Het begint soms te frustreren dat lichaam van mij. Lang kon ik het goed handelen, kon ik het relativeren en vond ik het logisch. Meestal lukt dat nog steeds…en toch…Het ging precies zoals verwacht in het begin, het duurde daarna wel langer dan gehoopt en ondertussen zijn we 8 maanden verder en merk ik dus dat mijn hoofd niet altijd op 1 lijn ligt met mijn lichaam. Ik voel me goed, ben vrolijk, ga vooruit, maar ik heb nu een bepaald punt bereikt. Een punt waarop naast acceptatie, ook frustratie om de hoek komt kijken.
Mijn lief zei laatst; ‘Zullen we eerst maar eens zorgen dat jij weer een beetje normaal de dag door komt….’ BAM in my face….Noem me dom, maar ik heb heel lang het gevoel gehad en gedacht dat mijn bekkenproblemen vooral mijn problemen waren. Ik was degene die pijn had en ik wilde hier vooral niet teveel mensen mee lastig vallen. Ik kan langzaamaan steeds meer redelijk normaal ondernemen, tenminste het is ondertussen normaal geworden. Zoals het nu gaat…
Het gaat met pieken en dalen, maar ik kan al zoveel meer dan maanden geleden. Een dagje of middagje weg betekent, rust van te voren inplannen en ook er na, regelmatig even zitten, koffie drinken en als het nodig is ibuprofen en paracetamol. Geen probleem, vond ik en vind ik, ik voel me in mijn hoofd goed, maak 1000 plannen en kan op deze manier ‘redelijk normaal’ leven. Prima, want zolang ik langzaamaan herstelde en beter werd, was ik blij. Die zin van mijn lief, liet me echter ineens beseffen dat het helemaal niet alleen mijn probleem is. Hij is degene die thuis zoveel doet en zoveel opvangt, die de mannen tilt als hij er is, die er vroeg uit gaat, die de mannen meestal in bad doet, die zoveel in het huishouden doet als het bij mij niet meer lukt. Alles zou hij doen als ik het aan hem vroeg.
Mijn lief is de held
Langzaamaan kan en wil ik steeds meer, maar deze manier van leven was voor mij al bijna normaal geworden…maar dat wil ik helemaal niet. Vooral voor mijn lief niet, want ook hij heeft hier ‘last’ van. Hij doet het met liefde en ik weet zeker dat als ik op dit punt zou blijven steken hij heel zijn leven lang alles zou doen om mij te helpen, maar dat wil niet zeggen dat hij er niks van merkt en daar baal ik van. Ik wil mijn kleine mannen, maar ook mijn lief gelukkig maken.
Mijn drive om vooruit te blijven gaan, al is het met mini stapjes is weer extra aangewakkerd. Naast dat ik dit voor mijn lief niet wil, besef ik me nu ook weer dat ik dit voor mezelf niet wil…Zoals ik zei, noem me naïef of dom, want wij hebben onze draai gevonden in het normale leven, het normale leven met mijn bekkenklachten. Ons leven met twee kleine mannen en daar was ik al bijna in achterover gaan leunen, maar leunen met mijn lichaam….dat wil ik niet…
Kort na bovenstaande situatie en besef (of misschien wel juist door dit besef) gebeurde er nog iets wat ik niet aan zag komen… Iets wat eigenlijk niet bij me past.
Jaloezie
Ineens voelde ik een steek, geen pijn, maar een soort jaloezie. Ik ben totaal niet jaloers aangelegd normaal, maar ik voelde ineens DIT WIL IK OOK en ergens bedacht ik me. WAUW daar staan 2 moeders bij, wat knap dat zij dit kunnen. Het ging over een foto van collega’s die ’the mud run’ hebben gerend. (Niet dat ik voor mijn zwangerschappen ooit de ambitie had om dergelijke sportieve prestaties te leveren) Ik zou na 1 obstakel boven mijn enkels afbreken en een week bij moeten komen van de pijn. Wat knap dat zij dat kunnen en meteen de gedachte….nee Jodi, het is niet bijzonder dat zij het wel kunnen (alhoewel ik het een hele prestatie vind) maar het is bijzonder en bijzonder vervelend dat jij het niet kan. Ik wil ook weer dit soort dingen kunnen doen, althans, ik wil zelf de keuze kunnen maken of ik wel of niet mee doe, want die keuze is nu voor me gemaakt, door mijn lichaam.
Vragen
‘Heb jij nog zo’n last dan???’ Een vraag die al een paar keer is gesteld…Niet vervelend bedoeld en misschien zelfs wel uit interesse, maar stiekem vind ik hem lastig. Dat ik lach en vrolijk ben, wat overigens echt oprecht is, wil niet zeggen dat ik geen pijn heb. Toen ik net begon met werken, vond iedereen het nog logisch dat ik last had, want ik was net bevallen, maar nu vinden mensen het toch wel lang duren…. Niemand zal dat uitspreken, maar ik ben daar bang voor, voor die gedachte…die vast ook een aantal mensen zullen hebben.
Ik voel me al zoveel beter, maar een slechte dag of slechte week, maakt me soms een beetje onzeker, of bang. Gaat het ooit wel over??? Voelde ik me wel beter? Of heb ik teveel van mezelf gevraagd? Heb ik teveel gedaan en moet ik daar nu voor boeten? Of heb ik gewoon even een terugslag en hoort dit bij het herstel. Ik hou me op het laatste, ik wil positief kijken naar de vooruitgang die ik al heb geboekt. Ik wil positief kijken naar mijn herstel en naar de toekomst….
Want dit wordt beter…dus ik sta extra trouw mijn oefeningen te doen, voeg er nog een paar squats aan toe en heb al 3 keer baantjes getrokken … Het motiveert me, misschien juist omdat het frustreert….dit wordt beter….
Wat een herkenning lees ik terug. Ik weet niet precies hou oud je 2e kindje is, maar volgens mij nog geen jaar toch? Bekkenklachten hebben veel tijd nodig om te herstellen. In Rotterdam zit ook een gespecialiseerd centrum voor bekkenklachten. Veel succes!
Auteur
Dank je pleun, de Pipster is inderdaad nog geen 1 hij is nu 9 maanden. Het herstel heeft zeke rnog even tijd nodig. Dat centrum ga ik zeker eens bekijken, heb er meer over gehoord de laatste tijd
Wat heftig meis. Voor jou en voor je mannen. En knap dat je je zo sterk en positief houd. Ik heb respect voor je!!
Auteur
Wat een lieve reactie meis, dank je 🙂
Zo herkenbaar. Na de eerste zwangerschap waren mijn bekkenklachten heviger dan ooit en 8 maanden na de tijd ging ik aan het werk. Niet klachtenvrij, maar het voelde alsof ik door moest. Bij de tweede wist ik dat ik zwanger was doordat de bekkenklachten echt past boem terug waren. Nu ben ik 3 maanden na de bevalling redelijk pijnvrij, iets dat ik echt niet voor mogelijk hield! Hoe zwaar het ook is, probeer daar aan vast te houden. Het valt niet mee, zeker niet doordat je het gevoel hebt je te moeten verantwoorden
Auteur
WAUW wat een verschil na de eerste en na de tweede zwangerschap. Zo zo zo fijn.
Ah lieve Jodi,
Het lijkt wel of ik mijn verhaal lees. Ik volg je natuurlijk al een tijdje en weet dat je net als mij, de last van bekkenpijn moet ervaren.
Ik vind het zo rot voor je dat je dit door moet. Juist omdat ik weet hoe het is.
Tuurlijk zijn we gelukkig en blij en genieten we van het leven.
Maar het feit blijft dat de pijn er is. En je word er bij elke beweging en soms als je pech hebt bij gewoon stilzitten, gewoon aan herinnert.
Zitten, staan, omdraaien in bed, uit de auto stappen, fiets op en af stappen en ga zo maar door,
En ja ik heb gelukkig ook zo’n fijne vent die me alles uit handen neemt. Hij laat me niks dragen en tillen en helpt met alles. Maar soms…..wil ik zo graag zelf die wasmand naar beneden tillen. EN zo graag zelf mijn zoon een tijdje vasthouden en wandelen. Maar helaas. Het is confronterend. De agenda word elk week bekeken. Wat zijn de plannen en wat moet ik daarvoor ‘doen’ om dat door te komen. Want ja, vaak is absolute rust van te voren noodzakelijk. EN daarna ook nog. Want dan ben ik vaak voor een paar dagen uitgeschakeld. Dat blijft toch best pittig.
Tuurlijk gaan we elke maand een beetje vooruit en dat omarm ik en ik ben dankbaar met mijn man en familie die om me heen staan en bijspringen bij alles wat ik nodig heb. Maar soms……..baal ik enorm en kan ik er nog heel hard om huilen. Zeker als de pijn mijn dag beheerst.
Of als ik vragen krijg over of de pijn er nog is en men soms wat verbaast kijkt. Tja……ik had dit liever ook niet gehad. maar ja, het nou eenmaal zo.
Tijdens de tweede zwangerschap is het helaas alleen maar erger geworden.
Dikke knuffel. Ik hoop dat je elke keer weer een beetje vooruitgang mag zien en blijven ervaren.
Auteur
Wauw wat een reactie. krijg er kippenvel van hoe herkenbaar het is. Ik wens jou ook alle kracht en beterschap. Blijf positief (zoals je doet) af en toe balen en schelden mag zeker, maar we komen er wel Liefs x
Ahh Jodi, wat verschrikkelijk toch die bekkeninstabiliteit. Vergeet niet dat je pas negen maanden gaat ontzwangeren na het stoppen van de borstvoeding, dus geef je lijf nog even de tijd om te herstellen. Ik merk nu pas aan mijn lijf dat ik echt ontzwangerd ben, en dat na een jaar stoppen van de borstvoeding. Gekke vergelijking misschien 😉 maar mijn borsten hebben nu pas weer normale vulling ipv theezakjes 😉 ik hoop echt voor je dat het met de tijd beter zal gaan. Heb zelf ervaren dat sporten gericht op dat gebied mij wel echt geholpen heeft, helaas had de therapeut gelijk en is t levenslang sporten, want ik had het een half jaar niet meer gedaan en voelde ook meteen weer mn bekken. Super knap dat je zo positief bent en er zo in staat, echt petje af! Van mij ook dikke respect voor jou!
Auteur
Ooow Maureeen wat een mega lieve reactie. Balen dat het voor jou ook zo herkenbaar is. Voor mij wel positief punt dat die borsten zich dus weer wat gaan vullen hahaha. Ik geef het zeker de tijd en goed dat je aangeeft van die bv want dat is nog niet zo lang geleden dat ik gestopt ben.
Dank je voor je reactie, doet me goed.
Hi Jodi,
Lees nu pas het hele verhaal i.p.v. een klein stukje op Instagram…..
Bekkeninstabiliteit is inderdaad geen walk in the park en neemt ruim de tijd om te verbeteren cq over te gaan, het is begrijpelijk als je denkt dat wanneer je 9 maanden ontzwangert alles als sneeuw voor de zon verdwijnt’ is lastig elk mens heelt op zijn/haar eigen manier’ probeer ook niet teveel te vergelijken daar wordt je ongelukkig van…..Iedereen heeft pieken en dalen, ik was ook mega jaloers toen mijn beste vriendinnetje 2 dagen na haar keizersnede al boodschappen ging doen en nergens last van had, of toen mijn schoonmoeder nog eerder mijn kind de fles gaf of een luier verschoonde dan ik( klinkt stom, maar mijn eerste keren met mijn kindje kwamen pas na ruim 5 weken ziekenhuis) mijn sm, paradeerde dan ook lekker om mij een beter gevoel te bezorgen ‘not’ Kortom wat ik wilde zeggen voor het onwijs lang verhaal wordt, als ik vindt dat t oneerlijk is als ik boos of verdrietig ben kijk ik naar mijn kind en die is elk centje pijn meer dan waard en ik heb hem toch maar eventjes op de wereld gezet en hij is gezond enz enz , geloof ik niet zaligmakend bedoelt en echt heb meer rotte dan goede dagen, maar ook die rot dagen maken wie we zijn , and damn proud of it ! Ennuh anders help ik wel om de slingers op te hangen……ENJOY THE LITTLE THINGS IN LIFE, BECAUSE ONE DAY YOU WAKE UP AND REALIZE THAT THEY WERE THE BIG ONES!