Een vraag die ik nu pas uit durf te spreken. Een vraag waar ik nu denk ik ook antwoord op heb en waar ik soms van baal. Ik heb geen spijt, neem het mezelf niet perse kwalijk, maar zou het wel anders willen. Heb ik wel genoeg genoten van mijn zwangerschap?? Het antwoord is Nee… en het is mijn eigen schuld. Ik vertel je waarom…
Ik vind zwanger zijn mega bijzonder. Ondanks dat ik, vooral de laatste zwangerschap, niet geheel vlekkeloos door ben gekomen kan ik nog steeds zeggen dat ik het een waanzinnig bijzonder iets vind.
Begin
Toen ik net zwanger was, was ik natuurlijk blij. Ik was natuurlijk gelukkig en ik was natuurlijk aan het fantaseren over onze mini. Toch had ik ook onzekerheden en angsten. Door de eerdere miskramen, keek ik de dagen weg tot de eerste echo en wat leken die weken lang te duren.
Losse momenten
Toen alles goed bleek was het natuurlijk een feest om het iedereen te vertellen en te delen. Net als het moment dat we wisten dat we weer een jongens spruit zouden krijgen was heel leuk. Ik genoot echt wel van de losse momenten… De eerste schopjes, mijn groeiende buikje, de eerste kleertjes, de 3D echo’s. Alles was mooi en bijzonder, maar waren die momenten voorbij dan ging ik terug naar het normale leven. Naar mijn standje…. niks aan de hand en het leven gaat door. Zonde… denk ik nu.
Wegwuiven
Vanaf het begin af aan had ik het gevoel dat ik mensen moest vertellen dat ik nog heel lang moest. Dat ik pas 11 weken was. Alsof ik dat moment wegwuifde en alsof ik dat moment minder bijzonder vond en minder beleefde. Als mensen bij 11 weken zeiden dat ze al een buikje zagen zei ik; ja moet je voorstellen wat het wordt. Als mensen zeiden hoe ver ben je en ik zei standaard nog niet zo ver… alsof die eerste weken minder belangrijk zijn. Wanneer iemand zei… nou 12 weken is toch al best wat zei ik; maar ik moet nog heel lang. Heel de zwangerschap heb ik dit volgehouden. De zin; maar ik moet nog wel even.
Toen mensen me opgezwollen van het vocht bij 36 weken vertelde dat hij echt bijna kwam, maar ook toen ik bij 25 weken toch echt wel veel last van mijn lichaam kreeg. Ik bleef maar roepen dat ik nog wel even moest. Wat ik nu dus achteraf gezien zonde vind. Ook die weken waren mooi en belangrijk.
Vooral zo normaal mogelijk doen
Daarnaast heerst in ons heerlijke kikkerlandje natuurlijk de mentaliteit dat je vooral normaal moet doen. Zwanger zijn is geen ziekte en het is vooral heel knap als iemand zo normaal mogelijk blijft doen gedurende het afbakken van dat wondertje.
Ondanks dat ik ook niet hou van baby geziemel de hele dag door, ben je wel zwanger en dat mag best gewoon aanwezig zijn. Het is niet niks een mini te baren. Dat er toevallig vrouwen zijn die nergens last van hebben wil niet zeggen dat dit bij alle vrouwen het geval is. Het tegenovergestelde is vaak waar. Ik wilde graag weinig last hebben, net als al die andere vrouwen en dat hield ik mezelf ook voor. Vooral zo normaal mogelijk doen en nergens last van hebben….zwanger zijn is geen ziekte…. Is dit wel reëel??? Doe maar normaal… NEEE je bent zwanger….
En toen was er pijn
Tegen de tijd dat ik met verlof was en ik echt vond dat ik toe mocht geven aan mijn nesteldrang en van mezelf echt zwanger mocht gaan zijn, genoot ik intens. Helaas kreeg ik met de week, zo niet met de dag, meer pijn. Mijn bekken waren al geen feest dus laat staan hoe het met een groeiende dansende baby op mijn bekken ging. Iedereen riep dat hij vast eerder kwam, want zo liep ik en zo zag ik er uit. Dus dat zal wel… en wat duurde die weken lang. Ik ben voor mijn gevoel veel te veel bezig geweest met het afwachten en de pijn. Logisch want het kon niet anders, maar bij de spruit heb ik het veel meer los gelaten. Mocht er ooit nog een derde komen dan ga ik niet vanaf week 36 zitten wachten…althans dat ga ik proberen.
Normaler
Het was niet mijn eerste zwangerschap. Misschien had dat er ook mee te maken. Het was niet meer de eerste keer, we hadden alles al een keer meegemaakt. Mijn lief had de schopjes al ooit gevoeld en had ook mijn buik al ooit zien groeien. Daarnaast rende er een ander wonder door de woonkamer. Het is logisch. Ik vind het niet erg, ik heb echt wel momenten bewust stil gestaan bij de mini, maar toch was het anders…
Op dat moment had ik het niet door, maar ik heb de zwangerschap echt anders beleefd dan bij de spruit en achteraf vind ik dat zonde. Mijn doen en laten hoeft niet alleen maar zwangerschap te ademen, maar mocht ik ooit weer zwanger zijn dan wil ik het anders. Mocht ik ooit nog zwanger zijn, dan zal het waarschijnlijk de laatste keer zijn…dan wil ik weer net zo genieten en bezig zijn met de zwangerschap als bij de eerste. Ik heb geen spijt, het was fijn…maar het kan anders…
Ik ervaarde het precies zo, maar je moet maar zo denken, je hebt er op jouw manier ook van genoten! En mochten jullie nog voor n derde gaan en het is gegund, dan geniet je er nog meer van. Hoe typisch het is dat kinderen zich allemaal precies hetzelfde gedragen omdat ze op die plek in t gezin zitten, zo typisch is het dat vrouwen vaak de eerste heel bewust meemaken omdat alles nieuw en de tweede zwangerschap vliegt dan in hun ogen voorbij. Waardoor die zwangerschap wat minder bewust word ervaren, zo geniet men vaak van de derde juist weer erg veel. En het is niks ten nadele van nr 2, die heeft gewoon n bepaalde rol in t gezin zoals wij dus ook op n bepaalde manier de zwangerschappen ervaren. Het klinkt misschien n beetje raar maar hopelijk snap je Mn verhaal 😉 ik vind t altijd wel mooi om te horen dat veel vrouwen het op dezelfde manier ervaren.
Auteur
Nou inderdaad, grappig dat je er zo naar kijkt. Is inderdaad bijzonder. Ik ben zelf ook de tweede.
Wat een geweldige eye opener!
Zelf ben ik 25 weken zwanger (van de 4e en laatste) en voor m’n gevoel tel ik ook nog niet echt mee als “zwangere”.
Vooral het zinnetje “jaaa maar ik moet nog heel lang hoor” hoor ik mezelf vaak zeggen.
Als verontschuldiging voor m’n dikke buik, of m’n gewaggel door bekkenpijn..
Ook ik moet van mezelf zo “normaal mogelijk” doen. Terwijl ik diep in m’n hart wil genieten van die toeter en het (soms ongemakkelijke) getrappel in m’n buik (en op m’n blaas!).
Ik wil heerlijk toegeven aan m’n nesteldrang en “klagen” bij manlief dat de babykamer niet snel genoeg gaat naar m’n zin haha (hallo, ik ben ál 25 weken hoor!).
Ik ben zo blij dat ik via je winactie op instagram door heb geklikt naar je blog.
Vanaf nu ga ik heerlijk genieten, eindeloos veel buikfotos maken, en zeggen dat ik “nog maar 15 weken te gaan heb”!
Veel geluk met je mooie gezinnetje en ik ben fan van je eerlijke verhalen (schoolpleinvrees, kraamfotos enz)!
Liefs.
Auteur
Ja wauw wat een mooi bericht. Heel erg tof dat je me gevonden hebt en dat je hier iets aan hebt.
Het klinkt echt als een eye opener inderdaad, wat heerlijk, nog goed op tijd, dus nog maar 15 weken genieten van het wonder van een zwangerschap. Liefs x
Ik herken het.. De dagen duren maar en je telt ze af. De tijd gaat snel maar ook weer niet. Ik heb ook een miskraam gehad en ben gelukkig alweer snel zwanger. Nu 5 weken en 1 dag maar ik probeer te genieten en ben super blij maar ben ook zo onzeker en bang. Ik zoek nu afleiding en wandel heel veel. Dat helpt mij best wel moet ik zeggen.
Wat fijn dat je zulke eerlijke verhalen durft te delen.
Auteur
Wat een mooie en persoonlijke reactie. Hiervoor deel ik ze juist… Heb vertrouwen hoe moeilijk het soms ook is.
Dank je wel! Ik heb nu al veel meer vertrouwen als twee weken geleden. Ik voel mij echt zwanger! Ik ben de hele dag misselijk maar ik hoef niet over te geven. Moe en duizelig en af en toe steken maar ik voel dat het goed zit en neem alles voor lief want ik ben enorm dankbaar dat ik weer opnieuw zwanger ben !