Hoe dan?? Hoe heeft het kunnen gebeuren dat de Pipster ineens al 1 jaar is. Waar is het jaar gebleven? Er is zoveel gebeurd en toch voelt de bevalling als de dag van gisteren. Voelt het alsof ik eergisteren afscheid nam van de kraamhulp. Als ik een maatje 50 in handen heb kan ik me niet meer voorstellen dat de Pipster daar tot 11 maanden geleden in paste en toch… hoe kan hij nu al 1 worden???
De cadeautjes zijn verzameld en ingepakt, de versiering is ingekocht, boodschappen gedaan, de slingers moeten nog opgehangen en dan zijn we klaar. Ik bracht mijn mini nog 1 keer als baby naar bed, want vandaag is hij een dreumes. Geen baby meer. De baby tijd voor de Pipster is voorbij. Mijn mini is natuurlijk al lang niet meer zo mini, al lang geen baby meer, maar de dag dat hij 1 wordt maakt het natuurlijk wel heel erg definitief.
Een jaar geleden dat ik vol spanning, afwachting en ook een beetje angst het ziekenhuis binnen liep.
Angst en spanning
Een beetje angst voor de bevalling, maar ook spanning voor hoe de eerste tijd met een baby ging lopen en hoe gingen we dit regelen met een peuter en een baby. Wat nu als we een huilbaby zouden krijgen, of wat nu als de spruit er niks aan vond om een broertje te hebben. Ik weet; wij zijn niet de eerste op aarde die een tweede kindje kregen, maar het was toevallig wel mijn eerste keer. Hoeveel er over het moederschap ook geschreven en verteld is, hoe weinig je er eigenlijk vanaf weet als je het nog niet hebt ervaren. Dat wist ik nog van de spruit, dus ook voor de tweede keer moeder worden zou gegarandeerd anders zijn dan de eerste keer.
Lieve Kleine man…
Vrolijk, actief, tevreden en een ondernemer. Met een traan en euforie kwam jij na een fijne bevalling ter wereld. Je wilde eerst zo graag blijven zitten, maar toen je eenmaal besloot te komen, wist je snel de weg te vinden. Zo’n klein persoontje, zoveel rust, zoveel liefde, zoveel trots. Dat ik net zoveel van jou kon houden als van je broer was bijna onmogelijk en toch is het waar. Je verdubbelde mijn hart de eerste minuut dat ik je zag, de eerste warme aanraking op mijn borst. Mijn eerste tranen waren voor jou. Het was ons gelukt. Je was van onder mijn hart in mijn armen gekomen om daar nooit meer te verdwijnen.
Samen kunnen wij de wereld aan. Samen met zijn vieren. Jij ontwikkelt, groeit, valt vaak en staat nog vaker op. Niks houdt je tegen, geen blauwe plek, obstakel, geen val, jij gaat door en leert daardoor zo snel. Je kan eigenlijk al lopen, maar je moet jezelf nog even overtuigen.
Je bent een mama’s kindje, met vlagen een echte mama plakker. Een knuffelkindje vanaf dag 1, als ik je uit bed haalde dook je in mijn nek, met je armen om me heen geslagen. Een slaapkop, een hard groeiend knulletje. Grote bruine ogen, bijna doorzichtig witte huid. Sorry ventje die heb je van je moeder en blijkbaar nog wel meer. Want van iedereen krijg ik het te horen. Je lijkt op mama, je lijkt op mij toen ik een baby was, toen ik net zo oud als jij was. Toen ook ik niet mee gaf als iemand me op tilde en toen ook ik zo klein en groot was. Ik was echter niet zo actief, ik was niet zo sterk… niet zo sterk in kracht en niet zo sterk in mijn lichaam. Dus toch ook echt je papa???
Je verbaasd me iedere dag. Je eerste woordje was mama en je tweede papa, je bent gek op je broer. Het liefste lach je met hem en om hem. Kleine draak, kleine charmeur, kleine slaapkopteur (zoals de spruit je noemt) Je zegt me na, je doet me na, je klapt in je handen, zwaait, danst en kan Hieper de Pip… HOERAAAA…
Kleine man, ik kan niet beschrijven wat ik voor je voel. Je zal het nooit begrijpen, want dat is nou eenmaal wat een moeder voelt. Ik zal het je 100 keer vertellen, ik zal het je vertellen tot je denkt jaaaaa mamaaaa. Tot de maan en weer terug.
Je zit in mijn hart en mama zit in dat van jou. Altijd, ook als ik niet bij je ben….
Ik veeg een traan weg van geluk, ik veeg een traan weg van trots, ik veeg een traan weg van liefde…van oneindig veel liefde…
Groei groter, groei nog mooier, ben jezelf en groei sterk. Mens wat ben je mooi….
Kusje op je neus,
Mama
Gefeliciteerd!