De spruit is een gevoelig kind. Altijd al geweest overigens en nu hij 4 is, is dat niet anders. Rustig, een dromer, vol in zijn fantasie en dus ook erg gevoelig. Hoe ouder hij wordt hoe meer me dat opvalt. Hij wordt ouder, krijgt steeds meer mee van de wereld om hem heen en van de emoties die daarbij komen kijken, maar hoe hij daar mee om moet gaan…. dat is soms nog zo lastig…voor hem en voor mij…
Gevoelige kleuter observatie
Die grote man van mij observeert en hoort alles. Hij kijkt gefocust en je ziet hem nadenken en hij heeft haarfijn door wat er speelt. Vaak komt hij een uur, een dag, maar soms ook veel later terug op een situatie en stelt hij vragen. Alsof hij alles dan heeft verwerkt en even heeft nagedacht…Ook wanneer we ergens zijn, dan kan hij gefascineerd naar andere mensen kijken. Hij observeert ze echt, wat doen ze? Waarom? Hoe komt het dat dat jongetje huilt? Tja geen idee kleine man…
Gevoelig kindje
Het is zo mooi, maar soms ook moeilijk dat hij zo gevoelig is. Al vanaf dat hij kan praten (en dat was snel, (lijkt op zijn moeder)), speelt hij groot fantasiespel. Best knap, want hij speelde met zijn diertjes echt hele verhalen, met stemmetjes, gevoelens enz. Geen diertjes? Geen probleem dan pakte hij wel twee broodkorsten, want die konden ook prima met elkaar praten. Het voordeel van zijn snelle praten was dat we merkten dat hij met zijn fantasiespel ook dingen verwerkt. Voor het slapen gaan horen we vaak nog gesprekken tussen zijn knuffels, die herkenbare situaties beleven.
Alles is spannend…
Ontwikkeling loopt bij geen kind gelijk en als je me al even volgt dan weet je dat, want de spruit liep pas bij 21 maanden. Wat bij hem harder ging was zijn spraak en daardoor ook dat hij zich kon uiten. Het is een denker en door een combi van deze zaken vindt hij dingen snel spannend. Traplopen, klimmen, springen, maar ook dingen die hij op tv ziet of dingen die hij hoort…. Ik vind het spannend, was dan ook bijna een van zijn vaste zinnen. Hij kruipt weg, duikt weg of ontloopt…. You can do it klein gevoelig kind, wil ik dan uitroepen… Hoe kan ik je nu helpen? Want ik denk dat je het kan…
Empathische kleuter, kan dat?
Voor een 4 jarige heeft hij echt al een goed empatisch vermogen, denk ik. Mijn gevoel ontgaat hem niet vaak ‘waarom moet je huilen? Zal ik je een knuffel brengen? Waarom praat je zo? Hoe ik soms mijn best ook doe…Ik zit altijd in je hartje mama (janken) en een knuffel helpt altijd...
Af en toe is het hem ook teveel… Is hij degene die zit te huilen, omdat hij niet goed weet wat hij met al die gevoelens aan moet. Een pruillip en waterige oogjes komen boven… hij probeert zich groot te houden (vind ik ook zo knap) maar het lukt niet… Hij eindigt hevig snikkend.
Huilen is niet verkeerd…
Kom op jongen, draai die traktor om en je kan verder spelen, dacht ik wel eens als hij intens verdrietig was uit zijn eigen frustratie. Hij liet zich dan zo uit het veld slaan, omdat het hem niet lukte…. Ik zei al You can do it…
Ik vind huilen niet verkeerd, integendeel zelfs…maar hoe leer ik hem zijn emoties te tonen, op een passende manier? En wat is een passende manier?
Hij snapt het dus verzwijgt?
Laatst deed hij mijn lief per ongeluk pijn, waardoor die boos werd. Daar kan de spruit dus echt niet tegen. Ik vroeg de spruit wat er gebeurd was en hij bleef maar zeggen ‘Ik weet het niet...’ Ik vind dat weer gruwelijk irritant, want ik word echt niet boos, maar wil wel dat hij eerlijk vertelt wat er gebeurd is. Langzaamaan verscheen een pruillip en waterige oogjes en binnen nog time brak hij….Hij vond het zo erg dat hij papa pijn had gedaan…. Dikke tranen….en ik huil net zo hard mee…
Mama wat zeg je? Mama wat is er aan de hand? Mama wat is er met papa? Mama… mama waarom praat je zo? Mama is er iets mis gegaan? Mama wat zei papa? Kleine man…. hij voelt en ziet alles…
Ik vind het lastig
Ik vind het soms zo lastig, een gevoelig kind opvoeden. Ik wil hem helpen, wil hem leren hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan, ik wil ze niet wegwuiven of wegstoppen, ik wil hem opvoeden om gevoelig maar sterk te zijn. Hij vindt afscheid nemen bijvoorbeeld zo lastig… Hij gaat niet alleen huilen omdat hij niet naar huis wil, maar ook omdat hij zijn vriendje mist en het zo jammer vindt dat het voorbij is, echt intens jammer. Ik wil niet zeggen dat hij moet stoppen met huilen, maar wil eigenlijk ook niet dat hij huilt. Ik wil zo graag dat hij goed afscheid leert nemen…. maar hoe leer ik hem dat???
Liefde voor iedereen
Liefde voor iedereen maar het meest voor zijn broertje…Hij is zo waanzinnig lief en zorgzaam voor Pip, ondanks dat die soms echt een lompe draak is. Soms neemt hij zijn taak iets te serieus en moet ik hem vertellen dat hij niet de papa of de mama is. Als het met Pip goed gaat dan gaat het met de spruit ook goed. Hij maakt Pip aan het lachen, troost hem, gaat hem mee uit bed halen en helpt hem waar mogelijk…. Zijn wij boos op die kleinste??? Dan komt de spruit even polshoogte nemen en neemt het altijd voor zijn broertje op, want hij kan er niet tegen als er negativiteit is.
Nu ik zit zo type lijkt het wel alsof ik het over mezelf heb. Geen afscheid kunnen nemen, heel snel geraakt zijn, bang zijn voor iemands reactie en niet tegen negativiteit kunnen. Het komt goed kleine man…ik zal je helpen…
Gevoelig kind opvoeden
Dus ik ga me hier eens in verdiepen. Misschien denken jullie… Dit hoort er bij, maar ik voel en zie dat het echt een gevoelig mannetje is, dat het anders is dan bij de Pipster en dat het de spruit soms in de weg staat. Hoe kan ik hem het beste helpen in moeilijke situaties? Hoe kan hij zijn emoties leren kennen? Want ik wil niet dat het weg gaat… Want wat een mega mooie eigenschap is het ook…
Ik heb boekentips gekregen van een bevriende therapeut, zowel voor de spruit als voor mij. Ik wil handvatten om hem te begeleiden in de hoop dat hij er iets sneller mee om leert gaan dan dat ik dat deed…
Vrolijk, knap, klein, gevoelig kind… Jij komt er wel…
Herkenbaar jodi!
Hier ook drie gevoelige kinderen, allemaal op een andere manier. Wij volgen de kinderen in wat ze nodig hebben en proberen om het goede voorbeeld te geven. Want vaak spiegelen ze ons naar mate ze ouder worden ging het beter bij mn mannen. Maar ook door aan mezelf te werken&het niet erg te vinden hoe mn zoontje soms reageerde (ik was dan vooral met de omgeving bezig, wat zouden hun hiervan vinden) verminderde het. Mooi boek als tip, heb ik ook gelezen. Komt goed met jullie knappe Raf. Geef hem de tijd en volg hem.
Auteur
Mooi bericht, dank je, en ook zo fijn dat het herkenbaar is š