11 weken geleden schreef ik mijn laatste update over mijn lichaam en vooral over mijn bekken. In mijn bumpdates gaf ik vaak kort een update over mijn kwaaltjes en mijn lichaam, maar hoe gaat het nu precies met mijn bekken? Ik kan je vertellen het is geen feest… het hoort er blijkbaar bij, met mijn lichaam, maar fijn is anders.
Ik voel me goed
Zoals ik al zei is mijn lichaam geen feest en toch voel ik me goed. Dat lijkt misschien raar, maar wat ik er mee bedoel is dat ik me energiek voel en gewoon goed, zoals het tweede trimester hoort te zijn. In mijn hoofd heb ik 100 ideeën en plannen, ik wil van alles en als ik even op de bank zit of goed uitgerust ben, dan ben ik ook geneigd alle plannen tegelijk te gaan ondernemen. Precies daar gaat het mis. Niet dat ik dan meteen heel veel doe, want ik ken mijn lichaam ondertussen, maar…..ik voel me heel goed, maar mijn lichaam loopt achter, ondertussen best ver achter.
Alles ’te’ is niet goed, maar die ’te’ is snel bereikt
Mijn lichaam is vanaf week 20 met stapjes achteruit gegaan. Ik merkte dat ik steeds minder kon in vergelijking met de week ervoor. Ik liep dus ook iedere keer een beetje tegen de lamp als ik weer eerder last kreeg. Op mijn werk kreeg ik weer steeds vaker opmerkingen dat ik slecht liep. Anderen zeiden dat ik mijn grens in de gaten moest houden, maar WAAR ligt die grens. Ik heb echt geen idee.
Voor lief
Ik neem de pijn voor lief. Pijn went, zoals ik de vorige keer ook al zei. Dus je past je leven er eigenlijk ook wel een beetje op aan. Soms hoor ik mezelf zeggen dat ik een drukke dag of een druk weekend heb gehad, terwijl het allemaal ‘normale’ dingen zijn. Ik neem de pijn ook voor lief, omdat ik dit ergens ook wel had verwacht. Na de nasleep van de vorige keer, had ik me al in gesteld op bekken klachten tijdens deze zwangerschap. Wij wilden graag een tweede spruit en ik wist ook dat de kans groot is dat ik pijn zou krijgen, dus ik neem het voor lief. Het is niet anders, ik groei een mensje, ons mensje en ondanks de pijn kan ik daar gelukkig nog wel heel erg van genieten.
Sommige dingen moeten
Er zijn een aantal dingen in mijn leven, die voor mijn gevoel ‘moeten’. Zo moet ik werken en voor Raf zorgen. Dat zijn dingen die ik niet, of niet goed aan de kant kan zetten. Om deze twee dingen heen, plan ik dan weer mijn rust momenten. Dat werken ging tot week 25 eigenlijk wel ok. Natuurlijk niet wat het hoorde te zijn, maar ik kwam er goed doorheen en met een dagje bij komen kon ik ook weer fijn weekend vieren. Dat werken is nu helaas toch echt ook wel zwaar geworden. Het valt me dan ook vies tegen en ik ben ook echt flink aan het balen dat ik de afgelopen twee weken ineens zo achteruit ben gegaan.
Mijn manier
Mijn manier om hier mee om te gaan en eigenlijk om met alles goed om te gaan, is gewoon vrolijk blijven en positief. Ik kan wel in zak en as gaan zitten, maar wat schiet ik daar mee op? Wat heb ik er aan om heel de dag te balen en verdrietig te zijn. Daarbij voel ik me eigenlijk ook nog heel erg goed. Nadeel??? Dat mensen niet altijd door hebben hoeveel pijn ik nu eigenlijk heb. Niet erg, maar dan durf ik er soms ook niet zo goed aan toe te geven. Mijn bekken heeft continu een zeurende pijn, wat went, maar nogal snel komen daar steken in heup en liezen, pijn in onderrug, zwaar gevoel in bekkenbodem en algehele vermoeidheid van het bekkengebied terug.
Verloskundige
De verloskundige liet bij mij laatste een belletje rinkelen. Want mijn afspraken bij de fysiotherapeut zag ik iedere keer zo tegen op. Het kostte mega veel tijd en planning en met een spruit die nog lang slaapt in de middag kwam het nooit echt handig uit. De verloskundige gaf nu echter aan dat ze begreep waarom ik liever niet ging, vooral met de voorgeschiedenis en dat ik het voor lief neem, nu tijdens de zwangerschap. Waar ik echter niet bij stil had gestaan, hoe raar het ook klinkt, is dat er straks natuurlijk ook weer een traject komt ná de zwangerschap. Hopelijk herstel ik nu sneller. Hopelijk heb ik nu minder lang ‘last’ van mijn lichaam. Hopelijk kan ik weer gaan opbouwen naar wat ik voor de zwangerschap van onze spruit was.
Nieuwe fysio
Dus op aanraden van de verloskundige maakte ik weer een afspraak bij de fysiotherapeut. Zij raadde een andere aan, dus dat leek me wel eens iets om te proberen. Niks negatiefs tegen mijn eerdere fysio, maar ik dacht wie niet waagt wie niet wint. Afgelopen vrijdag de eerste afspraak en wat was het fijn. We hebben alles doorgesproken en ze heeft me een eerste oefening gegeven (vlinderen, voor de kenners onder ons) een makkelijke oefening die wel snel resultaat zou moeten geven voor spieropbouw. Ook voor het ontspannen van mijn bekkenbodem heeft ze me een oefening gegeven en het klinkt suf, maar ik ben nu al veel wijzer dan eerst. Nu snap ik wat ik aan het doen ben en waarom. Dus…niet verwacht maar nu al blij met de overstap.
Ik heb niet de illusie dat mijn bekkenklachten nu over zullen gaan, maar wel dat ik ze misschien kan verminderen, of beheersen. Daarnaast ben ik blij dat ik nu bij haar zit om alvast een traject voor na de bevalling te bespreken. Ik ga nu geen weken wachten, ik ga niet eerst zelf herstellen of maar wat doen, maar ik ga meteen aan de slag en dan zullen we wel zien.
Hopelijk blijf ik me voorlopig zo ‘goed’ en energiek voelen als ik nu doe en hopelijk kunnen mijn oefeningen snel een beetje resultaat geven.
He! Gelukt!
Fijn dat de fysio goed werkt. Mijn moeder heeft bij haar laatste zwangerschap het een beetje verwaarloosd en loopt nu nog met klachten. Ik weet niet, niet per se hoopvol, sorry. Ik hoop dat je na de bevalling weer snel fit bent
Auteur
Is helemaal niet erg, ik heb niet de illusie dat het ooit helemaal over gaat. Het zal een zwakke plek blijven. Als ik weer kan worden zoals voor deze zwangerschap (wat echt nog niet 100% was) dan ben ik blij
Goed dat je naar de fysio gaat! Ik hoop dat het snel minder wordt meid
Wat een mooie buik! Heel herkenbaar, vooral dat stukje m.b.t die ‘grens’. Ik werk fulltime voor de klas en had ook het gevoel in deze laatste piekweken: ‘ik houd het nog wel vol, het is nog maar…(aantal) weken. Ik was mijzelf voorbij aan het lopen en vergat bijna naar mijzelf te zwaaien heb in overleg kunnen regelen dat ik vanaf deze week (26e week) alleen nog maar de ochtenden werk, zodat ik ’s middags thuis kan rusten. Daar ben ik nu zo blij mee. Vooral omdat ik afgelopen weekend ook merkte dat mijn lichaam het steeds zwaarder krijgt en ik ook veel steken in mijn heup erbij kreeg, schrikken! Naast een goede fysiotherapeute, komt het neer op oefenen, oefenen, oefenen en ga ik dus elke middag even op bed liggen en val ik tot nu toe ook door (bekken?)vermoeidheid in slaap.
Blijf goed voor jezelf en de kleine tweede spruit zorgen, pak op tijd je rust en inderdaad lekker positief blijven en genieten van dit groeiende wonder in je buik! Succes!
Auteur
Dank je 🙂 voor het compliment en je uitgebreide bericht. wat goed dat je het aangegeven hebt. Waarschijnlijk moet je gewoon nog bijtanken van de vermoeiende tijd, lekker doen.
Fijn dat deze fysio je zo goed helpt. En inderdaad wel blijven gaan want daarna moet je wel voor twee spruitjes zorgen en dat gaat niet als je zelf nog in de kreukels ligt 😉
Auteur
Nee precies, dus daarom nu toch maar gegaan en gelukkig erg blij mee
Hoi, nieuw op je blog. Erg leuk!! Ben ook een mama met 2 jongens 🙂 Bah, die bekkenklachten! Herkenbaar. Bij de eerste zwangerschap had ik nergens last van en bij de 2e kon ik geen 100 meter meer lopen op het einde. Fysio helpt hopelijk wel. Sterkte ermee, lekker rust nemen waar kan 😉
Auteur
Wat leuk dat je me gevonden hebt En ook twee boys, wat zijn de namen??
Ik vond jongensnamen heel erg lastig. Maar nu erg blij met beide namen. Hidde en Mats. Wie weet breng ik je nog aan het twijfelen
Ik vond jongensnamen heel erg lastig. Maar nu erg blij met beide namen. Hidde en Mats. Wie weet breng ik je nog aan het twijfelen 😉
Auteur
Heel leuk, dank je 🙂
Bij mijn eerste zwangerschap had ik er nauwelijks last van, maar nu wel: bekkenklachten, maar met name onderrugklachten. Heel vervelend, en vermoeiend. Ik probeer inderdaad ook meer op mezelf te letten, en niet tevéél in eens te willen. Anders geeft m’n lichaam het wel aan.