Iets meer dan een jaar geleden kreeg ik in de avond onverwachts een telefoontje van een lieve vriendin. Je bent weer tante geworden…. Ik wist niet wat te denken, mijn hart zat in mijn keel, want dit kon nog helemaal niet. Ze was pas 29 weken zwanger. Een heftige tijd en een bizarre tijd volgde…Een sterk meisje, een mooi meisje….Lieve, stoere, sterke mama Yvette deelt komende tijd in een aantal blogs hun verhaal. Vanaf de dag dat ze geen leven voelde….tot…..
Ik weet nog dat ik rond de 27e week van mijn zwangerschap mijn kraamdoos binnen kreeg van de verzekering. Lichtelijk hysterisch appte ik mijn vriendinnen; “ik wil hier nog helemaal niet mee geconfronteerd worden!” Hoewel mijn zwangerschap tot nu toe niet bepaald als een roze wolk voelde, mocht die bevalling nog wel een week of 13,14,15,20 wachten. Dus die doos belandde direct onder in de kelder!
Zwanger en een grote verbouwing
Ons huis stond op z’n kop, er werd een dakkapel geplaatst door een timmerman die op zijn zachtst gezegd niet bepaald de beste planner van de wereld was. Constant zat ik hem achter zijn vodden aan, maar opschieten deed het niet. Mensen goedheid wat een stress, want ergens had ik al het gevoel dat ook deze baby eerder zou komen.
Grote broer kwam wat te vroeg
Onze oudste zoon Sep, inmiddels 2,5 jaar oud, werd na een heerlijke zwangerschap 4 weken te vroeg geboren. Ik had toen net m’n laatste dag gewerkt en vriendlief Dave was een weekend weg met zijn maten. Om 6 uur ‘s ochtends werd ik wakker badend in mijn plas??? Niet dus, ik schrok me rot! Vruchtwater!!! Ik had me tot dat moment nog niet echt écht voorbereid op m’n bevalling. Maar goed alle hens aan dek en daar was hij! Na wat opstart probleempjes een wolk van een baby!
Voorbereid, een goede planning?
Een andere ervaring had ik nog niet, dus ik ging er eigenlijk van uit dat het wel ongeveer weer zo zou verlopen. Ik had deze keer geregeld dat ik 6 weken van te voren met zwangerschap verlof zou gaan, in plaats van 4. Maar eigenlijk paste een vroeggeboorte niet echt in de planning gezien er nog een volledige verdieping op ons huis miste.
Hormonsters
Buiten de stress van ons huis, werkten mijn hormonen ook niet bepaald mee. Ik heb me nog nooit zo moe, futloos, lusteloos, ellendig en een emotioneel wrak gevoeld als toen. Ik gaf de schuld aan het feit dat ik nu zwanger was van een meisje.
Om toch af en toe heel bewust te kunnen genieten van ons meisje besloot ik onder zwangerschap yoga te gaan. Heerlijk! Een uur even helemaal in contact met het groeiende wondertje in mijn buik en de rest van de wereld laten voor wat het was. Ik merkte dan ook echt dat, het meisje wat we toen nog Bep noemde, reageerde. Ze reageerde op mijn aanrakingen en stuiterde vrolijk in het rond.
Ze was minder actief
Zo rond de 25 weken vond ik dat Bep ineens een stuk minder actief was. De verloskundige gaf aan dat Bep steeds minder ruimte kreeg in mijn buik, dus dat rond stuiteren niet echt een optie meer was. Best een logisch verhaal vond ik, dus ik ging gerustgesteld naar huis ondanks dat uit de buikmeting bleek dat Bep wel aan de kleine kant was.
Ont gespannen Yoga
Toen ik precies 29 weken zwanger was, mocht ik weer lekker naar yoga. Ontspannen er heen gaan zat er even niet in, want mijn vader had net slecht nieuws gekregen over zijn hart en Dave moest die nacht de in nachtdienst in. Dus voor ik kon vertrekken moest ik Sep nog naar bed brengen en zo’n bedritueel duurt dan altijd te lang. Met een verhit hoofd kwam ik aan bij de yoga, waar een van de mede cursisten vertelde dat ze naar het ziekenhuis was geweest, omdat ze haar baby niet voelde bewegen. Gelukkig was het loos alarm, maar wat leek me dat schrikken.
Wat een heftige verhalen…
Na een yoga les, waar ik me totaal niet kon focussen, racete ik naar huis, want Dave moest naar het werk. In de gang vertelde hij me dat de vriendin van een vriend van ons was bevallen en dat haar kindje net na de bevalling was overleden. Wat een ellende. Toen ik later uitgeteld en onder de indruk in bed lag, besefte ik me ineens….
….ik heb Bep tijdens de yoga helemaal niet gevoeld……
Puur, eerlijk en herkenbaar…zoals ze dit eerste deel geschreven heeft. Dank je wel meis…
De komende tijd zal Yvette ons af en toe meenemen in de rollercoaster van Lieve kleine Roosje….
Lees alle blogs over Lieve Roosje…
– Ineens besefte ik me, ik heb mijn meisje nog niet gevoeld…
– Dit kind moest nu gehaald worden…ze was in levensgevaar…
–Papa beschrijft de heftige bevalling van Roosje…
– Ik zag een prachtig mini meisje…tussen alle slangetjes en buisjes…
– SLIK…verlamming of als ze geluk had alleen eenspasme…
– Nog meer hersenbloedingen? Een genetische afwijking
– Lieve ouders het spijt me, Roos heeft het syndroom van down…
– Van spoedcursus down tot de harde realiteit, de toekomst en vooral een hele lieve Roosje…
Ach jee wat een spannende tijd moet het geweest zijn. Ben benieuwd naar het vervolg.
jeetje wat klinkt me dit heftig om mee te maken. Je kindje niet meer voelen bewegen.
Jeetje wat spannend! Dat lijkt me echt heel erg eng…
Wat heftig. Mijn schoonzus is ook met 30 weken bevallen. Ben benieuwd naar het vervolg..
Tranen in mijn ogen. Jodi vertelde het ruim een jaar geleden en vond dat zo heftig. Wat mooi dat je hier je verhaal deelt, echt een steun voor mensen die hetzelfde doormaken. X
Wat onwijs heftig zeg… Knap dat je hier je verhaal deelt!