Het eerste trimester – Kiwi update…

Hoe kan de tijd afgelopen weken zo voorbij kruipen en toch zo snel gaan? Hoe kan het dat iedere dag op elkaar lijkt? Dat ik niet meer weet welke dag het is en ik nu ineens 14 weken zwanger ben. 14 weken zwanger betekent ook meteen dat ik nu al afscheid neem van het eerste trimester… BIZAR… maar ergens ook heel fijn… Mijn zwangerschapsupdate van het eerste trimester.

Het begon allemaal in Nieuw Zeeland… In onze camper… Zoals je in de geheime vlog al hebt kunnen zien. Daarna met zijn vijven door naar Bali, de kiwi mee op reis. De eerste kwaaltjes kwamen langzaam… Ik voelde me niet ziek, of slecht, alleen moe…heel moe… We maakten de zwangerschap bekend, we zaten in spanning tot de eerste echo en nu zijn we alweer drie weken verder.

Het eerste trimester

Het eerste trimester was er een met heel veel hoogtepunten, heel veel euforie, verwondering. De test, de onverwachts snelle positieve zwangerschapstest, het mee naar huis nemen van de kiwi, de bekendmakingen, de termijnecho, het delen en praten en uitkijken naar de baby zijn momenten dat ik intens genoot en geniet. Zoals ik afgelopen week schreef hangt het ook samen met de hele corona situatie en hoe het leven er nu uit ziet en de gevolgen voor de zwangerschap en dat zijn momenten dat ik het ook best lastig had af en toe.

Hormonen

Die hormonen namen en nemen soms een loopje met me… In de eerste weken vol in de euforie van onze reis en net na terugkomst voelde ik me heel goed. Af en toe wat moe en af en toe wat gekke dingen (ineens viel het kwartje waarom mijn koffie niet meer smaakte) maar verder niet misselijk. De weken gingen voorbij, we zaten langer binnen en de vermoeidheid brak in alle hevigheid uit en met die vermoeidheid ook emo buien. Huilen om alles en niks. Geraakt door alles en niks. Mooi of stom…. wat het ook was.

Vanaf week 8 voel ik me met vlagen echt intens intens moe. Dagen dat ik niet vooruit te branden was. Zo anders dan bij de mannen. Dagen dat ik me intens leeg en uitgeput voelde, nog te moe om mijn armen op te tillen bij wijze van spreken. Gelukkig heb ik meer goede dan slechte dagen… maar op die ellendige dagen mocht het eerste trimester van mij toch heel snel voorbij zijn.

Verplicht genieten

De eerste weken vond ik ons grote kleine geheim heel bijzonder. Overal waar we op reis gingen dacht ik… Ik ben stiekem met zijn tweeën. Het voelde bijna of mensen het van mijn voorhoofd konden lezen, zo trots was ik. Ik zat ook nog volledig in de euforie van het snelle zwanger zijn en het HOE DAN? gevoel… Heerlijk om dit zo mee te maken. Ik kan dan ook zeggen dat een derde zwangerschap nog steeds heel bijzonder is en dat probeer ik ook echt wel heel bewust te beleven.

Bekendmaking…

Een van de hoogtepunten ook van dit eerste trimester… Heel veel tranen hebben er gevloeid. Bij mij maar vooral ook bij mijn naasten. Het filmpje dat we maakten raakte iedereen blijkbaar. Het was ondanks dat iedereen wist dat wij graag ooit een derde wilden toch een grote verrassing dat deze kiwi zich nu al aandiende. Ook de mooie foto’s die Natalie van ons maakte zijn me heel dierbaar… Het past perfect bij de situatie zoals hij is.

Eerste trimester standje zwanger

Mijn lichaam besloot ook heel snel terug te veren in standje zwanger. Memory foam noem ik het wel eens. Het was bijna zo dat zodra er twee streepjes op die test verschijnen mijn buik ging groeien en mijn borsten ook weer formaatje meloen aannamen. Ok niet meteen, maar vanaf 7 tot zeker 12 weken heb ik zo’n pijn aan mijn borsten gehad en mijn buik zat bij 9 weken al niet meer lekker in mijn eigen broeken. Echt bizar. In de avond is het nog erger dan in de ochtend. Ook al mijn gewrichten en vooral mijn bekken zijn weker aan het worden, hoort er bij, maar ik merk dat ik weer slapper ben en minder kan… maar tot nu toe valt me dat nog mee.

De kiwi in het eerste trimester

Van speldenknop tot sinaasappel. Bizar hoeveel die kleine al gegroeid is en wat er al allemaal ontwikkeld is in de afgelopen weken. Op de termijnecho zagen we al een neusje, kinnetje, vingertjes en teentjes. Zo bijzonder. Blijkbaar kan de kiwi ons nu al horen… Groei maar lekker door kleine mini.

Kiwi voelen

Op de valreep van dit eerste trimester had ik nog wel een hele bijzondere mijlpaal. Ik heb namelijk de kiwi gevoeld. Ik weet dat het heel snel is, bij beide mannen voelde ik ze ook heel snel (rond 18 en rond 15 weken) en toen ik afgelopen week op de bank ging liggen en ontspande, voelde ik ineen TOEK…. En ik herkende het meteen… Mijn gevoel zei ook, ooow de baby en toen WTF ik voelde de baby… Meteen vriendinnen geappt en met mijn lief gedeelt. Hallo kleine kiwi daarbinnen. Ik heb het sindsdien nog een paar keer gevoeld, nog geen regelmaat ofzo, maar af en toe een bevestiging een soort ‘Hallo hier ben ik’

Binnenkort een aparte blog over mijn kwaaltjes in het eerste trimester, maar anders zou deze blog veel te lang worden… Het eerste trimester zit er op…. waarin ik me overall prima en goed voelde. Met vlagen ook verschrikkelijk, maar het hoort erbij. Het is voor een goed doel een heel mooi goed doel.

Vanaf nu zal ik wekelijks of tweewekelijks een kiwi update doen. Even aanvoelen of ik genoeg te vertellen heb iedere week… Wat willen jullie?