Lieve Roosje…Het leven van dit meisje startte in een sneltreinvaart. Yvette vertelt over de eerste ontmoeting. Het moment dat ze haar kind, haar meisje, haar trots…haar Roosje, voor het eerst zag. Een plaatje, een wondertje, een mooi klein popje van 1030 gram.
Eerder vertelde Yvette over het moment dat ze geen leven voelde en de heftige controles in het ziekenhuis.
Trots, zo verdomde trots. Omringd door twee vechters. Verbonden door iets wat een man nooit zal begrijpen of ervaren, maar wat Roos haar leven heeft gered. Voor nu dan, dat maken de artsen herhaaldelijk duidelijk…voor nu…Vol trots knip ik de navelstreng door. Jij komt er wel lieve Roos.
Zo eindigde Dave de vorige keer zijn verhaal over de bevalling en hier gaat het verhaal van Yvette weer verder…
Toen ik wakker werd uit mijn narcose, waren mijn ouders er. Ik kan me het beeld nog herinneren dat ze mijn kamer inliepen. Volgens mijn moeder heb ik als een klein kind om haar geroepen en heb ik alleen maar kei en kei hard gehuild.
Overload aan emoties
Dave was bij Roos en ik wilde naar hen toe. Laat dit nou het enige zijn wat ik niet mocht. Ze waren nog met allerlei onderzoeken bezig en daar paste ik met mijn bed niet bij. Vreselijk, maar ik was ook niet bij machten om hier iets aan te doen. Ik was nog stoned van de narcose, schommelde tussen verschillende lagen van bewustzijn en schoot van de ene emotie in de andere. Het ene moment stond ik doodsangten uit, omdat ik totaal niet wist hoe het er voor stond met Roos. Het andere moment was ik dol gelukkig, omdat we ouders waren geworden. Om daarna weer verscheurd te worden door verdriet om wat er nu ineens allemaal was gebeurd.
Op zoek naar antwoorden
Onze familie stond direct voor ons klaar en stonden dan ook met zijn allen in mijn kamertje. Mijn ouders, zusje, broertje, tante, schoonmoeder, haar zus en daar de man van en natuurlijk de zusters die mij verzorgden. Iedereen feliciteerde me met de geboorte van Roos. Ik wist helemaal nog niet of dit een felicitatie waard was. Tot dan toe vond ik het vooral verdrietig en eng! Ook wilde iedereen natuurlijk weten wat er precies was gebeurd, hoe ik me voelde en bovenal hoe het nu met Roos ging. Allemaal vragen waar ik eigenlijk niet echt antwoord op had.
Automatische piloot
Ik verlangde op dat spitsmoment maar naar 1 ding, een man. Om precies te zijn; Patrick de narcose man. Ik wilde opnieuw wakker kunnen worden en dan te horen krijgen dat alles goed was. Dat ik lekker mijn meisje kon knuffelen en op mijn eigen eiland even beseffen wat er gebeurd was.
Maar goed het was me inmiddels duidelijk geworden dat dit alles behalve een sprookje was, dus mijn automatische piloot ging aan. Ik stond iedereen vriendelijk te woord en belde tussen de bedrijven door mijn vriendinnen om te vertellen dat ze opnieuw tante waren geworden. Er moest opvang geregeld worden voor Sep, mijn werk moest op de hoogte worden gesteld en ik lag nog in mijn operatiepak dus een charmantere outfit en een tandenborstel waren ook geen overbodige luxe.
Gelukkig was daar mijn moeder; ik zou niet weten wat ik zonder die vrouw zou moeten. Waar ik een en al chaos was, had zij voor elk probleem al een oplossing geregeld. Zij had met haar werk geregeld dat ze de komende weken vrij was en nam Sep in huis. Ook voor ons stond er al een bedje klaar.
Zo verliefd
Na een paar uur, die natuurlijk veel langer leken te duren, kwam eindelijk Dave binnen! Het ging goed met Roos….. ze was lekker geïnstalleerd in haar couveuse en liet tot nu toe zien dat ze een echte vechter is. Eindelijk mocht ik naar haar toe. Met bed en al werd ik naar haar toe gebracht. Van het meisje was weinig te zien in de donkere kamer, omringd door tientallen slangen buizen en kapjes, maar dat zag ik allemaal niet. Ik zag alleen maar een prachtig mini meisje, ik was zo verliefd! Ik heb geen idee hoe lang ik bij haar ben geweest, dit moment was ik weer niet geheel bij bewustzijn, maar ik kan me mijn gevoel nog duidelijk herinneren.
Slaap heelt
Dave ging op en neer naar huis voor verzorgingsspullen en ondertussen had ik een hechte vriendschap gesloten met mijn morfinepomp. De rust was enigszins wedergekeerd, met alleen mijn ouders nog bij me. Voor het eerst kon ik even tot bezinning komen en bedacht me ineens; hoe zou mijn buik er uitzien?! Er is net een kind uit mij gesneden! Mijn buik zag er nog precies hetzelfde uit, alsof er de afgelopen uren niks was gebeurd. Hij deed alleen verdomde pijn, er was een hoop verband en er hing een katheter aan me. Ik deed zo mijn best om te bevatten wat er was gebeurd, maar kreeg er gewoon geen grip op. Het enige wat ik wilde was slapen, want slaap heelt.
Een deken ter grootte van een spuugdoekje
Midden in de nacht werd ik wakker, in een soort van manische toestand, mijn vechtersmodus ging aan. Ik wilde naar Roos toe, omdat ik me van onze eerste kennismaking niet veel meer herinnerde. De nachtzuster bracht me weer met bed al naar Roos toe. Nu ik echt bij bewustzijn was, zag ik pas echt hoe klein ze was en hoe heftig alles er uit zag, zo fragiel, 1030 gram en 30 cm lang. Ze moest beademd worden met een dikke slang die vast zat middels een mutsje, een sonde in haar keel en ze lag onder een dekentje ter grootte van een spuugdoekje. De halve kamer stond vol met apparaten die er voor moesten zorgen dat dit meisje bleef leven. Ondanks dit beeld wat niet echt vertrouwen uitstraalde heb ik geen moment het gevoel gehad dat dit meisje dit gevecht zou gaan verliezen. We zouden er met zijn allen voor zorgen dat dit meisje het ging halen.
Borstvoeding voor mijn vechter
Het enige wat ik KON doen was er voor haar zijn en haar moedermelk geven, want dat is immers het allerbeste. Dus dat ging ik doen en wel nu! Ik was sowieso al van plan om Roos (net als Sep) borstvoeding te geven, maar nadat de zuster me had uitgelegd hoe belangrijk dit is, juist voor prematuurtjes, beet ik me er in vast en was ik niet van plan om los te laten. Dus nog geen 10 uur na de keizersnede, hing ik aan het kolf apparaat. Er kwam natuurlijk nog geen druppel uit, maar dit was een kwestie van volhouden. Voldaan viel ik weer in slaap en maakte me een soort van klaar voor de volgende dag. De dag die in het teken zou gaan staan van onderzoeken en uitslagen.
Wat een heftige start….en er zou nog zoveel volgen…
Lees alle blogs over Lieve Roosje…
– Ineens besefte ik me, ik heb mijn meisje nog niet gevoeld…
– Dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…
–Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…
– Ik zag een prachtig mini meisje…tussen alle slangetjes en buisjes…
– SLIK…verlamming of als ze geluk had alleen eenspasme…
– Nog meer hersenbloedingen? Een genetische afwijking
– Lieve ouders het spijt me, Roos heeft het syndroom van down…
– Van spoedcursus down tot de harde realiteit, de toekomst en vooral een hele lieve Roosje…
