Mijn bevallingsverhaal begint op donderdag 22 oktober ‘Je moet blijven… Zei de verloskundige… we gaan je inleiden, je krijgt een baby…’ Wat? Maar hier hadden we niet op gerekend, niet nu al. Ik zou nog zeker 2 weken door zwangeren. De mannen kwamen pas na 40 weken, dus daar was ik van uit gegaan. Daarnaast wilde ik echt niet ingeleid worden…. die hoge bloeddruk was toch het witte jassen effect? Hoezo moest ik blijven? Ik was alleen gekomen, had geen spullen meegenomen, alleen vluchtig afscheid van de mannen genomen. Niks voor de nacht, niks voor de baby. Hoe snel zou dit gaan??? Mijn bevallingsverhaal…
Mijn bevallingsverhaal: zwangerschapsvergiftiging
Voor de zekerheid een controle in het ziekenhuis, want die bloeddruk bleef raar doen. Bij de verloskundige vaak hoog, maar mijn thuismetingen waren goed. Vol vertrouwen naar het ziekenhuis, maar daar toch ineens minder goed nieuws… Toch geen witte jassen effect, maar zwangerschapsvergiftiging. Hoe dan??? Ik had 0,0 klachten die daar bij passen. Ik voelde me niet ziek, had geen hoofdpijn, geen band om mijn buik en zag geen sterretjes. Dit had ik echt niet verwacht en met mij de verloskundigen ook niet. Ik moest dus echt flink schakelen. Ik was er nog niet klaar voor, nog niet klaar mee en nu moest ik gaan bevallen… Zal het snel op gang komen? Vol adrenaline ging ik in regelmodus om mijn spullen in het ziekenhuis te krijgen, de vluchttas was hier niet op ingericht en er moest opvang voor de mannen komen…
Zondag ochtend 25 oktober
Na 3 nachten ziekenhuis, strippen, ballonnetje, 3x medicijnen, een seizoen van een serie afkijken, boek uitlezen, diner voor 2 in het ziekenhuis, veel bijslapen, wachten wachten wachten en nog steeds geen bevalling in zicht, merkte ik dat ik zondag ochtend wat emotioneel was. Vandaag moest het toch echt gaan gebeuren, maar ik zag op tegen een hele lange bevalling, want alles duurde nu al zo lang. Ik was al blij dat ik in ieder geval die nacht nog goed geslapen had.
38 weken en 1 dag
Ondertussen was ik 38 weken en 1 dag… Waar ik drie dagen geleden er nog niet klaar voor was en er nog niet klaar mee was, waren die wacht dagen wel goed voor mijn schakeltijd. Ik was het beu. Nu wilde ik die baby in mijn armen, ik was klaar met al die CTG’s, klaar met het wachten, klaar met het ziekenhuis, al die opties, iedere keer goede hoop en iedere keer de teleurstelling dat het weer niks deed, dat er weer niks op gang kwam, weer geen weeën, weer geen baby. Mijn lichaam was nog gewoon nog niet klaar om te bevallen.
Vliezen breken
Rond 8 uur werden eindelijk mijn vliezen gebroken, een mega plas warm water tussen mijn benen, want ons kiwi meisje was nog niet ingedaald. Ik had net genoeg ontsluiting om mijn vliezen te breken, maar mijn baarmoedermond was nog niet verstreken. De gynaecoloog kwam vertellen dat als ik vanmiddag om 2 uur in ieder geval die baarmoedermond weggewerkt had, dat ze dan al blij waren en dat het vanaf dan wel sneller zou lopen. Ik had stiekem nog steeds goede hoop dat nu mijn vliezen eindelijk gebroken waren het snel zou gaan, maar zijn bericht zette me weer even met beide benen op de grond… weer verder wachten.
Stress
Een uur later kwam er een verpleegkundige binnen, met een infuus en ik schoot lichtelijk in de stress. ‘Wat is dat?‘ vroeg ik. Het waren de weeën opwekkers en zij kwam ze vast even aankoppelen. Hier zag ik zo tegenop, dus de tranen sprongen in mijn ogen (emo zei ik toch al). Ik had die dag nog geen verloskundige gezien, ik zag zo op tegen die weeën opwekkers, ik wilde nog even wachten, kijken wat mijn lichaam deed en eerst even goed bespreken hoe het precies werkt. De ramp verhalen over die medicijnen had ik ook gehoord. Ik heb twee hele fijne bevallingen gehad en wilde niet dat dit nu zou zorgen voor een intense weeënstorm en uren bevallen…
Even sudderen
Ik wilde alles behalve moeilijk doen, maar gaf dus toch mijn gevoel aan en er werd super goed naar me geluisterd. Mij werd uitgelegd hoe de weeën opwekkers werken en in overleg mocht ik hier nog tot half 11 wachten om te zien of mijn lichaam vanzelf zou beginnen… maar je raadt het al, er kwam niks op gang, net als de afgelopen dagen… Dus om half 11 wist ik, nu moet ik er aan geloven en dat was ook prima, ik wist dat het toch moest. Ze zouden het rustig opbouwen, per half uur een stapje omhoog en daarna op standje 6 even laten sudderen…
Standje 6
Standje 6 kwam twee uur later in beeld en ik had nog geen echte wee gevoeld. Het rommelde wat, maar geen regelmaat, geen heftige pijn en ik heb nog een seizoen van een serie afgekeken, ik zat nog te kletsen, we kregen lunch en ik voelde me eigenlijk prima. Wat ook kak was, want ik wilde zo graag dat er iets ging gebeuren. Weer een hele ochtend zitten wachten…
Je kletst nog teveel
Rond twee uur kwam de verloskundige checken hoe het ging. Ik had wel wat weeën activiteit, maar ze konden het nog geen bevalling noemen. ‘Ik kletste nog veel te veel en was nog veel te alert‘ zei mijn (overigens fantastisch fijne) verloskundige. Ik wilde nog zeggen ‘Dat zeiden ze bij Pip ook, toen ik al bijna 8 cm had’ maar ik hield mijn mond, want er was de afgelopen dagen niks gelopen zoals ik had verwacht. Ze ging niet toucheren, want dat zou alleen maar tegen vallen en ik was het helemaal met haar eens, want ik voelde nog niet echt iets. Ik mocht nog even doorsudderen op standje 6 en mijn lief kreeg de opdracht bij 3 weeën in tien minuten op de rode knop te duwen.
Bevalbubbel
Ineens zette het dan toch door. De eerste echte weeën dienden zich aan. Yes…mijn lichaam pikt het dus toch op. Mijn telefoon moest aan de kant, ik ging op mijn zij liggen en keerde in mezelf, in mijn bevalbubbel. Hier had ik op gewacht. Ik ben tussendoor nog een aantal keer naar de wc gehobbeld, maar verder lag ik op mijn zij, de weeën weg te puffen.
Ik wil een ruggenprik
Geen idee hoeveel tijd we verder waren, dat is de magie van die bevalbubbel, zei ik; ‘Deze weeën zijn zo gemeen, deze bouwen niet op als een golf, maar klappen er kei hard in en nemen dan af,‘. Ik had zoveel pijn ineens… geen idee hoe lang ik bezig was… maar dit hield ik niet nog uren vol. Ik wilde een ruggenprik. Ik zei, ‘druk maar op die knop want dit trek ik niet nog 6 uur.’ Ik zag mezelf al helemaal lekker chillen met die ruggenprik, terwijl ik er bij de mannen geen had gehad, maar ik dacht die intense pijn komt vast door de weeën opwekkers. Ik ben pas net bezig en moet vast nog 6 uur ofzo, dus kom maar door met die pijnstillers.
Overdracht
De verpleegkundige kwam binnen en was verbaasd. Zij had net overdracht gehad en had te horen gekregen dat er nog niet zoveel gaande was, maar ze zag nu dat ik toch al wel echt pijn had. Ik gaf in tranen aan een ruggenprik te willen, de hormonen zaten me heel hoog die dag.
De verloskundige was bezig met overdracht daarna zou ze komen kijken en de opties met me bespreken. Ik had het idee dat ze er niet veel haast bij voelde, dus dat zal wel niet nodig zijn.
Nog niet het echte werk
De weeën kwamen om de 4 of 5 minuten op dat moment…. Nog niet het echte werk waar de verloskundige het over had gehad. Ik kon dus gelukkig nog wel even bijkomen na een wee. Ik lag iedere keer zo stil mogelijk, want wist dat bij iedere beweging of diepe zucht een wee aangewakkerd kon worden.
Bel maar weer ik denk dat ze komt
2 weeën kwam ik nog door, nadat de verpleegkundige weer weg was, maar ik had steeds meer moeite ze weg te puffen. ‘Je moet weer bellen schat, ik durf het bijna niet te zeggen, want direct heb ik pas 4 cm, maar ik denk dat ze komt.’ Dus mijn lief knalde weer op de rode knop, niet omdat hij dacht dat ze kwam, maar omdat hij wist dat als ik dit zei het serieus pijn deed.
De verpleegkundige kwam… mijn CTG registreerde blijkbaar geen weeën, terwijl zij nu zag dat ik ze wel degelijk had. Zij knalde de CTG knop in bij een wee en ineens stonden er twee verloskundigen in mijn kamer. De mega fijne verloskundige van de dagdienst die eigenlijk alleen afscheid kwam nemen en de nieuwe verloskundige die mijn bevalling zou overnemen om zich voor te stellen en even wat dingen te bespreken.
8 cm
Ik zei; ‘Ik wil een ruggenprik en ik moet ook weer naar de wc of misschien komt ze bijna of ik moet nog 6 uur’.Zo ging het in mijn hoofd… Rustig trok ze een handschoen aan en wist me enthousiast te vertellen dat ik 8 cm had, dat het nu dus flink doorzette en dat ik daarom zo’n pijn had. YES… zie je wel, mijn lichaam kan dit… gelukkig, we zijn er bijna. ‘Maar… ze ligt nog wel heel erg hoog, dus het zal denk ik nog wel een uur duren. Ik kan je een morfine pompje geven of we kijken het een half uur aan.’ Ik koos voor het laatste, maar voor ik die keuze had gemaakt kwam er een wee en riep ik.
Ze KOMT….
Geen tijd om ziekenhuis kleding aan te trekken, om die blauwe pakken aan te doen. Ze toucheerde heel snel nog een keer en zei…INDERDAAD…. PUFFEN…. Mijn lichaam nam het over, ik deed niks, niet persen, niet puffen…maar ik voelde haar gewoon naar buiten komen. JODI KIJK ME AAN PUFFEN…. Riep de fijne verloskundige van de dag, die gebleven was om me te helpen. Ik greep haar hand en die van mijn lief… het was een bijna onmogelijke taak, maar ik keek haar aan en deed haar na. Ik pufte alsof m’n leven er vanaf hing. Voor ik het wist gleed er een klein meisje uit me… zonder te persen…
PUFFEN
Zonder te persen… HOE DAN?? Ze is er al, ze is er al, ze is er al… Zei ik volledig verbaasd, door m’n tranen heen.
Ik was zo verbaasd, hoe kon dit, wat was er ineens gebeurd….Ze lag al bij me, ons meisje. De verloskundige heeft haar nog tegen moeten houden, want ze wilde me nog verdoven en knippen (ivm eerder scheuren en knippen bij de mannen) maar dit was bijna niet mogelijk.
Een dik uur, 12 weeën om de 4 tot 5 minuten… zonder te persen en toen was ze er, maar goed dat ik niet meer naar de wc was gegaan, want dan lag ze er in. De verloskundige had dit nog nooit zo meegemaakt. Hoe laat is het? vroeg ik… 15:38 zeiden ze… WAT? Ik had natuurlijk geen tijdsbesef tijdens de weeën en dacht dat het later zou zijn…
Van een mega lange aanloop van ruim 3 dagen waarin er niks gebeurde, kwam ze ineens in ruim een uur ter wereld. Ineens had ze de weg gevonden. Ineens was ze daar…. Van een ellendig trage aanloop, naar een droombevalling, ondanks de hectiek die na de raketbevalling ontstond. (volgende blog meer over mijn bloedverlies en de hectiek daar rondom)
25 oktober 2020 | 15:38 |2890 gr
Ons meisje is er… en onze roze wolk is rozer dan roze…
Welkom op de wereld klein meisje, kiwi meisje, kleine avonturier…
Dit was hem, mijn bevallingsverhaal van mijn derde bevalling. Waar ik er van te voren stiekem tegenop zag, omdat ik na twee fijne bevallingen bang was voor een tegenvaller. Kan ik nu zeggen dat mijn bevallingsverhaal gelukkig weer positief is. Uitgetypt, aangepast, bijgeschaafd en dit was het… De laatste…
Lees ook: mijn bevallingsverhaal van de mannen:
Waw, speciale bevalling! Lua Rosie heeft al meteen haar unieke stempel op de wereld gedrukt 🙂 En wat een mooie, schattige baby!
Lieve jodi wat een bijzonder mooie bevalling van jullie mooie kleine Lua Rosie lekker genieten samen van jullie mooie gezin! En een goed herstel gewenst verder
Wat een mooie bevalling! Geniet van je mooie kiwi meisje ❤️