Volledig van de wereld in een roes van hormonen en oxytocine. Achteraf horen dat er dingen anders waren verlopen dan jij dacht en toch stonden mijn gedachten niet stil. Iets bedenken kon ik wel in die roes, maar ik heb niet alles uitgesproken. Vandaag deel ik wat ik dacht tijdens de bevalling.
Jullie konden mijn bevallingsverhaal al lezen en zelfs al beelden zien van mijn bevalling. Zoooo veel lieve reacties gehad op beide, echt heel lief.
Misschien heb je sommige dingen dus al meegekregen, maar wat dacht ik nu tijdens de bevalling. Ik probeer het een beetje in de volgorde van verloop van de bevalling te delen. Dus van het begin van de bevalling tot het persen en de geboorte.
- spugen bij 3 en 9 cm??? Dat was ik toch eigenlijk niet van plan…Ik haat overgeven…
- 4 cm YES het gaat beginnen en meteen daar achteraan F*** het gaat beginnen… Nu komt de pijn en de ellende…
- Een rietje? Wat gaat ze daarmee doen? Vruchtwater aftappen? Na het breken van mijn vliezen, kwam de verloskundige ineens met nog iets aanzetten, wat tussen mijn benen werd gestopt. Het leek op een rietje…Het bleek te zijn om een draadje op het hoofdje van kleine broer te zetten waarmee zijn hartslag gemeten werd.
- Tenen wiebelen, tenen wiebelen, tenen wiebelen..
- Vraagt ze dit nu echt??? Vol in de mijn beval roes vroeg de verpleegkundige aan me wat voor werk ik doe…Meent ze dit? Heeft ze het echt tegen mij? Ziet ze niet wat ik aan het doen ben?
- Oow wat vond ik die banden van de ctg om mijn buik vervelend. Vooral omdat kleine broer iedere keer tegen die knoppen aan ging duwen. Ik heb een aantal keer stiekem mijn hand tussen de banden gestoken en een beetje opgetild. Ik dacht heel de tijd…zolang niemand er iets van zegt, is het vast niet erg.
- Vanaf het moment dat mijn vliezen waren gebroken had ik iedere keer het gevoel te moeten plassen. Ik ben in die 3 uur dan ook 4 keer naar de wc gewaggeld, ik dacht; direct plas ik alles onder bij de volgende wee.
- Vrouwen die staand weeën opvangen zijn GEK…Ik was onderweg naar de wc en kreeg een wee. Ik vond het verschrikkelijk staand.
- Na de eerste onverwachtse pers wee, voelde ik even wat angst. Dit hou ik NOOIT nog 4 uur vol (cm per uur) Deze persdrang kan ik niet inhouden…Oooow shit en ik moet ook WEER naar de wc.
- Yes de verpleegkundige gaat spullen klaarleggen…dat is een goed teken toch??
- Volledige ontsluiting??? YES dus die persdrang was al ergens voor.
- WAAR IS HAAR HAND??? Mijn liefs hand trok ik aan en in de hand van de verpleging wilde ik knijpen, maar af en toe moest ze iets anders doen en was ik haar kwijt. HIER MET DIE HAND…
- Je mag persen…hoorde ik…Shit, dit kan ik niet, dit vind ik spannend, ik moet goed naar haar luisteren, ik wil liever weg puffen.
- Ik kan het niet..het is moeilijk. Zoiets zei ik en toen zij zei dat ik het al aan het doen was en ik goed bezig was, dacht ik even; Ja ja dat zegt ze alleen om aardig te zijn.
- Wegpuffen is veel makkelijker, mag ik dat doen?
- Als ik me bewoog dan leek dat de weeën te triggeren. Dus ik dacht…Zo stil mogelijk blijven liggen, dan komt er geen wee.
- Kun jij het volume harder zetten? Vroeg de verloskundige aan Yvette (vriendin en fotograaf) Ik was compleet uit mijn roes en dacht…Woooow weet zij hoe dit moet? Dat is echt knap…Ik opende mijn ogen en ging even kijken of zij dat apparaat harder zette…
- Goed luisteren goed luisteren naar wat ik moet doen. De verloskundige was echt mijn rots in de branding.
- Inknippen? Oow nee ik heb gehoord dat dat geluid verschrikkelijk is…Huh al klaar??? Ze bleek niet geknipt maar gesneden te hebben.
- Ik voel het hoofdje zakken. Yes de verloskundige heeft gelijk, ik kan dit, ik ben dit aan het doen…
- Nog 1 wee en dan is je kind er…Nog maar 1??? Ik ben pas net aan het persen…YES dit kan ik, hij is er bijna.
- Het hoofdje staat??? Ik vind die perswee en hoe je lichaam daar op reageert echt verschrikkelijker dan het staan van het hoofdje.
Ik ben een denker en een prater. Mijn gedachten staan nooit stil en ondanks mijn bevalroes blijkbaar ook niet als ik aan het bevallen ben…. Kunnen jullie nog goed herinneren wat je dacht tijdens de bevalling?
Sommige dingen wel. Zo dacht ik ook steeds dat ik het niet kon, het persen. Ik vond het gewoon heel eng.
Auteur
Ik kan je nu uit ervaring vertellen dat de tweede keer echt makkelijker gaat.
Ik zat echt compleet in de roes. Kan me eigenlijk niet zo veel meer herinneren. Ik was bezig met wandel, wandel, wandel, adem, adem, adem – ik wilde dus wel al lopend de weeën opvangen. En met dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnstilling omdat ik door de weeën al de tweede nacht niet had geslapen, ik dus kapot moe was en de ontsluiting trager ging dan de 1 cm per uur en ik twijfelde of ik dan straks nog wel energie zou hebben om te persen.
Die pijnstilling niet nodig gehad omdat ik daar ineens 9 cm en persdrang had, dus toen was ik bezig met wegpuffen, wachten tot mijn eigen verloskundige er weer was, braaf naar haar en de anderen rond het bed luisteren en proberen de kleine er uit te krijgen. Het enige dat ik me nog echt heel bewust herinner is dat ik probeerde de vingers van mijn man niet al te erg fijn te knijpen…
Auteur
Jeetje klinkt heel heftig. Dan kon je al alleen van uitputting niet nadenken. Mijn bevalling duurde veel korter, dus misschien is dat dan het verschil. Wel lief dat je nog aan de vingers van je man dacht hahaha
Ik weet nog dat ik dacht: “jullie kunnen me allemaal wat! Als het me niet bevalt dan ga ik naar huis, met de trein als niemand me hier weg haalt!”
En ik dacht: “het ging er véél prettiger in dan er uit!”
“Of ik een boterham wil? Nee ik wil maar één ding en dat is mijn kind op mijn buik! Ga weg met je brood”
Ik zou het zo weer doen!
Auteur
Hahahahah heerlijk om te lezen