Wel een dip na zwangerschap, geen depressie…

Ik hoor toch vrolijk en dolgelukkig te zijn. Ik hoor toch dol verliefd te zijn en iedere dag te stralen? Waarom voelde ik me de eerste maanden wel zo en word ik nu ook overvallen door een gevoel dat ik niet altijd kan plaatsen. Dat ik gedeeltelijk herken, maar eigenlijk niet wil herkennen. Kan het ook naast elkaar bestaan? Mijn liefde voor mijn newborn en mijn gezin, maar ook een dip? Dit schreef ik een paar maanden geleden… Vol van hormonen en vol in een dip… Niet mezelf… Niet Jodi… Wel een dip na de zwangerschap, maar geen depressie… daar was weinig over te vinden…

Wel een dip na de zwangerschap, geen depressie

Als ik googlede op dip na zwangerschap werd ik soms bijna bang. Dan gooide mr. Google mij allerlei links en artikelen over een postnatale depressie om mijn oren. Is er geen middenweg? Een dip na de zwangerschap maar geen depressie? Bestaat dat??? Volgens mij wel… want ik zat er in. voelde me overall prima… maar toch ook echt niet mezelf. Het vierde trimester. Wat buiten die roze wolk ook niet altijd makkelijk is.

Ik had het kunnen herkennen

Ik had het kunnen weten, zoals ik al zei… herkende ik het natuurlijk ook wel een beetje van de vorige twee keer dat ik een newborn in mijn armen had, maar ik wilde het niet herkennen. Had geen zin in die periode en wilde me niet zo voelen. Ik bleef me dus lekker verzetten, maar was niet mezelf en verzetten helpt natuurlijk helemaal niet. Het is ook niet zo dat de vrolijke ik in die periode gelogen was… ik bedoel we kochten een droom, onze Perrie, gingen op pad, hadden de mooiste avonturen en genoten van alle mijlpalen die ons meisje maakte. Begrijp me dus niet verkeerd. Ik was niet ongelukkig, maar was ook niet mezelf, er hing soms een waas over dingen en vooral thuis, in rust, kwam dit er uit… had ik mood swings en voelde me niet altijd happy.

Roze wolk

Wij zijn gezegend met drie waanzinnig mooie kraamtijden. Een magisch vierde trimester. Echt op en top roze wolken, die wollig, zacht liefdevol en bijzonder waren. Natuurlijk hoorde daar de eerste weken ook issues bij zoals hechtingen en een hoge bloeddruk in combi met het vaatdoek gevoel door mijn mega hoeveelheid bloedverlies… maar ondanks dit alles was ik verliefd en kon ik samen met mijn gezin en mijn baby de wereld aan. Een prachtige kraamtijd, waar ik heel graag naar terug wil en die ik ook iedereen gun.. maar ik wist ook dat naarmate de maanden vorderden die tijd voorbij zou gaan… dat hoort en dat is prima en ook goed. Want zelfs ik, die geen afscheid kan nemen en zich oneindig wilde inwikkelen in mijn wattige roze wolk, had op een gegeven moment behoefte aan meer ‘normaal’. Dat ik weer steeds meer normaal meedraai in huis, spelletjes kon doen met de mannen, wandelen met de hond, het huishouden zonder dat het voelde als een triatlon en ook weer wat werken…

Het normale leven…maar toch niet

4 maanden na de geboorte van ons meisje, begon ook bij mij het ‘normale’ leven weer te kriebelen. Niet het oude normaal, want dat is natuurlijk nooit meer hetzelfde, maar het nieuwe normaal, met ons kleine poppetje er bij. Mijn verlof was voorbij, ik ging weer werken en had ook echt zin weer vol aan de bak te gaan. Lua ging naar de opvang, de lockdown van het kinderdagverblijf en school was bijna voorbij en twee maanden later kon ook Raf weer naar de BSO. Allemaal nieuw en anders terwijl het ook allemaal zo bekend is. Het normale leven begon en dat was fijn… maar ik was nog alles behalve normaal…. of mezelf. Mijn lijf werkte nog niet mee, had flinke bekken klachten, nog steeds nasleep van het bloedverlies, borstvoeding, ontzwangeren en zo kan ik nog wel even doorgaan. De maatschappij denkt dat het normale leven weer begint, maar ik was alles behalve ‘normaal’… ik nog het nog niet en ik ben vast niet alleen.

Overprikkeld in een dip

Geef de schuld aan een virus, de afwezigheid van de zon afgelopen voorjaar…. of vooral mijn hormonen…zeker mijn hormonen…100% zeker mijn hormonen. Hoe fijn het ook was om weer steeds meer te doen en te ondernemen als gezin van 5… Ik was niet mezelf. Ik was niet ík… en dat stoorde me. Mijn hele leven ben ik heel gevoelig voor sfeer, voor gevoelens van anderen, van ruimtes en gewoon ook zelf erg gevoelig. Ik voel alles heel bewust en ben me vaak heel bewust van alles en iedereen om me heen. Mijn voelsprieten staan aan en dat hoort bij me. Ik vind dat vaak een mooi iets, maar soms is het me teveel… Vooral in een periode waar zoveel negativiteit te vinden is. Gooi daar een bak hormonen overheen en ik werd met vlagen GEK van alle prikkels. Ik kon het niet filteren. Ik kon niet zien wat wanneer moest, wat prioriteit had en kon het in mijn hoofd niet op een rijtje krijgen. Ik vergat dingen, geluiden leken ook extra hard binnen te komen en ik voelde me soms echt opgejaagd… alsof ik nog van alles moest.

Boos op mezelf

Alles bij elkaar maakte me vaak ook boos op mezelf. Want waarom ben ik niet gewoon heel de tijd blij en vrolijk… ik herken mezelf soms gewoon niet… Waar is Jodi. Waarom wil heel de wereld dat je weer jezelf bent na die kraamperiode. Waarom moeten we weer zoveel… werken, huishouden, zorgen voor je baby en je andere kinderen…. Ik kon het wel en deed het overigens ook zie ik nu… en juist dat maakte me soms dol. Het boos zijn op mezelf, het schuldgevoel naar mijn gezin, naar mijn new born, naar mijn lief omdat ik weer lelijk deed, terwijl we zoveel mooie dingen hebben met zijn alle.

Ik ben niet mezelf

Ik ben niet mezelf… Ik voel me niet Jodi. Toen ik dat uitsprak… naar mijn lief en naar vriendinnen hielp dat. Het uitspreken alleen al hielp me het op een rijtje te krijgen. ‘Het gaat heel goed met ons, maar ik heb last van de hormonen die door mijn lijf dansen’. Ik heb moeite met het ontzwangeren, ik vind dat stom en oneerlijk. Ik wil iedere minuut in me opzuigen en ben gelukkigste als ik haar in mijn armen heb, maar jeetje wat is het lichamelijk een aanslag…

Het komt goed…

Dit uitspreken, eerlijk zijn naar dierbaren en mensen die dichtbij je staan en ook gewoon naar mezelf… hielp. Dag voor dag alles doen… Leuke momenten maken en bewust beleven en het voor lief nemen dat het soms even op en klaar is. Alles met de dag want ik wist ook dat dit over zou gaan… dat ik me weer beter en meer mezelf zou voelen. Dat ik mezelf weer beetje bij beetje meer zou herkennen. En nu Lua bijna 11 maanden is en ik steeds weer meer mezelf ben kan ik terugkijken. Zien dat we een waanzinnig mooi en bijzonder jaar hadden. Dat dat los staat van mijn hormonen en mijn buien. Dat dat er bij hoort, dat het accepteren en doorgaan is… en dat het mag.

De dip… die periode… Het vierde trimester… Zit jij er in? Een dip na de zwangerschap, maar geen depressie. Heb jij het gehad? Het gaat voorbij… Weet dat je lijf nog kei hard werkt na een periode van nog harder werken. Weet dat niet alleen je lijf, maar ook je hoofd weer even alles normaal op orde moet krijgen. Dat dat mag… dat het er bij hoort. Dat je niet meer dezelfde bent als voor de zwangerschap, maar dat je wel weer jezelf kan voelen. Je nieuwe zelf… maar echt jezelf. Het komt… ben niet boos op jezelf, neem alles dag voor dag, kijk naar je baby en de tijd gaat vanzelf voorbij. En dat… is in het eerste jaar van je baby bitter zoet….

Side note: Een postnatale depressie doe je overigens niks tegen, dus heb je het idee dat je hier in zit, neem contact op met je huisarts. Schaam je niet.. zoek hulp.