Het echte leven gaat weer beginnen….of toch nog niet???

Vakantie, verlof, huis verkopen, hoogzwanger, bevallen, kraamweek, roze wolk, inpakken, verhuizen, borstvoeding, babyknuffelen, uitpakken, inrichten, kerst, sinterklaas, babyknuffelen, fysiotherapie, oud en nieuw, ouderschapsverlof, even wennen en nog meer baby knuffelen. Dit zijn in een aantal woorden mijn afgelopen 7 maanden… en nu vandaag, het einde van een tijdperk.

Althans zo groots als het woord ’tijdperk’ klinkt, zo is het natuurlijk niet, maar zo voelt het wel een beetje voor mij. 7 maanden is bizar lang en toch kan ik zeggen dat de 7 maanden voorbij zijn gevlogen.
Het echte leven gaat weer beginnen en ik ga weer werken. Ik ben al weer op school geweest en het voelt meteen weer heel vertrouwd en ook heel normaal. Alsof ik niet weg ben geweest, alsof er geen 7 maanden tussen zit. Alsof het schooljaar nu pas weer gaat beginnen, terwijl we al zover in het schooljaar zijn…. Bizar toch….

Alsof mijn leven 7 maanden stil heeft gestaan terwijl er zoveel is gebeurd. Ik kan misschien beter zeggen dat het leven van Juf Jodi stil heeft gestaan. Even op pauze…en nu Press Play… Ik heb onwijs veel zin om weer te socializen met collega’s, te lachen en mijn hersens weer even aan te zetten voor andere dingen dan alles wat hier thuis afspeelt.

Huismus
Ik heb, grotendeels van de tijd, ontzettend genoten van het thuis zijn. Ik ben dan ook een echte huismus. Van de vrije tijd die ik had, de tijd die ik had met de mannen, die ik had om soms series te kijken, om het huis in te richten, om te herstellen, om gewoon even bij te komen. Stiekem is het zelfs wel eens door mijn hoofd geschoten ‘Ik blijf gewoon thuis’, maar naast dat dit financieel niet het voordeligste is, is het denk ik toch niks voor mij. Ik voel me meteen fijn op mijn werk, ik ga meteen weer ‘aan’ en wil aan de bak. Ik zou daarnaast een soort ritme missen, maar vooral ook het contact met collega’s. Ik ben geen workaholic, ik werk echt om fijn te kunnen leven, maar ik zou het op de lange termijn denk ik niet kunnen missen. Nu zit ik natuurlijk heerlijk thuis, met het vooruitzicht dat ik weer ga werken.

Afsluiten
Ik denk dat ik het stiekem ook lastig heb met het afsluiten van deze eerste periode, deze eerste tijd met de mini, die direct niet meer zo mini is (dit ontken ik overigens, hij is nog steeds mijn mini mini). Dat hij naar de opvang en naar de oma’s gaat. De kraamperiode, de roze wolk, maatje 50, alles wat erbij hoort, het komt niet meer terug… Ik blijf altijd graag lekker in fijne momenten hangen, dus ook in deze tijd…maar zo werkt het leven niet, dus we moeten weer aan de bak.

Vandaag
Vandaag gaat het echte leven weer beginnen. Zoals het de komende tijd zal gaan. Of althans waar we naartoe gaan werken, want doordat mijn lichaam niet zo meewerkt zoals ik wil, begin ik niet volledig. Iets wat ik echt heel erg vind, want nu is het echt zo dat ik iets niet kan. De afgelopen maanden koos ik bewust en slim wat ik wel en niet kon, deed ik ook dingen niet, of maar voor korte tijd of aangepast, of met de bewuste consequentie dat ik de dagen er na last heb. Ik nam ouderschapsverlof op om meer tijd te hebben om te herstellen en om te settelen in ons nieuwe huis.

Goede keuze
Na de bevalling van de spruit koos ik anders, ik wilde niet iets niet kunnen, dus ik ging er voor. Volledig en helemaal, maar ook volledig en helemaal over de grens. Dat wil ik nu anders….No Worries….In mijn hoofd zit het goed en ik heb geen zin om in zak en as te zitten, want dat levert me toch niks op. Mijn hoofd loopt mijn lichaam nogal eens voorbij, want grenzen, tja waar liggen die eigenlijk???
Ondanks dat ik er heel erg tegen op zag dat ik nu dus echt iets niet kan, dat ik in overleg moest met mijn werkgever en met de arbo deskundige, ben ik ook opgelucht. Opgelucht dat we gaan opbouwen, opgelucht dat ik een goed gesprek had en opgelucht dat ik niet op hoef te zien tegen een volle dag bikkelen, omdat ik weet dat ik dit nog niet kan. Bij het idee alleen al breek ik boven mijn enkels af.

New chapter
Ik denk met een mega grote glimlach en heel erg veel kriebels terug aan de afgelopen onvergetelijke periode, maar ook met een beetje weemoed dat het voorbij is. Het echte leven gaat beginnen. Het leven zoals het de komende jaren gaat zijn. Het leven van een werkende mama en papa, een leven in een dorp, een leven van een gezin van vier. Ons leven….Laten we herinneringen maken, heel erg veel. Let’s go….

Ik ga aan de bak, ajuu fijne werkdag iedereen…