Bij onze spruit zat ik mijn tijd tot de uitgerekende datum rustig uit. Ik had wel wat mankementen, maar voelde me over het algemeen heel erg goed. Ik deed rustig aan, ging lekker DIY-en en bereidde me uitgebreid voor op de bevalling door alle laatste dingen volledig af en klaar te maken.
Ik wilde ook echt niet dat hij voor die 40 weken zou komen. Ik had ook heel erg het gevoel dat hij op de uitgerekende datum zou komen. Dat dat niet gebeurde was de dag na mijn uitgerekende datum dan ook wel een flinke domper, maar hij was in ieder geval 40 weken blijven zitten.
Begrijp me overigens niet verkeerd want ik ben mega dankbaar dat ik dit kindje mag dragen. Dat ik weer een mannetje kan laten groeien in mij en dat ik zijn fijne plekje kan zijn. Toch vind ik het zwaar en heftig deze laatste weken en ben ik er dus stiekem wel een beetje klaar mee.
En nu…
Tijdens deze zwangerschap voelde het eigenlijk hetzelfde. Ik vond mijn vorige zwangerschap erg prettig en ik wilde het graag hetzelfde. Onze spruit heeft een goede start gehad, dus kleine broer mocht van mij wel blijven zitten tot 40 weken.
Spanning
Ook konden jullie laatst al lezen dat er tot 36 weken ook veel dingen waren die ik erg spannend vond aan de tijd die komen gaat. Doordat ik zo lang alles vooruit geschoven had en er voor mijn gevoel nog veel moest gebeuren wilde ik ook niet dat hij eerder kwam. Ik wilde dat ik voor mijn gevoel echt klaar was voor zijn komst…maar wanneer ben je echt klaar???
Klaar voor de start…
Ik ben nu 38 weken in verwachting als ik dit type en ik snap ineens al die vrouwen die vanaf 37 weken roepen dat de baby mag komen. Dat ze niet meer kunnen wachten en er klaar voor, maar vooral ook klaar mee zijn. Want stiekem ben ik dat ook…
Zelfbescherming
Stiekem is het ook een beetje zelfbescherming dat ik me bleef instellen op 40 weken. Want wat nu als kleine broer tot 42 weken blijft zitten en ik vanaf 37 weken aan het wachten ben. Wat zullen de weken dan verschrikkelijk lang duren, dat leek me helemaal niet fijn. Vandaar dat ik me instelde op 40 weken.
En toch…
En toch ben ik er een beetje klaar mee en dat komt vooral doordat ik fysiek sinds week 36 heel hard achteruit ben gegaan. Kleine broer heeft besloten lekker in te dalen en daar was ik in eerste instantie heel blij mee. Het zorgde er wel voor dat de druk op mijn bekken en de pijn in mijn lichaam flink toenam. Dat mijn capaciteiten op een dag nog meer afnamen. Dat ik 1 ding per dag kan plannen (als ik een goede dag heb) en verder niks…dat ik al bij moet komen van een uitstapje naar Kruidvat…
Voordeel….
Er zitten ook voordelen aan dat ik er ‘klaar’ mee ben. Het voordeel is dan wel weer dat ik er steeds meer zin in krijg. Ik zag best op tegen de bevalling en ik had dus ook flink wat spanning over de eerste tijd na de bevalling, maar dat neemt nu steeds meer af. Ik ben er steeds meer klaar voor…. Ik heb steeds meer zin in de eerste tijd in plaats van dat ik er huiverig voor ben. Ik heb zelfs momenten dat ik denk….kom maar door met die bevalling…ik ben er klaar voor, we gaan dit kleine mannetje even op de wereld zetten. Althans…even….dat zal wel niet zo zijn, maar het geeft wel aan hoe ik er nu in sta.
Moeder natuur
Ik snap ook ineens waarom moeder natuur het zo geregeld heeft. Waarom vrouwen er op een gegeven moment klaar mee zijn, zodat ze er ook klaar voor zijn. Klaar om te bevallen, klaar om dat kleine wonder in je armen te sluiten en te ontmoeten…
Ik ben benieuwd hoe lang we nog moeten wachten…
Hopelijk komt de baby snel!
Auteur
Je zou zeggen dat het niet meer lang kan duren nu…het voelt anders…maar we blijven positief