Mijn bekken problemen en het normale leven…

Jodi en d’r bekken problemen…. Tja wat kunnen we daar nog over zeggen. Het is er, het hoort bij me terwijl ik het totaal niet bij me vind passen, maar het is er nu eenmaal (begrijp je me nog?). Ondertussen zitten we op een aantal maanden na de bevalling van de kleinste man en ga ik vooruit. Langzaam, ergerlijk langzaam, maaaar we gaan vooruit…. Hoe doe ik dat in mijn dagelijks leven? Want mijn ‘normale’ leven is ondertussen wel weer terug…

Het went… Pijn went. Het klinkt misschien raar maar iedereen die met hetzelfde of een andere pijn zit…het went. Je hebt goede dagen, je merkt dat het normaal wordt in je leven en dat je je dagen er op indeelt.

Eerste maanden
De eerste maanden na de bevalling van de Pipster, was ik vastberaden om sneller en beter te herstellen. Die eerste weken/ maanden zat ik nog veel thuis. Gaf ik borstvoeding dus moest ik regelmatig verplicht zitten en was het herfst en winter, waardoor het er op uit trekken toch al wat minder aantrekkelijk werd. Ik heb vanaf mijn kraamweek mijn bekkenfsyio bij mij thuis laten komen en na 2 maanden ging ik weer naar haar praktijk.

Het normale leven…
het normale leven is weer begonnen en dat is fijn… Na een hectische tijd is het heerlijk dat dingen weer zijn weg hebben gevonden en dat het soms gewoon z’n gangetje gaat. Het is wel een heel fijn gangetje namelijk. Dat normale leven zorgt er echter voor dat er ook weer meer verwacht wordt van mij….Of dat ik weer meer verwacht van mezelf. Ik wil er op uit, bij mensen langs, koffie drinken, uitjes met de mannen, met vriendinnen wijntjes drinken en ga zo maar door.

Ik ben niet mijn bekken probleem
Deze zin klinkt misschien gek, maar dit is wel zoals ik het voel. Ik ben niet mijn bekken probleem. Ik ben niet Jodi met de bekken problemen. Ik ben Jodi en super kak, maar ik heb dus last van mijn bekken. Dit hoort blijkbaar nu even bij me, in deze periode van mijn leven, maar dit gaat over…heus, echt. Althans dat wil ik graag geloven en daar ga ik hard voor werken. In mijn hoofd gaat het heel goed met me. Ik maak 20 plannen op een dag, ik kan intens gelukkig zijn met ons huis en met mijn knappe mannen en na 7 plannen merk ik ineens….ow ja, dit kan ik nog niet. Dit is misschien wat teveel.

Moeilijk
Ik vind het zo lastig dat ik zelfs na zoveel maanden en als ik de herstelperiode van de spruit mee reken zelfs na zoveel jaren nog steeds niet mijn eigen grenzen ken. Dat ik nog steeds niet voel of zie waar die zijn. Wat ik wel merk is dat die grens langzaam opschuift en dat die grens ook niet altijd op dezelfde plek ligt. Soms kan ik al helemaal gebroken zijn na een uitgebreid diner aan een tafel (hallo fijne stoel) maar andere dagen kan ik meer, voel ik me sterker.

Ook hangt het van de activiteit af. Zitten op de grond, of zitten zonder rugleuning…ik kan het, maar ik weet dat ik daar een prijs voor moet betalen. Lang zitten, lang staan, of bijvoorbeeld slenteren… alles is teveel. Alleen liggen is prima, liggen kan ik uitermate goed, vandaar dat die bank van ons zo populair is.

Schuldgevoel
Ik word langzaamaan sterker en nu het normale leven hele duidelijke vormen heeft gekregen loop ik ook wel af en toe tegen mezelf aan. Tegen wat ik echt nog niet kan en tegen wat ik wil kunnen en wat de rest van de wereld daar dan wel niet van zal vinden. Ik weet dat ik over dit laatste niet na moet denken, maar ik heb me serieus druk gemaakt over het vrijgezellenfeest van een vriendin van mij. Dat werd een intensieve dag met veel activiteiten terwijl ik op dat moment nog maar 3 uur per dag kon werken…. Dat rijmt niet in mijn hoofd, dus ik voelde me schuldig. Moet ik het wel doen? Kan ik het wel maken? De rest van de wereld weet niet dat ik 3 dagen bij moet komen van zo’n vrijgezellenfeest en dat ik de dagen daarna juist veel meer pijn heb. Dat ik dit soort activiteiten heel bewust plan en dat ik rekening hou met mijn verdere weekendindeling, omdat ik veel bij moest komen.

New York
Als jullie dit lezen zit ik in New York en ook dit spookt door mijn hoofd. Mijn directeur (heel fijn) en de arbo arts zeggen dat mijn normale leven door moet gaan. Dat ik natuurlijk geen buitensporige dingen ga doen, om mijn herstel tegen te werken, maar dat ik ook niet alleen maar mijn herstel ben… Ik ben ook gewoon Jodi…
Maanden geleden boekten wij deze tickets, in de hoop dat ik nu sterker zou zijn, maar wetende dat mijn bekken altijd een zwakke plek zou blijven. Mijn lief en ik weten dat dit zo is, dat we hier rekening mee t houden hebben. Ik zie gigantisch op tegen 8 en een half uur zitten, we gaan New York niet zo snel kunnen bekijken als de gemiddelde toerist. We gaan veel plekjes zoeken om te zitten, tussendoor terug naar het hotel, vaak koffie drinken, iets eten en waarschijnlijk ook even lekker in het park liggen. Prima, want wat zal het fijn zijn, al zullen sommige mensen denken hoe doet ze dat…. Zo dus…Als wij meoten kiezen tussen niet gaan, of op deze manier gaan, dan is de keuze snel gemaakt.

Het normale leven…
Je past je aan, mijn lief past zich aan de mannen gaan daar in mee. Ik doe wat ik kan, ik neem herstel heel serieus, doe mijn oefeningen meestal (ok we zouden eerlijk zijn toch) ik ga netjes naar de fysio, doe meestal geen dingen die echt dom zijn voor mijn herstel en zo ga ik vooruit. Heeeel langzaam, maar ik ga vooruit.
Dit is nu mijn normale leven… Mijn hoofd rent soms mijn lichaam voorbij, maar mijn lichaam en mijn lief roepen me meestal op tijd terug… Prima balans, dacht ik zo….

Volg:
Share:

5 Reacties

  1. 10 mei 2018 / 06:13

    Last van je bekken is zo rot, zeker omdat je zoals je l zegt niet de hele dag kunt liggen. Je moet soms je peuter tillen en als je ergens bent zit je helaas veel op een iets minder fijne stoel. Ver lopen is best een dingetje. Ik heb het niet zo erg als jij maar ben nu ook nog hard bezig met herstel. En dat is gewoon super k.t!

  2. Diana
    10 mei 2018 / 18:54

    Hey Jodi
    Ik herken mezelf heel erg in je verhaal en je weet het super goed te omschrijven. Kak is het zeker en die 20 plannen maken en willen doen op je best lukt dan niet en dat is frustrerend. althans bij mij. Ik merk vooral 1x in de maand dat ik het echt niet meer kan hebben en dan is alles ruk :p. ik hoop dat je je weg kunt vinden en dat je er helemaal vanaf komt!

    • Liefthuis
      Auteur
      11 mei 2018 / 09:52

      Zo fijn om dit soort reacties te krijgen. Het is zo herkenbaar en toch hoor er je er toch zo weinig over. Hier is het ook zeker wel eens kak en frustrerend en dan baal ik en ben ik boos (iets met hoge pieken en …) naja het komt zeker goed, het is niet anders…

  3. Linda
    11 mei 2018 / 17:11

    Ik heb sinds mijn eerste bevalling ook bekken klachten. Bij heeft de osteopaat geholpen. Van de week ben ik voor het eerst na de accupuntuur geweest. Wat een verademing&verlichting. Probeer t eens uit als het jou wat lijkt? Zo vervelend als je beperkt wordt in je kunnen. Leuke foto’s v new york!

    • Liefthuis
      Auteur
      13 mei 2018 / 15:20

      Osteopaat staat inderdaad nog op mijn lijstje als optie om te proberen. Accupuncturist ga ik dan ook eens op zoeken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.