24 april deelde ik de impact die de bevalling van onze spruit op mijn lichaam heeft gehad. Wat een mega lieve reacties en goede tips heb ik toen gekregen. Op dat moment liep ik al ruim 10 maanden met pijn in mijn lichaam. Een zeurende pijn die door mijn bekken heen danste. De ene keer mijn heupen, dan weer mijn onderrug, liezen, bovenbenen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe staat het er nu mee?
Goed nieuws, het gaat 100 keer beter dan een paar maanden geleden. Mijn lichaam is nog niet wat het moet zijn. Winkelen, een van m’n favoriete bezigheden, is bijvoorbeeld echt nog geen feest door het geslenter, maar afwisseling met lekker lunchen en drankjes op het terras, maken dat natuurlijk een stuk leuker.
Struisvogel nr 1
Heel eerlijk; toen ik mijn vorige blog typte had ik geen zin meer in allerlei afspraken bij de huisarts, fysiotherapeut en ostheopaat. Het had allemaal nog niet geholpen en ik paste mijn vaak gebruikte tactiek toe. De struisvogel politiek. Ik negeerde mijn pijn gewoon even. Ik wilde even niet bezig zijn met afspraken en oefeningen, het had me toch nog niks gebracht en misschien moest ik wel gewoon gaan accepteren dat dit mijn lichaam voortaan was.
Na een paar weken kon ik mijn kop niet meer in het zand steken. Ik strompelde de school door, werken werd fysiek steeds zwaarder en ik kreeg steeds meer pijn. Mijn tactiek werkte niet meer.
Conclusie van de bekken fysio
Terug naar de bekken therapeut dus. Ze controleerde allerlei bewegingen, ik deed oefeningen om mijn spierkracht te checken (die natuurlijk bagger was) er werd gekeken of ik scheef stond en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Punt 1: Ze gaf aan niks geks in mijn lichaam te vinden (fieuw), ik had vooral weinig spierkracht zei ze (goh). Ze gaf me tips over mijn houding, manier van zitten enzovoort, maar verder zou het gaan om spieropbouw. Maar ze vond het wel raar dat er nog geen vooruitgang was in al die maanden…
Mijn stuitje bleek trouwens wel scheef te staan. Dit is niet heel erg, maar kan wel net zorgen voor meer pijn. Dus die werd recht gezet.
De grens bereikt over
Dit was punt twee: Blijkbaar ga ik continu over de grens, waardoor ik continu mijn lichaam uitput, waardoor ik pijn blijf houden en waardoor ik niet herstel. Klinkt logisch toch? Niet over je grenzen heen gaan is het advies, maar kan iemand mij dan vertellen waar die grens ligt? Hoe je die herkent en wat je dan moet doen? Vaak voel ik pas achteraf dat ik te ver ben gegaan, dus hoe kan ik dat dan op het moment zelf herkennen? Vooral op mijn werk is het lastig. Drie dagen werken 4 dagen bijkomen, zo ging het meestal.
Ibuprofen is mijn held
Punt 3: Volop Ibuprofen, dat werd de test. 3 keer per dag ibuprofen 400 op advies van de fysiotherapeut. Stoned door het leven. Minder pijn betekent dat ik meer kan, waardoor ik ook meer spierkracht op kan bouwen. Het klonk weer logisch, dus daar gingen we voor.
Wat een verschil, ik voelde minder pijn, ik kon meer op een dag, bijvoorbeeld de wandelingen in Amerika, heerlijk. Wat voel ik me goed. Ik hang in de avond niet meer voor pampus op de bank, ik kan langer lopen, wat een fijn gevoel.
Reumatoloog
Punt 4: Wat een soepele gewrichten heb jij, zei de fysiotherapeut. Zit dat in de familie? Zo kwam het verhaal van de aandoening van mijn zussen boven water. Aangezien ik altijd de stijve hark van ons gezin was, is het nooit aan mij gelinkt. De bloedtesten bij de huisarts bleven een verhoogde bezinking aangeven en samen met die soepele gewrichten (ik snap het nog steeds niet) de aandoening van mijn zussen en het niet herstellen van mijn lichaam werd ik doorverwezen naar de reumatoloog. Gewoon om alles even uit te sluiten.
Vorige week ben ik daar geweest. Begrijp me niet verkeerd, want ik hoop natuurlijk niet dat ik hetzelfde heb als mijn zussen. Dat wil ik niet en ik kan het me ergens ook echt niet voorstellen. Toch dacht ik daar op die behandeltafel ook een seconde, als het dit nu is, dan weet ik tenminste waardoor ik niet herstel.
Na allerlei testen, een gesprek, foto’s van mijn bekken en een bloedonderzoek stonden we weer buiten. Komende week krijg ik de uitslag en bespreken we hoe ik nu verder moet…
Gaat het goed?
Na twee maanden volle bak Ibuprofen, gaat het echt heel goed, nou ja….veel beter. De vraag is alleen, gaat het echt goed, of ben ik gewoon verdoofd waardoor ik geen pijn voel?
Heel eerlijk; Het maakt me nu niet zoveel uit eigenlijk, want het gaat goed. Ik ben er nog lang niet, maar heel langzaam aan lijkt er vooruitgang in te zitten. Eindelijk…
Tot snel,
Liefs Jodi
Oh wat is dat heftig hé! Als ik nu lang gezeten heb voel.ik het ook nog wel eens, maar natuurlijk niet wat jij voelt.
Ik hoop dat het in ieder geval een goede uitslag is bij de reumatoloog.
Nou ik hoop voor je dat er bij de reumatoloog niks geks uitkomt. Je verhaal komt me voor als mijn eigen verhaal, en ja het zit in de familie volgens mij al die rare gewrichtsklachten. Niet fijn ,maar ik heb ook gemerkt dat je kop in het zand steken niet altijd werkt….Nooit eigenlijk. Ook ik hoorde van de fysio. niet over je grenzen gaan…Ja maar waar liggen die dan?? Nou ik weetjes nog steeds niet, na 15 jaar klachten…Ik hoop voor jou dat je toch goed herstelt,en dat je ook lekker door kunt gaan met wat je doet. En het is natuurlijk ook weer zo dat je prima kunt leven als je wel iets van Reuma hebt, alleen zonder is wel veeeeel fijner. Wat ik wel weet is dat het Reuma gebied hheeeeeel grijs is, en dat wát ze ook vinden je heel vaak te horen krijgt dat ze niks voor je kunnen doen. Bij mij ging het zo: hoge bezinking, ja dat heeft iedereen wel eens, reuma factor van 100 die 15 hoorde te zijn, die. heeft iedereen ook wel eens. Over soepele gewrichten, tja niks over te zeggen, dussss. Wat jij schrijft over alle oefeningen en adviezen van iedereen…..nou ik heb ook vaak gedacht, doeiiiii! En dan toch weer niet normaal op kunnen staan de volgende dag….:)
Maar al moet ik kruipend door de Efteling, die rolstoel komt er niet! Daar hou ik me aan vast, en verder doe ik wat ik wel kan, in stappen. Wat jij zegt winkelen met lunch en drankjes. En online shoppen is ook echt heel fijn…Pasjokjes kom ik al jaren niet meer, want die slopen me. Maár niet meer over mij nú, maar voor jou, heel veel succes en denk aan jezelf.
Jeetje wat heftig zeg! Ik heb nog geen behoefte aan kinderen, maar langzaam begin ik er wel steeds meer over na te denken. Maar na zoveel mama blogs en toch ook wel veel ‘vervelende’ blogs te lezen word ik er steeds banger van haha! MAarja het zal het natuurlijk allemaal dubbel en dwars waard zijn, dat geloof ik wel <3
Sterkte nog! En hopelijk gaat het écht beter en ben je niet alleen verdoofd;)
gr, Nikki
http://www.Sukhi.nl
Auteur
Hoi Nikki, laat het inderdaad duidelijk zijn dat ik absoluut niet had gewild dat ik de tijd terug kon draaien. Ik leef de mooiste tijd van mijn leven, met onze kleine spruit, alleen is dat lichaam soms gewoon lastig. Ook gaat het meestal wel goed he, hou dat in je hoofd, maar de mensen schrijven vaak niet zomaar, goh wat gaat het goed met mij.
Lieverd ik vind het dapper dat je je er zo doorheen slaat. Het laat zien dat een zwangerschap niet niks is en dat het dus een behoorlijke aanslag op je lijf kan zijn. Ik hoop dat de uitslagen goed zijn en het daadwerkelijk beter met je gaat en niet dat je verdoofd bent! Liefs
Heftig hoor met zoveel pijn rondlopen. Qua pijn kan ik me heel goed indenken hoe jij je voelt. Wel fijn dat de ibuprofen zo goed zijn werk doet en dat je je op dit moment heel goed voelt. Hopelijk kan de reumatoloog nog een uitslag geven waar je misschien iets mee kan. Hoe cool ben je dat je wel naar Amerika gaat om een rondreis te maken, een enorme aanslag op je lijf. Maar luister wel naar je lijf, te ver is te ver en dat voel je op een gegeven moment wel voordat je te ver bent… Sterkte!
Auteur
Lief je bericht. We zullen zien hoe het gaat…
Wat vervelend zeg, zoveel pijn!! Ik heb volgende week mijn eerste afspraak bij de bekkentherapeut, na 2,5 jaar pijn is t mooi geweest! Hopelijk is de uitslag van de reumatoloog goed en kun je steeds verder herstellen! X
Auteur
Loop jij al 2,5 jaar met pijn rond zonder er iets aan te doen? Jeetje zeg, heftig. Wat voel je precies?
Nee, heb al een operatie achter de rug, maar moet nog steeds herstellen. Ik heb veel aambeien gehad na de bevalling en daardoor continu een zwaar gevoel op mijn bekken. Is naar mijn idee een combinatie tussen die klachten en de opdonder die mijn lijf bij de bevalling heeft gehad. Ik hoop met de fysio het laatste stuk pijn weg te kunnen nemen! 🙂