Aan het begin van de maand dacht ik er nog aan, maar 30 november werd ik toch ineens verrast door deze foto. Een jaar geleden kregen we sleutels van ons huis. Ons droom droom huis… Wat vond ik het spannend, wat was het een rollercoaster en wat is het fijn. Hoe bevalt het het stadse meisje in het dorp?
Een jaar geleden schreef ik er een blog over. Dat ik als echt stads meisje dan toch naar een dorp ging verhuizen en wat ik daar dan van vond. Zoals ik al zei vond ik het mega spannend. Om meerdere redenen. Ik was bang voor het gemis van Eindhoven, het gemis van ons oude huis, bang voor de contacten in het dorp en ook bang dat alles ver weg zou zijn, maar vooral bang dat ik spijt zou krijgen…
Rollercoaster…
Een jaar geleden begon een rollercoaster. Binnen 10 dagen een huis klaar maken, verhuizen en ons oude huis opleveren. Daarnaast had ik een baby van twee maanden, werd de spruit ziek en moest mijn lief gewoon werken. Ik had verlof, maar gaf ook gewoon borstvoeding, mijn bekken waren nog heel slecht, dus ik kon niet wat ik wilde en toch moesten we aan de bak. Vol energie en liefde van start, alle ongemakken aan de kant en gaan.
Je doet wat moet
In de keuken gingen we wonen, want in de woonkamer zat een vochtprobleem, de slaapkamers van de mannen waren klaar, maar het voelde nog niet van ons. Daarnaast kwam meteen Sint en kerst er achteraan… Toen had ik het niet zo door, ik bikkelde door, want ik had geen keuze, maar achteraf zie ik dat het gekkenwerk was. Die mini baby van twee maanden, gierende hormonen door mijn slecht functionerende lijf en twee zieke kinderen… Toch gingen we verhuizen, want tja, je doet wat moet….en toen hoopte ik dat het normaal zou worden.
Spijt?
Ik heb wel eens aan een vriendin gevraagd of zij ook zo moest wennen aan hun nieuwe huis? Of ze niet bang was dat ze de foute keuze hadden gemaakt. Mijn verstand zei dat het een waanzinnig goede keuze was, maar mijn gevoel riep soms iets anders, vooral gedrenkt in mijn gevoel van de rottige omstandigheden. Ik voelde me soms schuldig dat ik niet volledig door het dolle was met ons nieuwe huis, want ik zag wel hoe gaaf het was, maar ik moest echt wennen…. wennen en afscheid nemen.
Ons oude huis
Als jullie me al langer volgen dan weten jullie hoeveel liefde ik had en heb voor ons oude huis. Dat was echt mijn trots, omdat wij dat van onder tot boven opgeknapt hebben en dat het echt volledig in onze stijl was. Het was echt onze warme jas, ons veilige thuis en de plek waar de mannen zijn geboren. Als ik er nu aan terug denk word ik weer warm van blijdschap bij de herinnering. Het nieuwe huis was ook volledig in onze stijl, maar dat voelde nog niet eigen, dat voelde nog niet van ons…
De situatie
Ik voel me niet graag rot en ik uit dit ook niet graag. Ik zie vaak het positieve van alles in dus ik vond het zo moeilijk om toe te geven. Toegeven dat ik me best rot mocht voelen. Ik heb even kei hard (misschien ook hormonaal beïnvloed) hard gehuild. Stef zei eens dat hij me ondankbaar vond klinken, maar dat was het totaal niet, ik voelde me even nog meer verloren, want het lag niet aan het nieuwe huis, het lag gewoon aan de situatie. Ik kon echt zien dat we een waanzinnig huis hadden, maar mijn gevoel nam een loopje met me.
Thuis
We gingen heel bewust een thuis maken. Ruimtes echt eigen maken en gewoon thuis zijn zonder heel veel weg te hoeven, of juist de deur uit gaan, om vervolgens lekker thuis te komen. Langzamerhand kwam de echte Jodi weer boven. We kregen rust, ik kon steeds meer mooie plekjes in ons huis creëren en als we de oprit opreden, dacht ik; WAAAA we hebben gewoon een f*cking oprit. Ik kreeg steeds meer liefde voor dit huis, voor ons droom droom huis, het werd steeds meer van ons. Al durf ik niet door onze oude straat te rijden. Ik was bang dat ik mijn nieuwe positieve gevoel weer kwijt zou zijn als ik ons oude huis zou zien…. Ik ben er nog steeds niet doorheen gereden… mijn ‘angst’ is weg, maar er is geen reden geweest.
Is het ons droom droom huis?
Hele dagen aan de eettafel in onze woonkeuken. Klei-en met de spruit, ontbijten met de mannen, of wijntjes en spelletjes met vrienden. De hele zomer buiten eten, wat ik altijd zag als rijkdom. De schoen zetten bij de brandende kachel…. Rennende kinderen door ons huis, een plekje met vriendinnen terwijl mijn lief met zijn vrienden aan tafel zit. Die boom, die waanzinnige boom in onze fantastische tuin. Ik knijp mezelf even want dit is gewoon van ons. Een tuin waar de spruit uren doorheen kan dwalen, waarin ik af en toe een Dino hoor brullen (no worries, dat is dus de spruit) en waar we de seizoenen nu allemaal een keer zo waanzinnig mooi voorbij hebben zien komen.
Pizza’s bakken, poolparty’s, maar ook na het eten nog even het zwembad in samen met de Pipster. ONS huis, ONZE tuin…. Ik krijg een kriebel van trots als ik hier aan denk. Dat dit van ons is. Ik zeg nu net zo vaak tegen mijn lief dat we zo’n waanzinnig fijn plekje hebben als ik toen deed. Ik zeg tegen hem ‘Hoe bizar, dit is gewoon van ons’.
Laten we overigens vooral Feestje van Hout niet vergeten… Dat had nooit ons waanzinnige feestje kunnen zijn als we hier niet waren gaan wonen.
Ons dorp
Ik woon in een dorp en ik vind het heerlijk. Ik voel me nog steeds Eindhovens. Ik werk in Eindhoven en wanneer ik wil shoppen, rij ik naar Eindhoven. Ik kan me Eindhovens voelen en toch heel blij zijn in ons dorp. Heel veel contacten hebben we nog niet in het dorp, maar als de spruit naar school gaat zal dit vast meer worden. De buren, de overburen, iedereen is zo lief en verwelkomend (en heel lief dat ze altijd onze pakketjes aannemen). We leren de leuke plekjes in onze omgeving kennen en ik hou van Eersel, het dorp waar we op gericht zijn.
In Eindhoven liggen heel veel hele bijzondere herinneringen. Herinneringen voor altijd. Van de eerste date met mijn lief, mijn fantastische studentenkamer (hoe gaaf was die tijd meiden) ons eerste appartementje en vervolgens ons droom huis. De mooiste en bijzonderste herinneringen zijn uiteraard voor onze mannen. Onze kleine stadse mannen die op zullen groeien in een dorp.
Ons eerste jaar in ons droom droom huis, alle seizoenen voorbij zien komen. Op vakantie gegaan en thuis gekomen. Oneindig veel geknuffeld en ons plekje gedeeld met zoveel lieve mensen. Herinneringen zijn voor altijd bij ons…Herinneringen van ons oude huis, maar dit is de plek waar we nooit meer weg gaan, waar we oud worden, waar de mannen opgroeien…. Making memories… in ons plekje…. Het is waanzinnig, ik ben gewend en het is de beste keuze die we hadden kunnen maken. De beste kans die we hebben gekregen.
Misschien moet ik binnenkort toch maar eens terug naar onze oude straat…
