn lief. Alsof er niks veranderd was, precies dezelfde setting, iedereen op dezelfde plek alleen met een ander gerecht en….. een lege buik en een mini mensje in het bedje, waar ik ook al twee uur mee geknuffeld had. Ik was gewoon even bevallen tussen lunch en avondeten. Hoe bizar… Ik vond dat zo raar en onwerkelijk… Ik kon het niet bevatten..nog steeds vind ik dit zo’n raar gegeven.

Vind ik bevallen gaaf?
Ja… Ik vind het intens gaaf dat een vrouw in staat is om dit natuurgeweld te overleven. Ik vind de pijn absoluut niet gaaf, maar ik vind het gaaf dat een vrouwenlichaam in staat is de pijn te bundelen tot een oerkracht en daarmee het volmaaktste te doen wat je kan doen.

Het voelt als de dag van gisteren. Dat ik met de moed in mijn schoenen het ziekenhuis binnen liep omdat er toch wel niks gebeurd zou zijn. Dat ik toch al 4 cm had (HOE DAN??) dat we daar die beschuit aten, het gesprek met de fantastische verloskundige, de eerste weeën mijn angst om in bed te plassen dus 3 keer in een half uur naar de wc ging. Het voelt als gisteren dat ik de eerste persweeeën voelde, dat ik kreunde, gromde, bromde terwijl ik ineen kromp. Dat ik zag dat de spullen klaargelegd werden en dat ik ook bedacht dat dat een goed teken was. Dat ik volledig uit mijn concentratie werd gehaald door rare vragen van de (overigens hele lieve) verpleegkundige midden in een wee; wat voor werk doe je????

Het voelt als de dag van gisteren dat de foto van dit artikel werd gemaakt… Het voelt nog zo dichtbij… en nu al bijna een jaar geleden. Bizar, onwerkelijk en zo gaaf…

Volg:
Share:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.