Ondertussen ben ik bevallen en hiervan komt overmorgen een uitgebreid verslag, maar als ik dit type ben ik 40 weken en 3 dagen in verwachting van kleine broer. Al een paar weken heb ik, door mijn fysieke klachten, de optie om te ‘kiezen’ voor een inleiding. Als ik dat wil, dan zou ik dit bij de verloskundige aan mogen geven. Ik zie hier echter mega tegen op en doe dit niet…Waarom niet??? en waarom mag ik kiezen voor een inleiding?
Waarom inleiden?
Ik ga hier geen heel lang verhaal van maken, maar als je me al even volgt dan weet je dat ik aan de zwangerschap van onze spruit flinke bekkenklachten heb overgehouden en dat deze tijdens deze zwangerschap ook weer opspelen. De afgelopen weken waren flink zwaar. Ik kon niks tot nauwelijks iets en alles wat ik wel deed moest ik bekopen met pijn. Mijn verloskundige gaf dan ook vanaf week 38,5 aan, dat wanneer ik het niet meer aan zou kunnen, ik mocht kiezen voor inleiding. Fysiek gezien trok ik het hele dagen echt niet meer en toch koos ik nog niet voor die inleiding.
Er zijn een aantal dingen die me toch tegen hielden te kiezen voor het inleiden van de bevalling.
Heftigheid
Ten eerste was dat de heftigheid van het inleiden. Ik heb om mij heen flink wat heftige verhalen gehoord over inleiden en dan vooral de weeën opwekkers. Het schijnt niet altijd een pretje te zijn, vooral niet wanneer het te hard gaat. Ik heb mijn vorige bevalling als heel fijn ervaren en wilde dit nu graag weer. Niet met medicatie in het diepen worden gegooid met het risico op een weeeën storm. Gelukkig heb ik de afgelopen weken ook positievere verhalen gehoord over inleidingen. Dat weeeënopwekkers niet altijd nodig waren en dat het ook wel rustiger kan gaan. Toch is het een puntje wat ik heel spannend blijf vinden. Een bevalling is altijd heftig, maar wanneer mijn lichaam zelf kiest dit te regelen lijkt het me iets anders dan wanneer ik mijn lichaam hier toe aanzet door middel van medicatie.
Bekende verloskundige
Als ik zou kiezen voor het inleiden, dan zou ik ook weg moeten bij mijn vertrouwde verloskundige. De verloskundige waar ik al zoveel bij was geweest, die mijn vorige bevalling heeft gedaan. Die mij kent, die weet wat er speelt fysiek gezien en die ook weet wat we afgesproken hebben over bijvoorbeeld inknippen of hoe ik wil persen.
Dat ik dan bij een onbekende witte jas, een van de heftigste dingen uit mijn leven aan het doen ben, hield me tegen, dat wilde ik niet.
Protocollen
De protocollen in het ziekenhuis zijn natuurlijk ergens goed voor. Die zijn er met een reden en mede dankzij die protocollen is de medische zorg zo goed in Nederland. Toch staan die protocollen me ook tegen. Voor de duidelijkheid, wat moet dat moet….helemaal voor de veiligheid van kleine broer. Ik hoorde echter dat een uur na het breken van de vliezen de weeënopwekkers worden toegediend wanneer ze nog niet op gang zijn gekomen. Dat voelt voor mij echt als best snel, geef een lichaam nog even de kans…misschien een rare gedachte want ik ben geen arts, maar toch staat het me een beetje tegen.
De natuur
Deze sluit mooi aan bij de vorige. Ik wil heel graag dat kleine broer komt wanneer hij er klaar voor is en dat de natuur dan zijn gang gaat. Als ik zie dat hij twee dagen geleden nog mijlen ver was (niet ingedaald) en mijn baarmoeder nog potdicht zat, dan kan ik me niet voorstellen dat hij al van plan was te komen. Ik zou het zo fijn vinden als hij kan kiezen wanneer hij er klaar voor is, als er geen risico’s zijn natuurlijk, dat hij dan komt en dat hij samen met mijn lichaam dan regelt dat hij ter wereld komt. Zoals de natuur het heeft bedoeld. Dit klinkt zweverig, maar zo ging het bij mijn spruit en dat was fijn…
Als laatste vind ik het ook een raar idee dat je naar een geplande datum toeleeft. Dat je weet wanneer hij komt. Hoe fijn dat soms ook is, ik vind de magie van de laatste weken ook wel het afwachten. Hoe zwaar dat afwachten soms ook is en hoe vaak ik al gewenst en gedacht heb dat hij die nacht ging komen (ik denk toch zeker al 3 weken iedere avond) ik vind het een raar idee dat je de datum weet. Dit is wel de minst grote reden van het opzien tegen het inleiden van de bevalling.
Wat moet dat moet..laat dat voorop staan. De veiligheid en gezondheid van kleine broer staat voorop, maar hij lijkt het nog uitermate goed naar zijn zin te hebben in mijn buik. Wanneer jullie dit lezen, weten jullie ondertussen al iets meer over hoe het hele circus is verlopen….ik nu nog niet…maar ik hoop jullie snel te kunnen vertellen dat het hopelijk meeviel…
Kleine note: ondertussen ben ik bevallen en zal ik naast mijn bevallingsverhaal ook een artikel schrijven over hoe ik het inleiden van de bevalling heb ervaren…Ik kan in ieder geval gedeeltelijk vertellen dat het meeviel…
Je eigen gevoel volgen is in dit geval de optie die je had en dat is fijn. Ik had geen keuze, was 45 kg aangekomen, kon niet meer lopen en smeekte echt om inleiding. Tijdens de inleiding kreeg ik pre-eclampsie en na 3 dagen zat zelfs mijn baarmoedermond vol vocht dus eindigde ik met 3cm ontsluiting op de OK voor een spoedsectio. Het had nooit natuurlijk gekund maar ik hoop dat ik deze keer een ‘herkansing’ krijg. Ben erg benieuwd hoe jij het hebt ervaren, ik vond het heftig maar de ruggenprik gaf wel goede verdoving waardoor ik zo goed als pijnvrij was tijdens de weeënstorm.
Auteur
Ik heb ook altijd gezegd, wat moet dat moet. Uiteraard, maar dit waren wel de redenen dat ik niet zelf koos voor het inleiden. Fijn dat de ruggenprik verlichting gaf.
Eigenlijk hoor ik ook alleen maar verhalen van heftige weeënstormen tijdens de inleiding of extra hoge dosissen toedienen omdat de dienst anders afloopt van het personeel en je weer overgedragen wordt..
Dus ik ben onwijs benieuwd om te horen hoe het bij jou is gegaan, maar aan de laatste toevoeging te horen/lezen is het bij jou (relatief) goed verlopen? Ik kom overmorgen terug 😉
Auteur
Precies wat ik meestal hoor. Het is mij meegevallen, maar het inleiden kan ook anders verlopen dan je denkt. Niet altijd met ballonnetje of weeën opwekkers. Vandeweek het hele verhaal.
Het lijkt mij ook ‘jammer’ als het niet vanzelf op gang komt, ook omdat de heftigheid en enge verhalen over inleiden me beangstigen. Mirthe bleef zitten tot 41 weken en 2 dagen. Ze had geen dag later moeten komen of we waren waarschijnlijk gaan inleiden de volgende dag. Ik ben blij dat dat niet nodig is geweest en ik ben benieuwd naar jouw ervaring.
Auteur
Ooow dat snap ik helemaal. Reken je er nu weer op dat deze kleine man tot 41+2 blijft zitten? Ik hield nu rekening met 40+4 en wat een domper was het dat het langer duurde.
Ja daar ga ik maar vanuit, haha dan kan het alleen maar meevallen denk ik?