Ik heb een mama’s kindje gemaakt…Wat nu???

Jongens kindjes zijn mama’s kindjes zeggen ze wel eens. Ik als echte boysmom, was dan ook benieuwd of ik momsboys zou krijgen. Ik zag het mama’s kindje zijn als voordeel, door de hoop op veel knuffels. De spruit is een echte knuffelkont, maar heel eerlijk…dit deed hij net zoveel met zijn vader als met zijn moeder. Alleen wanneer hij pijn had, kwam hij liever bij mij, waarschijnlijk omdat ik hem dan ook vaak eerder pakte. Dus bij hem kon ik nog niet perse spreken van een mama’s kindje…. tot de Pipster kwam.

Mini baby
Van mini baby af aan leek de Pipster veel op zijn broer. Veel slapen, lekker drinken, hard groeien. Hij keek de wereld vol rust en tevredenheid tegemoet en ook dat was hetzelfde als bij de spruit. Het volgende viel me als eerste op…. De Pipster vond het prima om bij anderen te zitten, net als de spruit. Knuffelen, slapen, allemaal prima. Totdat hij begon te huilen. De spruit liet zich vaak ook troosten door diegene die hem vast had, maar bij de Pipster was dit lastiger. Of het nu mijn moeder of mijn lief was, als hij huilde, was ik soms de enige die hem stil kreeg en dat zelfs zonder die tiet in zijn mond te stoppen. Een knuffel was voldoende, zolang het maar mijn armen waren.

Mommy’s magic touch
Blijkbaar had ik een magic touch… Ik hoefde mijn armen maar naar hem uit te steken om hem over te nemen en hij werd al rustig. Ongelofelijk hoe het werkte. Hij lag dan vaak lekker rustig bij mij op mijn arm of schouder, of ik liep wat met hem tot hij in slaap viel. Prima te doen… soms wat onhandig, omdat het stil krijgen vaker op mij aan kwam, maar aangezien hij geen grote huiler is, was dit goed te handelen.

9 maanden
Die mama troost babyfase ging voorbij en hij was weer blij bij iedereen. Hij ging bij beide oma’s spelen als ik moest werken en hij is zelfs bijna een week zonder problemen bij mijn ouders geweest toen wij in New York zaten. Tot hij 9 maanden was… Ineens merkten we dat hij ging huilen als ik hem ophaalde bij het kinderdagverblijf. Wanneer ik ze daar riep als ze buiten aan het spelen waren, draaide de Pipster snel zijn hoofd en zette het op een huilen en tijgeren in mijn richting. De leidsters vertelden dat hij heel de dag juist super tevreden was geweest, dus ik vond het wel aandoenlijk dat hij zo blij was om mij weer te zien.

Camping
Steeds vaker gebeurde dit bij het kinderdagverblijf en hij ging ook steeds vaker huilen bij anderen of wanneer er ineens vreemden tegen hem gingen praten. Op de camping deed hij het super, maar als mijn lief hem rustig in zijn bedje had gelegd en hij hoorde of zag mij, was het meteen weer huilen omdat hij wilde knuffelen.
Op een gegeven moment moest ik naar de WC terwijl de spruit en mijn lief visjes waren vangen. Dus ik vroeg of ik de Pipster even bij de buren mocht parkeren. Dit was prima…. althans dat vonden de buren, want ik hoorde hem heel de route naar het wc gebouw en weer terug huilen. Arm kind…en zodra ik hem op had gepakt is het weer goed en drogen zijn tranen.

Het is een fase het is een fase het is een fase
Ik heb nog nooit hele vervelende fases meegemaakt met onze beide mannen en vind het ergens ook lief dat hij zo op mij gesteld is, maar op sommige momenten is het gewoon heel onhandig. Wanneer mijn moeder hier komt oppassen en ik ben nog thuis, dan kan zij hem echt niet rustig krijgen totdat ik de deur uit stap en daarna is het heel de dag koek en ei, totdat hij mij hoort binnenkomen. Zo probeerde ik vandeweek nog iemand te bellen toen mijn moeder er al was, maar ik had een tranendal op de achtergrond…

Ninja
Om de Pipster niet verdrietig te maken beweeg ik soms als een ninja rondom hem. Zit hij lekker te spelen, dan probeer ik uit zijn zicht te blijven omdat hij anders meteen naar mij komt gekropen. Ook als ik hem ophaal van het kinderdagverblijf dan blijf ik (zo mogelijk) uit zijn gezichtsveld zodat ik even de spullen kan pakken en hem daarna uitgebreid kan knuffelen. Met hem in mijn armen alles verzamelen is toch lastiger.

Gelukkig hou ik ontzettend van knuffelen. Dus kom maar bij me kleine man.
Zoals ik al zei…het is een fase, het is een fase, het is een fase en het lijkt nu langzaamaan beter te worden….

Volg:
Share:

2 Reacties

  1. Diana
    5 september 2018 / 15:18

    Haha, wat je schrijft is super herkenbaar….ik klasificeer mezelf inmiddels ook als een echte jongensmama ook in doen en laten. Al niet zo girlie☺️, ik liet onze zoon inmiddels (7,5 jaar) van hand naar hand gaan zodat hij lekker veel zou wennen aan anderen ( en gewoonweg ook, omdat men dacht dat ik hem niet gemakkelijk los zou laten en hem het liefste 24/7 lekker bij mij wilde hebben, dat laatste is zeer zeker waar ik heb hem het liefste de hele dag bij me mis hem elke dag als hij op school zit en dan vooral die heerlijke knuffels en inzichtelijke gesprekjes….het is een proces / fase kortom het komt op hetzelfde neer, dat zij hebben jou nodig en voelen meer dan goed aan wanneer jij hen nodig hebt…..ik zie het als wisselwerking, gewoon blijven doen zelfs al zijn ze oud en wijs genoeg een knuffel van mama doet altijd goed!

    • Liefthuis
      Auteur
      5 september 2018 / 20:07

      Zo heerlijk om te horen. Met de oudste spreek ik regelmatig af dat we altijd blijven knuffelen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.