Het is belachelijk en toch ben ik bang…

Mijn verstand zegt dat het nergens op slaat. Ik ben niet dom, ik zie hoe andere mensen er mee omgaan en toch… Ik voel de angst, ik krijg een benauwd gevoel en iedere vezel zegt vluchten. Ze doen niks, of meestal niet. Merendeel van de mensen heeft deze angst niet en toch….Het is belachelijk ik weet het, maar ik ben bang voor vogels…

Als ik het zo type en nu ik hier veilig op mijn bank binnen zit, kan ik mezelf overtuigen van het feit dat het echt belachelijk is. Dat een vogel niks doet en dat ze banger zijn voor mij dan ik voor hen. Althans, dat laatste is een zin die ik al vaak te horen heb gekregen, maar in dit geval kan ik bijna zeggen dat ik banger ben voor de vogel.

Al zolang ik me kan herinneren heb ik deze angst. Al zolang ik me kan herinneren loop ik zigzaggend door de stad, een soort van dansend rondom mijn shoppartner, om de duiven die over de grond lopen te vermijden. Ik kan me een dagje Amsterdam herinneren toen ik nog heel klein was, waarin we op de dam duiven gingen voeren, vet leuk voor de kinderen…. Ik vond het verschrikkelijk.

Zo’n zelfde soort plein in Venetië met vriendinnen. Van te voren zei ik nog heel stoer dat ik nu over mijn angst heen zou komen. Realiteit was dat ik voorover gebogen, met mijn hoofd tegen de rug van een vriendin aan, over dat plein ben gelopen. Zij gingen uiteindelijk duiven voeren. Ik snap dat niet, echt vanuit mijn tenen vind ik dat een onwaarschijnlijk slecht en zelfs dom idee.

Het is denk ik het onvoorspelbare, het gefladder, ze vliegen ineens over en ze geven niet even aan wanneer ze opvliegen. Echter ook de nageltjes en die vieze snaveltjes van vogels, ik krijg al de kriebels als ik er aan denk.

Op zich is er redelijk goed met mijn angst te leven. Het blijft een feit dat vogels meestal op tijd weg vliegen wanneer er mensen in de buurt zijn en wanneer dat niet zo is, loop ik gewoon niet rechtuit, maar met een boogje. Ook werkt het als ik niet naar de duif of vogel kijk. Niet kijken, niet kijken, niet kijken….boogje lopen, niet kijken en door…

Tot we bij dit huis kippen kregen. En ja ook kippen behoren tot mijn rijtje binnen mijn vogelfobie, net als mussen, zwanen (brrrr), parkietjes, papegaaien, kraaien en ga zo maar door. Alles met vleugels, alles met een snavel…
Bij de koop van dit huis kregen we de kippen er bij. Ik twijfelde even, maar vond het voor de spruit eigenlijk wel erg leuk. Ik zei meteen tegen mijn lief dat hij dan wel de kippen moest verzorgen en dat ik onder geen beding dat hok in ging. Nog steeds heb ik geen idee hoe het hok er van binnen uit ziet.

Die kippen waren tam, leuk zou je zeggen, maar ze vlogen over het hek en waren zo tam dat het bijna schoothondjes leken en dat was nu net een beetje teveel van het goede. Als ik zeker had geweten dat die kippen op 2 meter afstand zouden blijven, kon ik er mee leven, maar dat deden ze niet. Ze waren zo overwelming, wilden opgetild en geaaid worden en kwamen dus in je schoenen pikken. Deed ik de deur open, kwamen ze van achter in de tuin aanrennen en kwam bij mij een opgejaagd gevoel opborrelen omdat ik zo snel mogelijk de deur op slot moest doen en moest zien de tuin te verlaten.

Een keer ging het mis. De spruit was er gelukkig niet bij, maar met de Pipster in de kinderwagen ging ik op pad en toen ik door de achterdeur ging, want dat doe je in een dorp, draaide een kip z’n kop en kwam op hoge poten aangerend. Snel probeerde ik mijn sleutel te vinden, snel snel snel, maar natuurlijk lukt dat niet als het moet. Ik besloot achteruit door het paadje te lopen, met de kinderwagen tussen mij en de kip. Geen succes, die kip wilde zo graag bij mij zijn, dat hij geen ontzag had voor de kinderwagen. Oververhit, met m’n tas zwaaiend, ja ik kan hier nu heel hard om lachen, en vloekend op die kip baande ik me half een weg naar de poort. Even twijfelde ik express de poort een keer open te laten zodat die schijt kippen zouden weglopen.

Voortaan ging ik dus door de voordeur, maar ik durfde ook niet meer met de spruit in de tuin te spelen, want ik wilde niet dat hij mijn angst zou zien en die kippen liepen nog los. Een net is de uitkomst en nu kan ik gelukkig heerlijk van de tuin genieten.

De afgelopen maanden waren er nog 2 momenten waarop ik me ineens besefte dat het dieper zat dan gedacht. Zoals ik zei, als ik hier zit te typen, klinkt het ook voor mij te belachelijk voor woorden. Een moment was toen ik met een vriendin over de vogeltjesmarkt in Antwerpen liep. Ik had al opgezocht of de vogels wel vast zaten en dat was zo en het stukje met vogeltjes was maar minimaal. Toen we voorbij de kleine vogeltjes in kooitjes waren gelopen en ik een paar keer gatverdamme had gezegd, schrok ik me helemaal kapot. Daar zaten gewoon HUGE vogels, echt HUGE, kalkoen HUGE. Ik had ze niet verwacht en het feit dat die ineens, uit het niets, ineens zo dicht bij me waren was even teveel. Ik kreeg meteen het benauwde gevoel, soort druk op mijn borst en een vlucht gevoel. Weg, weg weg ik wil weg hier. Ik onderdruk het uiteraard en probeer rustig te blijven, maar eigenlijk….

Volg:
Share:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.