Hoe reageerden de mannen? Hoe doen zij het? Wat vinden ze er van? Ik denk een van de meest gestelde vragen van de afgelopen twee maanden en terecht. De mannen zijn grote broer geworden en dat is natuurlijk een mega verandering bij ons thuis. Hoe gaan zij er mee om? Wat vinden ze er van?
De bevalling
Onverwacht moesten de mannen 5 dagen bij opa en oma logeren, omdat ik opgenomen werd en ingeleid werd. Zij hadden geen idee waarom ze uit hun bed werden getrokken en mee gingen naar oma. Het is daar altijd feest, dus ze vonden het geen probleem. Ze wisten dat ik bij de babydokter moest, maar niet dat hun zusje er bijna zou zijn. Achteraf ben ik daar heel blij mee, want wat duurde het dan lang voor ze.
De baby is er
Eindelijk was ze daar… en wat miste ik de mannen intens. Ik wilde ze zo graag knuffelen en hun zusje laten zien. We besloten ze eerst te facetimen. Ze waren helemaal verbaasd en verwonderd. Pip zei niks meer en aan zijn bekkie zag ik dat hij bijna moest huilen en Raf was helemaal verliefd, zei alleen maar aaaah en brak blijkbaar toen we ophingen. Ze mochten komen kijken in het ziekenhuis, wat waren ze trots. Ze hadden er beiden veel zin in en toen opa vroeg ‘Heb jij een zusje en hoe heet ze’ Riep Pip vol trots JAAA ‘Tommie’… Hahaha net niet goed onthouden…
De ontmoeting
Wat had ik hier naar uitgekeken, eindelijk zou ik ze weer zien en een knuffel geven. Eindelijk allemaal samen. Mijn lief ging ze ophalen buiten het ziekenhuis, want mijn moeder mocht niet binnen. De deur van onze kamer ging open en ik zag twee mega stralende blije mannen vol verwachting, met een bosje bloemen in hun handen. Ik spreidde mijn armen en zei mannen kom hier…. Ik kreeg echter een vluchtige knuffel, een snelle kus, hun blikken gingen zoekend door de kamer en toen kwam meteen de vraag. ‘Waar is de baby?‘ Ik was even minder belangrijk… Ik kon wel janken, om die twee mannen, met die trotse, verliefde bekkies.
Babypraat
‘Hoe oud is de baby’ vroeg Pip en Raf zong met Lua in zijn armen slaap kindje slaap. Je snapt dat ik smolt van zoveel liefde. Het moment had niet mooier gekund, om nooit te vergeten. Het afscheid in het ziekenhuis was voor Raf (en daardoor voor mij) dan ook heel lastig. De volgende dag mochten we gelukkig naar huis. Met zijn alle boekjes lezen op het grote bed. Alles zien, meemaken, alles vragen. ‘Ze beweegt, waarom huilt ze, wat drinkt ze, heeft ze honger, wat wil ze, waarom slaapt ze, doet ze haar ogen ook wel eens open, mag ik haar vasthouden‘ enz enz.. De mannen waren de allerliefste. Ik had me geen betere grote broers kunnen wensen.
De kraamweek
Vooraf aan de bevalling hadden mijn lief en ik al besproken dat we de aandacht voor de mannen in de kraamweek heel belangrijk vinden. Voor hen is de overgang mega groot en normaal ben ik er ook heel veel voor ze, maar in de kraamtijd wist ik dat ik veel boven zou zitten. Om ook bewust aandacht voor hen te hebben, ging mijn lief koekjes bakken, lego bouwen, puzzelen, spelletjes spelen, maar natuurlijk ook gewoon naar school en de opvang, want het normale leven liep ook gewoon door.
De kraamweek was magisch, iedere ochtend bij Lua komen kijken, eerste keren helpen met het badje, speentje geven, meekijken met het luier verschonen, maar ook met zijn vijven boekje lezen op het grote bed en extra veel knuffelen. Het was zo bijzonder…
grote broers Onrust of drukte
De typische onrust of extreme drukte bij de mannen bleef uit. Ik was vooral bij Pip wel voorbereid op een verandering. Dat mannetje is heel gevoelig en uit dat in drukte. Niet extreem huilen of driftbuien, maar gewoon druk en eigenwijs zijn. Pip was iets drukker en plaste ineens een paar keer in z’n broek en Raf was iets emotioneler in die eerste week, maar al snel waren zij weer hun eigen zelf. De mannen vechten voor haar aandacht.
2 maanden verder
We zijn twee maanden verder. Ons newborn meisje is langzaamaan steeds minder newborn aan het worden. Ze kan lachen en is steeds meer wakker en dat is feest voor de grote broers. Hoe dol ze zijn op elkaar, zo dol zijn ze allebei op Lua, maar allebei op een andere manier. Raf is de altijd zorgzame, lieve en rustige Raf. Hij wil me bij alles helpen, badje, speentje geven en haar aan het lachen maken, maar hij maakt zich ook zorgen om haar. Waarom huilt ze? Wil ze eten? Heeft ze buikpijn?
Pip is tot over zijn oren verliefd op Lua. Hij is letterlijk all over Lua. All over kussen, all over knuffelen, all over alles. Huilt ze dan rent hij naar haar toe en geeft de speen en dat niet 1, niet 2, maar makkelijk 10 keer. Heel de dag door hoor ik Lua Pua (koosnaampje heeft hij bedacht) heel de dag door wil hij weten waar ze is, wat ze doet. Hij zit het liefste ook bij me op schoot als ik Lua eten geef (wat ook niet altijd handig is). Daarnaast is hij ook een ontzettend fijne hulp voor mij. Altijd…maar nu helemaal. Taakjes uitvoeren vindt hij fijn en hij weet precies hoe het werkt. Hydrofieldoeken pakken, dekentjes, jasje, haar mee in badje doen en hij weet precies wat er allemaal moet gebeuren en waar hij op moet passen. Zo bijzonder die kleine gevoelige, grappige, soms ontzettend eigenwijze, maar altijd lieve kleine man.
Avonturen sparen
Vanaf nu met zijn vijven. Zoveel over nagedacht hoe het zou lopen, hoe de mannen zouden reageren, hoe de mannen zich zouden gedragen. Of ze het moeilijk, leuk of spannend zouden vinden. Het is nog mooier dan gehoopt. Twee mannen en hun zusje. Je zal maar twee broers hebben, wat een rijkdom. Ik denk dat ze op handen gedragen gaat worden.
Voortaan avonturen sparen met zijn vijven, wat een rijkdom. Knappe grote broers…
