Mag ik even janken…

Noem me een vergiet, een leeglopend vat water, een onuitputbare bron van tranen. Meestal wel tranen van geluk overigens, maar gedurende de dag zijn er dan ook verschillende momenten dat ik wel kan janken. Omdat ik iets zo liefs, leuks of ontroerends zie.

Niet altijd met grote krokodillentranen. Ik heb geleerd ze weg te slikken, ze niet altijd toe te laten. Dus soms voel ik ze alleen prikken…achter mijn ogen. Andere momenten op mijn bank, zit ik wil te snikken en te snotteren….
Waarom dan???

Reclame you dit it
Geloof het of niet, maar de uitspraak ‘Ik jank al bij de Merci reclame’ is wel op mij van toepassing. Althans…Ik heb nog nooit om de Merci reclame gehuild, maar dat reclames me raken was de afgelopen weken wel weer duidelijk.

Mac Donalds
Het begon met de reclame van, believe it or not, Mac Donalds. Althans toen ik zat te huilen, had ik nog niet eens door waar hij voor was. Het is een verhalende reclame, waarin een stel dat net ouders is voor het eerst uit gaat zonder baby. Opa en oma komen oppassen en alles is geregeld. Totdat ze in de auto zitten en dat restaurant toch wel heel ver weg van de baby lijkt. 

Het is zo mooi gefilmd en zo herkenbaar. Ik kon me haar gevoel zo goed voorstellen en dat die papa het dan zo lief oplost (eten halen bij Mcdrive en voor de deur opeten zodat ze door het raam kunnen zien hoe het binnen gaat) Smelt…

Plus
Deze reclame wint voor mij echt de prijs voor de mooiste reclame EVER. Iedere keer als ik hem zie zit ik met een brok in mijn keel. Zo mooi en zo goed gedaan. Weer een verhalende reclame…en zo waanzinnig mooi gedaan. Het gaat om een moeder die overleden is en er dus tijdens kerst niet meer bij is, maar uiteraard niet vergeten wordt en er zo toch bij is…. Zo mooi…

Spruiten… 
De grootste veroorzaker van mijn tranendal zullen toch de spruiten zijn en ik denk dat die dat ook altijd zullen blijven. Why??? Hier een paar voorbeelden…

• Toen de spruit ineens het slaap liedje dat ik al vanaf zijn geboorte voor hem zong volledig meezong. Ik wist dat hij hem al lang kende, maar hij was nu zo trots dat we hem samen hadden gezongen en dat hij alle woorden kende. Hier dacht ik wel eens over na toen hij nog in mijn armen lag te slapen en nu is dat moment er gewoon.
• Als de spruit zegt. ‘Ik hou van jou…’ Vooral als hij het ‘zomaar’ zegt…lief kleine mannetje.
• Ik heb de spruit verteld dat ik ALTIJD genoeg armen en knuffels heb voor de spruit en de Pipster. Toen hij dit vandeweek vol trots aan mijn lief vertelde… naja je snapt me.
• De Pipster geeft kusjes…die eerste paar keer dat hij het echt bewust deed,,,. 
• De Pipster die zijn eerste stapjes zette en vol trots door de huiskamer wandelt, om vervolgens vol overgave in mijn armen te storten, want het is een kleine knuffelkont.
•  De spruit die eindelijk vol overgave en enthousiasme door de Efteling rent. Die iedereen om zijn vingers windt, die alle sprookjes kent, maar even verwonderd blijft. Terwijl de Pipster de meest tevreden dreumes is en vanuit de kinderwagen lekker rond kijkt…. Trots mama hier…
• Dan zijn er helaas ook iets minder leuke redenen dat ik moet huilen. De spruit raakte een half jaar geleden volledig in paniek van een hele harde klap onweer. Hij was echt heel hard en de spruit wist niet waar hij het zoeken moest, dus rende als een dolle schreeuwend en huilend door het huis. Ik kon zelf wel janken zo erg als hij in paniek was. Hem dicht tegen me aan houden hielp hem te kalmeren.
• De Pipster is in de zomer gestoken door een wesp. Kan gebeuren uiteraard, maar ik vind het maar zielig. Zo’n mini mensje… Daarnaast was hij gestoken op zijn oog, dus heel zijn oog was dik en dichtgeknepen. Toen hij ook nog eens ging huilen en het oog nog roder en opgezetter werd had ik zo met hem te doen… Dus; Tranen komen boven…

Het overkomt me. Het overspoelt me en soms overweldigd het me… Collega’s met een mooi of heftig verhaal, vriendinnen met mooi nieuws, Trots onwijs veel trots….. en soms gewoon het leven… Het leven zoals het is… Mooi en minder mooi…

Herkenbaar???