De bevalling #1: inleiden of niet? Voorweeën of niet? Ontsluiting of niet?

In mijn laatste bumpdate van week 41 vertelde ik al dat ik in de laatste week van mijn zwangerschap ineens een medisch geval was geworden. Mijn bloeddruk bleek wat hoger en aangezien ik overrijp was namen ze geen risico en wilden ze de bevalling inleiden. Ik baalde daar verschrikkelijk van, want ik zag er heel erg tegen op en wilde liever dat de natuur zijn werk zou doen. Helaas was het advies van de arts duidelijk…dus planden we een afspraak voor het inleiden in.

Zo eindigde ik mijn laatste bumpdate…
40+4: Krampen en bloed

Kleine broer is officieel langer bijven zitten dan onze spruit. Ik word in de ochtend wakker en dat is het eerste wat ik me bedenk. Zou het vandaag op gang komen? Ik voel me eigenlijk wel goed, dus hij mag komen. Tot het avond is…Ik voel me niet lekker. Weet niet wat ik heb, maar echt een blegh gevoel en kruip vroeg in bed met een kruik. Om 1 uur word ik wakker van een voorwee…YES…zou het? Even plassen en weer slapen. Half 3 hetzelfde liedje en om half 4 besluit ik paracetamol te pakken om nog wat te kunnen slapen en dan ineens…Bloed…Ik heb bloedverlies dus bel het ziekenhuis…Ik moet langs komen. Zou het dan nu echt begonnen zijn???

Vol vertrouwen
Het lijkt heel erg op het begin van de bevalling van onze spruit. Ook toen had ik een dag flinke voorweeën die langzaam erger werden en dichter op elkaar kwamen. Ik had dus goede hoop. Dat we naar het ziekenhuis moesten met maxi cosi en vluchttas voelde ook echt alsof het ging gebeuren. Midden in de nacht werd oppas geregeld voor onze spruit (dank je mam) en ik voelde me echt excited. Ik was zo blij dat het vanzelf op gang was gekomen en dat ik niet ingeleid hoefde te worden.

Ziekenhuis
Zo blij als ik was met die voorweeën en het begin van de bevalling, zo hard bleven ze weg op het moment dat we het ziekenhuis binnen stapte. Ook het bloedverlies was ineens zo goed als weg. Fijn….ik voelde me echt een beetje stom alsof ik daar aan het verzinnen was wat er allemaal gebeurd was. Wat een domper…Ik had ook nog maar minimale ontsluiting, niet voldoende om mijn vliezen te breken. Dus we konden weer naar huis…met vluchttas en maxi-cosi.

Ballonnetje
Eigenlijk had ik die dag al een afspraak staan om een ballonnetje te plaatsen (om ontsluiting te creëren), maar omdat alle controles goed waren en ik het begin herkende van de bevalling van onze spruit, mocht ik kiezen. Of die middag terug komen voor een ballonnetje, of ik mocht me uiterlijk de volgende ochtend melden in de hoop dat de bevalling door zou zetten voor die tijd, of dat ik genoeg ontsluiting zou hebben en dat ze meteen mijn vliezen konden breken. In het negatiefste geval was mijn ontsluiting nog niet ver genoeg en moesten ze alsnog op dat moment een ballonnetje plaatsen. Ik koos hier toch voor het wachten, omdat ik liever geen ballonnetje wilde en ik echt hoopte dat het vanzelf door zou zetten.

Die dag
Ik was vastberaden die dag de bevalling te laten beginnen. We knuffelden nog even met ons op, dat moment nog, enige kind en hij ging daarna mee met mijn moeder om daar te slapen. Zo konden wij ons richten op kleine broer. Heel de dag zette de voorweeën door, soms om de 10 dan om de 8, maar ook om de 15 tot 20 minuten. Het ging nog niet beginnen. We maakten een mini wandelingetje, want verder kwam ik niet, maar er veranderde niet veel. In de avond namen de voorweeën zelfs af. Nog een mini wandelingetje??? Waggelend ging ik door het park, maar nog steeds niks. Kleine broer liet lang op zich wachten. Wat een domper…ik ging toch ingeleid worden zei mijn gevoel. Dan maar op tijd naar bed…

Zaterdag 30 september: 40+6 weken
Vanaf 4 uur ’s nachts waren de voorweeën terug en ze werden langer en heftiger, maar echt serieus werd het nog niet en daarnaast durfde ik na de afgelopen dagen nergens meer op te hopen. Dus rond negen uur vertrokken we voor de tweede keer met vluchttas en maxi-cosi naar het ziekenhuis, nu zouden we echt niet meer thuis komen zonder baby. Een vriendin van mij zou foto’s komen maken van mijn bevalling en die stond bij het ziekenhuis al op ons te wachten.

Rarara waar zijn de weeen
Eenmaal geïnstalleerd in de kraamsuite waar het echt zou gaan gebeuren, was er natuurlijk weer geen wee te bekennen. Ik snap echt niet hoe dit kan, maar in die 1,5 uur dat ik daar lag was alles rustig. Mijn lichaam hield me voor de gek dacht ik, de ontsluiting zal wel niet gevorderd zijn, ik zal wel een ballonnetje krijgen….werd het dan toch een oktober kindje?

De verloskundige kwam zich voorstellen. De praatgrage maar erg gezellige verpleegkundige kwam zich voorstellen en we bespraken wat dingetjes die ik graag vooraf wilde delen. Wat een fijne mensen…bedacht ik me. Zo anders dan de gynaecoloog die ik gesproken heb. Ze waren zo lief en meedenkend, hier voelde ik me wel op mijn gemak…hier kon ik wel bevallen. Alleen was er nog steeds geen wee te bekennen. Ik had het gevoel dat ik als een dolle ze probeerde te overtuigen van mijn voorweeën. Ik had ze echt…ECHT.
De verloskundige besloot me te toucheren…Eens even kijken hoe het er voor stond…Benen wijd…Even diep in en uitademen en toen…

Mijn bevallingsverhaal was te lang om in 1 keer te delen. Ik schreef het daarom in twee delen. Vind hier het tweede deel. De bevalling #2: Het echte werk in een sneltreinvaart…

Volg:
Share:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.