Hoe gaat het nu met mijn bekkenproblemen???

3 en een half jaar na mijn eerste bevalling. 3 en een half jaar na de geboorte van onze spruit. 3 en een half jaar moeder en 3 en een half jaar bekkenproblemen… Althans… Kan ik eindelijk zeggen dat het over is?

Mijn laatste blog over mijn bekkenproblemen vertelde over mijn wonderdokter. Hij liet het lijken alsof mijn benen los zaten en verrichte een wonder wat betreft mijn bekken. Ik voelde in 4 weken zoveel verschil, het was jaren geleden dat ik zo soepel had bewogen.

En toen???
Vanaf afgelopen september kon ik verder met herstellen, alhoewel….mijn osteopaat zei dat ik pas vanaf toen kon beginnen met echt herstellen. Het grootste verschil in eerste instantie was dat ik zoveel soepeler kon zitten en bewegen. In een van de eerste weekenden na mijn laatste behandeling gingen we een weekend kamperen en na een paar uur op een bankje besefte ik me ineens dat ik nog steeds zat met naar verhouding weinig pijn. Dat wad echt wonderbaarlijk voor mij…

Langzaamaan
Langzaamaan ging het bergopwaarts. De start van het schooljaar was fysiek gezien best heftig en zwaar, want ik werkte sinds de bevalling van de Pipster voor het eerst weer drie volledige dagen. In mijn pauzes legde ik mijn benen omhoog en na school ging ik plat op mijn rug op de tafels om mijn bekken even recht te zetten en wat oefeningen te doen.

Grenzen verschoven
Langzaamaan werd ik sterker en langzaamaan kon ik steeds meer. Steeds minder vaak hoefde ik op een tafel te gaan liggen. Steeds minder vaak had ik het gevoel dat het me teveel werd. Steeds meer kon ik ondernemen, steeds meer kon ik doen zonder pijn, zonder heel snel mijn grens te bereiken. Die grens kwam langzaamaan steeds verder te liggen.

Kruim
Ik werd me steeds minder bewust van wat me tegen hield. Ik had nog regelmatig een zeurend lichaam of was heel moe, maar dat was wel nadat ik steeds meer had gedaan en steeds meer kon. Mijn werk zorgde voor steeds minder problemen, terwijl dat eerst juist een van de grootste struikelblokken was. Werk kostte me zoveel kruim na de bevalling van de spruit dat ik met tijden drie dagen werkte en er bijna vier bij aan het komen was.

Zwakke plek
Mijn blekken blijft een zwakke plek. Als ik me slecht voel, ziek word of bijvoorbeeld ongesteld, dan voel ik dat aan mijn bekken. Als ik teveel fysiek heb gedaan, toch te lang de mannen getild te hard gespeeld, te lang op de grond of op een bank gezeten… Dan doen ze meer en sneller pijn, maar wat een wereld van verschil met ruim een half jaar geleden. Dit is te handelen…

Throwback
Afgelopen weekend lag ik weer eens op de bank, omdat ik pijn had. Ik baalde heel erg, omdat het zo lang geleden was dat dit was voorgekomen en toch lag ik daar weer ineens midden op de dag bij te komen. De spruit haalde zijn gereedschap en ging me maken, de schat, werkte het maar zo. Ik baalde vooral….totdat ik me realiseerde dat ik al maanden niet meer overdag op de bank had gelegen, omdat het fysiek gezien moest.. BIZAR…Langzaamaan was het beter gegaan, tot het moment dat het niet meer nodig was om bij te komen.

Acceptatie
Dat ik bijna geaccepteerd had dat ik zo weinig kon. Dat ik zo beperkt was in mijn bewegen, maar vooral dat ik continu met pijn leefde. Pijn went en de het leven met een lichaam wat niet meewerkt went. Niet alleen ik had last, van mijn bekkenproblemen, maar ook mijn lief (ook al deed hij alles met liefde). Ik had mijn bekkenpijn bijna voor lief genomen, want zo was het al 3 jaar, dus waarom zou er iets veranderen…..nooit meer verwacht.

Wat ik het heftigste vond?
Ik was echt oprecht gelukkig en blij. Soms gefrustreerd en vaak moe van de pijn, maar echt oprecht gelukkig. Ik heb de mooiste kinderen en een lief die alles voor me deed (en doet)….. omdat ik het niet kon. Wat ik het heftigste vond? Dat ik niet onbezorgd met de mannen kon spelen, niet op de grond kon zitten, altijd rekening moest houden met mijn zitplek. De kinderen tillen was killing, maar je kan niet anders, dus je doet het…. Begrijp me niet verkeerd, er zijn ergere dingen, er zijn heftigere problemen, maar dit was mijn frustratie…. die gelukkig nooit de overhand kreeg. Nu zie ik pas hoeveel invloed het had, want ik moffelde het het liefste weg.

Soms vergeet ik het, vaak vergeet ik het. Tot ik tegen de lamp loop, maar die lamp is niet meer zo hard. Pijn mag, maar ik moet wel binnen een normale tijd kunnen herstellen en niet dagen last hebben van een middagje Efteling.

Ik heb mijn bekkenproblemen nooit mijn leven laten leiden. Ik heb het nooit willen aanvaarden en toch was het ondertussen na ruim 3 jaar gewoon een onderdeel van mij….
Ik ben er nog niet, maar wat een wereld van verschil…Wat een geluk…