Een, twee, drie of vier…. of misschien wel nog meer… Wanneer ben je compleet? Wanneer is het klaar? Wanneer is je lijf klaar en wanneer voel je dat het goed is? Een derde baby, doe je die er zo bij? Zoals velen zeggen? Of klopt het wat de andere helft zegt, dat je juist altijd een hand te kort hebt…
Toen ik zwanger was, kreeg ik vaak de vraag hoe wij hadden besloten om voor een derde te gaan? Voor ons is dat nooit een praktische overweging geweest, maar meer een gevoels keuze. Ik schreef toen al een persoonlijke blog over onze keuze voor een derde. We zouden wel zien hoe het liep, het gevoel zat goed, het plaatje klopte als we het visualiseerden en we hadden het geluk dat ik snel zwanger raakte.
Doe je die derde baby er echt bij?
Die derde doe je er zo bij… wordt vaak gezegd… Hoe is dat voor ons? Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens mijn zwangerschap vaak dacht… Ow nee hoe gaan we dit doen. Ik heb zelfs vriendinnen met drie kinderen geappt en gevraagd naar hun tips en tricks… Maar mijn eerste antwoord is nu volmondig JA… Die derde doen wij er zo bij. Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook niet mega groot en dat geldt nu weer. Je zit al in een ritme, je ‘moet’ veel dingen ook voor de oudsten, dus die derde moet er wel in mee gaan. Lua moet mee Raf naar school brengen, of mee naar zwemles, die moet even wachten met een voeding als ik net Pip in bed aan het leggen ben. Het is niet anders… en dat is goed
Maar…
Ik ben er wel van overtuigd dat het een wisselwerking is tussen een paar dingen. Vaak ben je als ouder makkelijker bij een tweede of derde kind. Je hebt veel al een keer gezien, je weet dat veel goed komt en dat je niet zomaar iets fout zal doen. Dat je kleinen dankzij, maar soms ook ondanks jou, prima groot worden. Je bent zelf dus meer ontspannen en dat merkt je baby ook. Is het echter zo dat je een huilbaby krijgt of een baby met een allergie, of waar je andere zorgen mee hebt, dan is de situatie totaal anders. Dan heb je twee kinderen om voor te zorgen en een zorgen baby… Een zorgen kindje is altijd heftig, maar als je al broers of zusjes thuis hebt rondlopen kan ik me helemaal voorstellen dat de situatie dan wel heel heftig is.
Kraamperiode en daarna
De kraamperiode heb ik (wat een geluk) voor de derde keer ervaren als een roze wolk. Als ik terug kijk waren echt niet alle situaties heel rooskleurig, want hallo te hoge bloeddruk in de kraamweek, medicatie, 2,5 liter bloedverlies waardoor nauwelijks kunnen lopen (ik wil echt niet zeggen dat ik zielig ben, maar even om een eerlijk beeld te geven) maar ik genoot intens van Lua, van de kraamtijd en van de mannen. Mijn lief en ik zijn een goed team en hij kan heel goed zorgen en heeft energie voor 10. Hij had vrij, hij had de tijd voor de mannen en voor ons… en dat hebben wij van te voren ook bewust afgesproken. Hij zou mij helpen, maar tussendoor ook bewust tijd voor de mannen vrij maken. Met hun leuke dingen doen…
Lua kan nog niks
Het voordeel van een baby is dat een baby nog niet veel kan. Dus als ik Lua in haar bedje, of wiegje beneden neer legde, dan was zij ‘veilig’. Dus mocht ik echt iets met Pip of Raf moeten doen, dan kon ik haar altijd een veilig plekje geven. Als ze dan huilde, ja dan is het helaas even niet anders. Natuurlijk kreeg ik het dan wel eens heet, omdat Lua huilde en Pip moest plassen… maar ze lag veilig… dus het is voor even goed… En ik heb ook regelmatig met een baby in mijn arm de tanden van de mannen staan poetsen, omdat ze alleen dan stil was… Prima… zo is het nu even…
Bedtijdritueel
Toen ik weer mobieler werd en toen ik voor de eerste keren alleen thuis was met de mannen en Lua heb ik ook echt wel eens een GRRRR momentje gehad. Naar mezelf, omdat ik dingen nog niet kon die ik wel wilde, door de hormonen…. want die doen letterlijk dansjes door mijn lijf, maar ook naar bijvoorbeeld een van de mannen. Pip zag natuurlijk precies hoe ik me voelde en snapte ook dat ik met een baby in mijn arm maar weinig kon, dus hij kon soms echt drakenstreken uithalen. Gelukkig zijn die situaties beperkt gebleven… en wilden ze me vaak juist ook heel graag helpen… maar ook dit komt voor…
Als ze groter is
Die derde doen we er bij… maar ik moet eerlijk bekennen dat ik benieuwd ben hoe ik er over een half jaar of over een jaar naar kijk. Wanneer Lua gaat kruipen, of lopen, of nog erger… rennen. Wanneer zij zichzelf in gevaarlijke situaties kan brengen en niet meer blijft liggen op haar veilige plekje. Ik hou m’n hart vast, maar tegelijk denk ik… we zien het wel, bij de mannen is het ook goed gegaan, dus het zal vast goed komen.
Ons cadeautje
Ons meisje is echt een cadeautje. Ik vind die derde echt zo voelen. De mannen waren al mijn alles, maar zo’n derde poppetje is echt bijzonder. De interactie tussen de mannen en haar, de liefde van hun voor haar. Ik vind hun nog leuker nu zij er ook is, klinkt raar, maar zo voelt het. Ik vind het magisch. Iedere dag Lua aaien, Lua kussen en haar troosten… Maar ook voor mij… nog een keer zo’n mini baby, die wij alles mogen geven en leren. Die vol liefde tegen mij hangt en die ik niet kan vertellen hoe bijzonder zij ook voor me is. Mijn cadeautje…
Heel eerlijk
Dit klinkt allemaal leuk, maar ook ik stond gisteren met het zweet op m’n rug bij de zwemles Raf aan te kleden. Lua huilt zelden, maar uitgerekend op dat moment huilde ze… en hard. Pip deed het super, die stond netjes te wachten, maar die holle ruimte van de kleedkamer, een huilende baby, een klamme kleuter in een broek hijsen…. Niet mijn beste moment van de dag. Tja het hoort er bij… We overleven het wel… maar het feit dat zij met haar 5 maanden bij de zwemles van haar broer zit… die derde baby moet mee en gaat mee in het ritme…
Dus die derde baby doe je die er echt bij? Echt niet altijd… maar overall Ja… die derde baby doe je er bij. Omdat je zelf makkelijker en ontspannener bent, maar ook omdat het niet anders kan… zo is het leven van ouders met 3 kinderen… en ik vind het heerlijk.
