De eerste echo van onze uk. Wat was het spannend. Ik had nooit verwacht dat ik er zo heftig op zou reageren. Dat ik mezelf zo zou gedragen. Ik kan me met vreemden erbij normaal best goed inhouden, maar dat was nu onbegonnen werk. Ik vertel je vandaag hoe het ging. Ik moet er nu stiekem een beetje om lachen.
Vroege echo
Bij onze spruit hadden we een vroege echo in verband met de miskraam die ik daarvoor had gehad. Bij 6 weken en 3 dagen hadden wij toen al een mooi kloppend hartje gezien. Dat had natuurlijk wel een vervelende aanleiding, maar was tijdens de zwangerschap toen wel erg fijn. Toen ik deze keer de verloskundige belde, hoopte ik daar natuurlijk ook op, maar m’n verstand zei al dat dit niet zou gebeuren en inderdaad. Ik moest wachten tot 8 weken. Dan zouden ze het duidelijkste beeld hebben en het beste weten of alles goed was.
3 weken wachten
Ik ben altijd heel gehoorzaam en ga niet zo snel tegen iemand in, vooral niet wanneer die persoon ergens verstand van heeft. Dus ik ging akkoord. Plande een afspraak voor de dag dat ik 8 weken zwanger zou zijn. Nog dik 3 weken moesten we wachten.
Achteraf gezien vloog de tijd natuurlijk, maar op dat moment voelde het anders. Tot de dag dat we de echo hadden ging het vrij goed. Ik was nog steeds niet ongesteld en dat is natuurlijk een belangrijk symptoom. Ook ging de dag waarop ik eerder bloed was gaan verliezen bij de miskraam voorbij, zonder druppel bloed. Ik stak mijn kop in het zand en de struisvogel in mij maakte overuren. Soms zo handig dat ik die tactiek goed onder de knie heb.
Eindelijk
Op de dag zelf moest ik werken en had ik dus voldoende afleiding. Toen we in de avond eindelijk richting verloskundigepraktijk gingen had ik mijn hart in mijn keel. Mijn hart maakte sowieso overuren. Mijn hartslag was hoog en ik had hartkloppingen. Klinkt overdreven, maar dit heb ik vaker in spannende situaties. Toen we er eenmaal waren, kon ik geen zinnig woord meer uitbrengen. Mijn lief deed echt wel lief en probeerde me af te leiden, maar ik dacht alleen maar hou op met die small talk.
Ik ging nog drie keer naar het toilet en verstopte mezelf in een hoekje, want natuurlijk zat er precies die avond ook een bekende van vroeger in de wachtkamer. Ik weet niet zeker of ze me gezien had, maar ik kon het echt niet aan daar even een gezellig praatje te houden over de stand van zaken.
We mochten naar binnen
Mijn naam werd geroepen en gespannen gaf ik de echoscopiste een hand. Ik liep naar binnen en voelde een brok in mijn keel en de tranen komen. Ik had mezelf waarschijnlijk heel hard uitgelachen als ik van te voren wist dat ik zo zou reageren, maar voordat ik ging zitten zei ik al. ‘Ik moet nu al bijna huilen’ Beeld hier een hakkelende gebroken stem en iemand die haar tranen met alle macht probeert te onderdrukken in en je hebt een beeld van mij.
Angst
Ze vroeg heel lief waar die tranen vandaan kwamen. Voelt het niet goed? Of is het zo spannend? Ik verloor de strijd tegen mijn tranen, maar kon daardoor weer rustig praten met de druppels op mijn wangen. Ik vertelde over mijn angst voor een miskraam. Dat het nu eigenlijk heel goed voelt, maar dat ik bang was mezelf voor de gek te houden en dat als het nu dus toch niet goed was, dat de klap dan extra hard aan zou komen. Wat vond ik mezelf overdreven en raar daar op dat moment. DOE NORMAAL JODI!!! Gelukkig zei ze, laten we dan maar snel gaan liggen en kijken.
Het moment
Toen ik eenmaal lag en het apparaat aan was gezet, zag ik al heel snel een vruchtzak, maar maar een klein gedeelte en dat gedeelte was leeg. 1 seconde schold ik in mijn hoofd, want gelukkig draaide ze daarna het apparaat en zagen we een prachtig knipperlichtje. Een knipperlichtje in een mini mensje. Een mini mensje, met al armpjes en beentjes.
Daar waren ze weer
Tranen stroomden weer over mijn wangen. Bij onze spruit had ik nooit zo gereageerd op een echo. Toen had ik veel meer angst, maar heb ik nooit gehuild bij een echo. Waarom nu dan wel? De echoscopiste zei dat het vaker gebeurt. Dat ik nu al weer wat het is om een kindje te hebben en dat ik nu dus ook nog beter weet wat ik zou verliezen als het mis zou gaan.
Ik geloof haar meteen, maar moet er nu toch stiekem een beetje om lachen.
Oef, dat zijn even een hoop emoties. Ook ik hield het niet droog. Zelfs zonder enig aanleiding had ik al de spanningen. Kan me zo voorstellen dat het wel wat heftiger is voor jou.
Dat laatste heeft mijn man heel erg gehad. Wat als het mis gaat. Dan weet je wat je hebt verloren
Ik kan mij er heel goed iets bij voorstellen! Jouw emoties zijn ook belangrijk en helemaa niet gek dat je ze laat zien hoor. Een dikke knuffe voor jou☺️ Als het dit keer zo goed voelt, dan komt het vast goed.
Heel herkenbaar. Ik vind het per kindje weer spannender worden. Ik weet hoe het is om zo iets dierbaars te hebben en om het (vaak) te verliezen. Die tranen vloeiden hier ook rijkelijk begin januari haha!
Ik kan me er heel goed iets bij voorstellen. Toch alleen maar mooi day deze spruit zo ontzettend welkom is.
Enorm herkenbaar van de ontlading. De tranen rolden bij mij ook over mijn wangen. En bij de 20-wekenecho weer hihi. In jouw geval nog bijzonderder, omdat je weet hoe het is om een miskraam te hebben. Lijkt mij extra heftig!
Ahhhh ik had juist t omgekeerde.
Maar bij de eerste echo zagen we ook niets. Was een vroege en hartje begon waarschijnlijk netpas met kloppen. Pas bij de termijnecho (de 3e echo) durfde ik blij te zijn en kwam de emotie haha..
Heel herkenbaar – ik denk helaas voor iedereen die ooit heeft meegemaakt dat er geen kloppend hartje (meer) te zien was op de echo….
Voor mij ook nooit eerst een ‘gezellig’ praatje vooraf met de verloskundige, maar eerst maar zien op de echo of er wel wat leuks te bespreken valt… En voordat ik op die stoel ging liggen was ik al helemaal op van de zenuwen, had een torenhoge hartslag en na 1 stap over de drempel in de kamer direct huilen… Zo jammer dat je nooit meer onbevangen in een zwangerschap kunt staan als het ooit niet goed is afgelopen, ook al heb je wel inmiddels daarna ook een goede ervaring gehad gelukkig.
Ik weet nog heel goed dat ik al ruim 30 weken zwanger was en toen bij de verloskundige een postbakje genaamd ‘miskramen’ zag met daarin twee formulieren… Toen moest ik weer keihard huilen, om het idee dat die dag twee mensen slecht nieuws gekregen hadden…
Auteur
Oooooh bah krijg kippenvel van dat bakje….Het blijft lastig. Gelukkig kan ik vanaf de termijn echo redelijk loslaten, al blijft het een dingetje