De psycholoog en ik – Hoe gaat het?

En toen waren we zo ineens een paar maanden verder… Zonder blogs, zonder verhalen, zonder hersenspinsels. Althans zonder hersenspinsels hier op mijn blog. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat er gewoon even de ruimte niet voor was. Niet qua energie, niet in mijn hoofd… gewoon even geen ruimte. Ik stortte in in november… ik krabbelde op, ik zag het als een grote alarmbel… Het moest anders, geen weekenden en avonden meer werken… maar was het alleen mijn werk??? Hoe gaat het nu…

November

In november stortte ik in. Van de een op de andere dag kon ik niet meer. Fysiek niet meer en mentaal ook niet meer. Achteraf zie ik dat ik al een tijdje vage klachten had, maar op dat moment zag ik dat echt niet. Het managen van gezin, huishouden, twee bedrijven, lockdown perikelen en twee bedrijven ging me al een hele tijd prima af… dus waarom zou het nu ineens mis gaan. En toch gebeurde het… Ik stortte in, voelde me heel leeg en slecht en was boos op mezelf, verdrietig en teleurgesteld… Overmand door emotie en op, zo op… overprikkeld en leeg. Ik herkende mezelf totaal niet… Ik nam rust, veranderde mijn werkweek en mijn verwachtingen van mezelf en krabbelde op… kreeg weer ademruimte en rust… Ik was er nog niet maar ging vooruit…

Alarmbel

Eerder schreef ik nog dat de alarmbel op tijd kwam… dat het te druk was geweest binnen het bedrijf. Dat ik niet goed genoeg de tijd had genomen voor mezelf en dat mijn werk mijn privé-leven had overgenomen… en dat ik er nu aan kon werken. Ik krabbelde op, maar toen werd Lua met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Die momenten regel je natuurlijk, voor je kind ben en blijf je sterk, maar toen de rust was wedergekeerd, stortte ik opnieuw in. Ik had nog geen reserves, ik kon dit er niet bij hebben… Dus schoot meteen weer in de min…

Psycholoog

En toen besefte ik… Hier moet ik iets mee… Hier wil ik iets mee, want dit wil ik vooral niet meer. Geen angst om weer in te storten, geen angst om dingen te voelen, of dingen te doen en ondernemen. Het besef kwam steeds meer…het was niet alleen werk gerelateerd, werk was alleen de druppel geweest. Ik ging naar de huisarts en vroeg om een doorverwijzing naar de praktijkondersteuner, maar aangezien die pas na 3 maanden tijd had zocht ik verder en kwam gelukkig snel bij een hele fijne psycholoog terecht (particulier, maar gelukkig hadden we de middelen dit te betalen)

Ik voelde me dom

Heel eerlijk…Sinds ik op mijn 20ste bij psycholoog kwam, omdat ik in mijn musical opleiding vast liep, riep ik altijd dat iedereen dit zou moeten doen, dat dit de beste keuze was die ik ooit had gemaakt… Dat vond en vind ik ook echt… maar om nu weer naar de psycholoog te gaan… Ik vond het een mega stap. Er waren toch mensen die het veel erger hadden dan ik. Ik was er gewoon weer ingetrapt, was te snel weer teveel gaan doen. Ik vond het vooral ook dom dat ik er in was getrapt, ik gaf mezelf de schuld en moest het vooral zelf maar oplossen… Zoveel oordelen, zoveel moest ik van mezelf… Toch ging ik… juist om van die gedachten af te komen en me weer beter te voelen…

Hoe gaat het nu?

4 maanden psycholoog… Soms wekelijks, soms om de week… en het gaat nu goed… Het gaat echt goed… niet altijd even goed, soms ook nog slecht.. maar dat schijnt bij het leven te horen. Heb ik afgelopen periode gehoord… en dat mag je ook voelen, heb ik geleerd… Het klinkt allemaal zo logisch als ik het zo type en het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend en toch had ik mezelf wijsgemaakt dat struisvogelen, wegstoppen, alles weg relativeren en zo min mogelijk negativiteit voelen het beste was.
Ik sta best positief in het leven en zie vaak de zonnige kant van dingen, vind dat ook fijn… maar ik had mezelf wijsgemaakt, dat ik dan ook geen negativiteit mocht voelen… dat ik niet meer naar mezelf luisterde. Niet dat wat ik liet zien nep was, ik was gewoon zo goed geworden in weg stoppen, dat ik het zelf niet eens meer door had. Dat er geen ruimte mocht en kon zijn voor mijn negatieve ervaringen en gevoelens…

Kleine drammer

Om mijn hele reis bij de psycholoog hier te delen is een boekwerk op zich en ook complex… Niet in 1 zin uit te leggen en tegelijk is het zo simpel en zo logisch. Er waren maniertjes en gedachten als een klein drammerig kindje in mij geslopen. Niet ineens, niet het laatste jaar, waarschijnlijk al van jongs af aan. Die kleine drammer kwam vooral op moeilijke en drukke momenten en die zorgde voor onzekerheid, als mensen me maar leuk vinden, de kleine drammer zorgde voor het zoeken naar bevestiging, de kleine drammer zorgde voor het over controleren van alles en mocht iets niet goed gaan het vooral mezelf aanrekenen. Die kleine drammer zat als een kleine stapemde peuter mij dingen wijs te maken, oordelen over mij te vellen, over wat ik hoorde te doen en hoe ik me moest voelen… of althans hoe ik dacht dat ik me hoorde te voelen.

De kleine drammer is niet een echte stem in mijn hoofd, maar een coping mechanisme. In onzekere, moeilijke momenten werd die kleine drammer sterker en groter en kon ik die niet meer negeren… Zoveel gedachten, zoveel gevoelens, maar nu werd ik me er langzaam bewust van… Ook verdriet, verdriet over de pijn in mijn lijf, wat ik mezelf had wijs gemaakt dat dat los stond van mezelf. Dat ik er niet minder gelukkig om was… die drammer vond vooral dat dat maar lost moest staan van mezelf, wat natuurlijk helemaal niet kan.

En nu…

In het begin van het traject wilde ik heel graag terug naar hoe het was, hoe ik me een half jaar daarvoor voelde en werd ik ook vooral heel verdrietig als de psycholoog zei dat dat zou gebeuren… En nu zie ik het, snap ik het en ben ik blij dat ik niet terug ga… Ik heb geleerd, ontwikkeld en ben gegroeid, om hopelijk mijn kinderen ook te laten zien dat dit mag, dat dit er bij hoort en dat het kan, maar vooral ook voor mezelf.
Mediteren, terug naar mezelf, terug in mijn lijf, veel schrijven, alle gedachten opschrijven, maar alles mogen voelen… En vooral ook weer veel geleerd over mezelf, dankzij de psycholoog… Ik ben me bewust van mijn gedachten en al mijn gevoelens… Alles wat bij mij hoort en mag zijn. Handelen vanuit wat ik wil en niet wat ik denk dat moet of hoort… Dat loslaten en luisteren en voelen…En dat is heus niet altijd makkelijk, echt niet… Soms nog een flinke strijd… maar ik herken het nu, zie het en voel het…

Ik stond laatst in het winkeltje hardop mee te zingen met The greatest showman….Zo vrij en zo ik… ik kreeg kippenvel. Ik appte een vriendin en zei ‘Ik voel me weer mezelf…’ Ik kon wel janken… Ook ik ben er nog…

Het is niet alleen een rechte weg, er zitten flink wat hobbels in, maar ik ben blij en dankbaar dat ik me nu weer mezelf kan en mag voelen. Een soort van nieuwe zelf… nog steeds met alles wat Jodi ook is…

PS: Mocht de situatie voor jou herkenbaar, of vergelijkbaar zijn… Dikke knuffel… en echt het komt goed, maar geef jezelf de tijd en gun jezelf hulp…

Volg:
Share:

1 Reactie

  1. 30 juni 2022 / 05:50

    Wat ontzettend mooi verwoord Jodi! Heel erg herkenbaar ook! Knap dat je hulp zocht en fijn dat je je hernieuwde ik weer hebt gevonden <3

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.