Het echte werk….De bevalling

gelukHangend aan het handvat in de auto en snauwend naar mijn lief eindigde ik de vorige keer. Het was kwart over twaalf, toch geen 13 juni kind, ik moest nu serieus puffen en praatte niet meer zoveel. Het echte werk was begonnen…
Eenmaal in ‘mijn’ kraamkamer, mocht ik zelf beslissen wat ik ging doen, ze zeiden niks en legden niks uit. Vast logisch, omdat iedere puffende vrouw iets anders wil, maar ik dacht vooral, introduceer mij even en vertel wat er van me verwacht wordt en wat ik moet doen. HALLO, ik ben nog nooit eerder bevallen, jullie zijn ervaringsdeskundige.
Ik ben maar in het bed gekropen, want ik dacht het staat er vast niet voor niks.

00:15…1 Taak
Vanaf dat moment ben ik in een soort van roes gegaan.
Na voor mijn gevoel een uur (ik had geen tijdsbesef) kwam mijn lief eindelijk mijn pufbubbel binnen. Waar is de tas? IN DE AUTO. Achteraf vind ik het lief dat hij zo druk bezig was met mij, dat hij die tas vergeten was, maar op dat moment dacht ik; Je hebt maar 1 taak vandaag en dat gaat mis, kijk wat ik hier aan het proberen ben. Maar ik zei niks, ik zuchtte hooguit.

1:30…I need my rugbyer
Ondertussen had ik om de drie minuten weeën en ik dacht als dit nog 10 uur moet duren, dan kan ik dat niet aan, m’n rug doet zo’n pijn.
Ik pufte dapper door en trok aan mijn lief’s arm, hell no dat ik ging knijpen. Toen de verloskundige het even overnam, dacht ik alleen maar, hoe kan zo’n sprietig dun meisje, mijn rugbyer nou vervangen?
Om half 2 bleek ik ineens 8 cm te hebben. Ik dacht toen twee dingen, NEEE, nu kan ik geen ruggenprik meer en maar we zijn er bijna. Met veel moeite draaide ik naar mijn linker zij (dat moest, grmbl), in mijn linkerhand de hand van mijn lief en in mijn rechterhand het shirt van mijn lief. Daar kon ik lekker aan hangen (sorry voor je shirt lief).

Laffe wee
Op m’n zij had ik snel m’n draai te pakken, ik dacht, ik draai nooit meer terug. De weeën bleven om de drie minuten komen, wat voor een bevalling blijkbaar heerlijk is, dus ik dommelde iedere keer een beetje weg na iedere wee. Daarnaast werd ik getrakteerd op af en toe een laffe wee. Die hadden niet zo’n scherpe pieken, heerlijk zo tussendoor. Na 3 kwartier, volgens de papieren, moest ik weer getoucheerd worden, met die scherpe prikvingers, 9 bijna 10 cm.

Brombeer
Voor mijn bevalling dacht ik altijd dat het aan de persoon lag of je herrie zou maken of niet, wat een misvatting was dat. Toen ik eenmaal weer op mijn zij lag, ging ik grommen als een beer. Denk aan het ineenkrimpen bij buikpijn en daarbij kwam bijna vanuit mijn vajayjay een soort van oergrom. Het was niet tegen te houden, ik vraag me af wie dat allemaal gehoord hebben.

Klaar voor de start, PERS.
Toen de persdrang mij had veranderd in een beer, moest ik weer terug naar mijn rug draaien. Ja daaaag dacht ik, na de wee is het fijnste moment, ik ga dat echt niet draaien, ik doe net alsof ik haar niet gehoord heb.
Uiteindelijk durfde ik haar toch niet te negeren, dus ik gehoorzaamde.

2:47….BAM, daar gaan we
Toen ik hoorde dat ik bijna mocht persen, dacht ik, dat fixen we even, deze klus hebben we binnen no-time geklaard. Ik had veel bevallingsverhalen gelezen en wist dat veel vrouwen blij zijn als ze mogen persen. Want dan kunnen ze iets doen. Dus daar gingen we.
Eenmaal in de startblokken, bleek dit een dikke desillusie. WAAROM wil iedereen persen? Persen is F*cking moeilijk.
M’n benen vasthouden, jeetje wat zijn die zwaar, ellebogen naar buiten, benen wijd houden (logisch, maar moeilijk als je pijn hebt), naar je toe trekken, niet weg duwen, persen naar beneden, niet naar je hoofd, hap adem, jeetje wat zijn die benen zwaar, ik kan m’n benen niet houden. WAAROM HOUDT NIEMAND MIJN BENEN VAST. Ik zou zweren dat ik een paar keer gevraagd heb of iemand mijn benen vast wilde houden, dat was blijkbaar niet zo, vandaar dat niemand hielp.
Jeetje, wat vond ik het persen moeilijk.

Geen top perser
Ik merkte dat mijn pers kwaliteiten niet echt top waren. Ik voelde gewoon dat we met mijn gepers geen millimeter dichter bij een baby kwamen en ondertussen die zware benen maar vast houden.
De verloskundige ging staan smoezen, zie je wel ik kan het niet. Ik had van te voren nog gezegd, wat nou als ik de eerste vrouw op aarde ben die niet kan bevallen? De verloskundig bleef maar zeggen dat ik het zo goed deed, ik dacht alleen, jaja dat zeg je tegen iedereen.

The BEER is back
Na dik een half uur persen, gaf de verloskundige aan dat ik naar de wc moest. Dan had ik de zwaartekracht mee en was het te vergelijken met…..You know what.
Valt hij dan niet in de wc? Vroeg ik, maar die spruit was zo ver weg dat dit echt niet kon gebeuren.
Op de wc merkte ik inderdaad verschil. Hij was nu onderweg en ik gromde weer als een beer.
Ongeveer 25 minuten heb ik daar gezeten, toen ik terug moest.
De heenweg naar de wc was al killing, maar met een kind tussen je benen en persweeën die heftiger werden, was lopen praktisch onmogelijk. Halverwege heb ik de grond bijna gekust, omdat ik niet kon blijven staan.

Terug in bed ging het beter. Mijn benen bleven zwaar, waarom helpt niemand me? De verloskundige en de verpleegkundige bleven me vertellen dat ik m’n benen wijd moest houden. Ik wilde het echt graag goed doen, maar het bleef zo moeilijk. Ik heb nog gezegd, ‘Sorry, ik probeer het echt’.
Het begon down under steeds meer pijn te doen, ik dacht, er komt straks een wee met een gil en dan is hij er.
Het hoofdje staat, dat doet pijn, wil je het hoofdje voelen? Huh, wat een hoofdje voelen? Ik heb snel gevoeld, maar vond het vooral bizar. Laat mij nu maar persen.

Waar blijft die gil wee? En toen (tijdens een niet gil wee) FLOEP en warm water.

pas geboren4:18…Wat? Huh? Hoe kan dit?
Hij is er, hij is er, hij is er, hij is er, hij is er, dat kan niet, waar is mijn gil wee. Schat hij is er, hij is er, hij is er. Dat is alles wat ik zei, zo verbaasd was ik, het was gewoon gelukt. Hij is er, hij is er, hij is er.

Tot snel,

Liefs Jodi

Volg:
Share:

15 Reacties

  1. 3 januari 2016 / 10:09

    Ik hou van bevallingsverhalen hihi. Was weer leuk om te lezen. Stiekem moest ik wel een beetje lachen om het vasthouden van je benen 🙂

    • Liefthuis
      Auteur
      3 januari 2016 / 13:25

      Ik kan er nu ook wel om lachen, maar op dat moment niet.

  2. Lies
    4 januari 2016 / 06:45

    Hilarisch en ontzettend herkenbaar 🙂

    • Liefthuis
      Auteur
      4 januari 2016 / 11:46

      Hahaha

    • Liefthuis
      Auteur
      4 januari 2016 / 11:45

      Echt he, kan ik nog van genieten als ik er aan terug denk.

    • Liefthuis
      Auteur
      4 januari 2016 / 12:32

      Dank je

  3. Eva Duijvestijn
    7 januari 2016 / 19:44

    Wat een beleving, leuk om te lezen! Lekker eerlijk en daardoor kan ik me misschien een beetje voorbereiden mocht ik op een dag zo’n prestatie leveren haha!

    • Liefthuis
      Auteur
      8 januari 2016 / 17:54

      Toch nuttig dan 🙂

  4. 21 januari 2016 / 22:22

    Zo mooi! Leuk geschreven, ik dacht precies hetzelfde waarom houd niemand mee mijn benen vast?

    • Liefthuis
      Auteur
      22 januari 2016 / 18:38

      Ik ben zo blij dit te horen hahahaha, ik was dus niet de enige. Mensen om me heen lachten me uit over mn benen, volgende keer zet ik in mijn geboorteplan dat ik wil dat ze me helpen met mn benen hahaha

  5. Janine
    30 januari 2016 / 20:33

    Zo fijn om te horen dat er meer dames last van ‘zware benen’ hadden en ook dachten waarom pakt niemand mijn benen! Haha!! Ik was ook zo ontzettend blij dat ik mijn voeten weer kon neerzetten toen de lieve kleine erwas, Heerlijk! Tweede moment was wel meteen de realisatie dat mijn sokken gelijk doorweekt waren met vruchtwater!
    Leuk geschreven!

    • Liefthuis
      Auteur
      31 januari 2016 / 10:12

      Jaaaa hahaha ik ben ook blij om te horen dat meer last hadden van hetzelfde. Wat een ellende die zware benen. Haha die natte sokken daarna.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *