‘Echt sorry schat, maar ik moet even liggen’. Terwijl hij heel de ochtend in de tuin heeft gewerkt met de mannen en lunch heeft gemaakt. Niet dat ik niks heb gedaan, maar ik vervloek mezelf omdat ik WEER pijn heb. Dat ik nu weer op de bank moet liggen… Ik stoor me aan mezelf… terwijl hij zegt… ‘ga toch even liggen, dan is het straks weer beter’ (de schat…)
Dit moet even
Positieve gedachten… Ik probeer zoveel mogelijk positieve gedachten op te roepen… Als ik op de bank ga liggen in mijn hoekje, voel ik de spanning langzaam wegvloeien. Voel ik meteen dat ik dit even nodig heb… Dat ik nu even moet blijven liggen, zodat ik direct weer met de mannen kan spelen en gek doen.
Zoveel plannen
Even ben ik helemaal op, ik kijk een programma terug en baal….maar ik kan even niet veel anders. Ik baal omdat ik zoveel plannen had voor de dag… Ik had zoveel zin om lekker te werken en bloggen als de Pipster in bed lag…. Even ander half uur knallen en daarna weer weekend vieren… Ik mis een paar werkdagen in verband met de herfstvakantie en ik had het zo mooi bedacht… Ideaal dat ik thuis werk… dat ik nu mijn tijd zelf in kan delen, want dan haal ik wel wat tijd in in het weekend… Behalve als ik me zo slecht voel
Als hij maar niet boos is
Ik ben een persoon met intense emoties… Ik voel en beleef alles intens en dat vind ik vaak heerlijk… want er zijn momenteel gewoon heel veel mooie en leuke dingen in mijn leven, maar nu baal ik dus ook intens en vervloek ik mezelf. Ik ben boos en baal en kan dat niet zomaar loslaten… Hoop zo dat mijn lief niet boos op me is… want ik verbeeld me meteen dat dat het geval zou zijn… terwijl mijn verstand weet dat dit niet zo is, houdt mijn gevoel me voor de gek.
Ik heb zoveel geluk
Positeve gedachten…positieve gedachten en ineens gaat er een knop om. Ik lig wel even lekker op de bank kijk dat programma wat ik zo graag wilde zien. Ik hoor mijn lief in de tuin werken met de spruit, terwijl de Pipster slaapt. Ik heb zoveel geluk…
Ineens realiseer ik me…
Dit was eerst dagelijkse kost. Dit was drie jaar lang noodzakelijk. Minimaal twee keer per dag lag ik zo op de bank bij te komen, om er voor te zorgen dat ik daarna weer enigszins iets kon. Deed ik dit een dag niet… Dan ging ik mijlenver over grenzen heen en lag ik de dag daarna grotendeels op de bank. Wat een verschil… Ik spreek nog steeds vol bewondering over mijn wonderdokter… Want zo zie ik hem. voor ik bij hem kwam, kon ik zo weinig.
Hoe dan?
Hoe deed ik dat iets meer dan een jaar geleden? Hoe deed ik dit drie jaar lang? Hoe nam ik dit al die tijd voor lief? Hoe had ik bijna geaccepteerd dat dit mijn leven was? Ik was er echt niet minder gelukkig om. Had uiteraard mijn baal momenten, maar wist dat ik na even op de bank te liggen weer vooruit kon… Hoe deed ik dat toen???
Rijk en gelukkig
Eerst deed ik dit iedere dag 2 keer… Eerst kon ik niet zonder…. En ineens snap ik mijn lief die ooit zei ‘Laten we eerst eens zorgen dat jij beter wordt voordat we toekomstplannen maken (dit ging over een derde kleine)‘ Toen dacht ik HOEZO?? We zijn hartstikke rijk en gelukkig met onze mannen.. HOEZO wil je er niet nog zo een… Maar nu snap ik hem… Want ik snap nu zelf niet eens hoe ik dat toen deed. Werken was veel te veel voor me… maar toch deed ik het… want zeuren wilde ik niet…Wat een tijd… Wat een rijkdom wat ik nu kan…
Dus we doen het er maar mee.
Ik heb voor nu geaccepteerd dat mijn bekken een zwakke plek zijn en blijven. Dat ik op mezelf moet letten en voor mezelf moet zorgen. Ik neem op tijd een heet bad omdat dat ontspant. Ik weet dat ik na een uitje alleen met de mannen bij moet komen, want in je eentje zeul je toch een stuk meer dan met zijn twee. Ik weet dat ik alle gangbare dingen kan (nou ja bijna alles) maar dat ik wel alert moet zijn.
Hoe gaat het nu?
Lang op de grond of zonder rugleuning zitten kan ik niet, maar ik kan tegenwoordig prima even met de mannen spelen op de grond, of picknicken. Als ik teveel heb gedaan moet ik bijkomen, maar die grens is mega opgeschoven in de goede zin… Dus ik doe een extra dansje…
Als ik ongesteld word of moe ben… dan heb ik altijd meer last en ook als mijn darmen moeilijk doen, dan lijkt heel het bekkengebied meteen geïrriteerd… Van 30% van mijn kunnen naar 70%… zo kun je het denk ik omschrijven…wat een verschil.
KEEP up the good work… Ik sterk steeds verder aan, alleen ben ik nu al zo gewend aan wat ik nu kan, dat ik soms vergeet dat het nog steeds een proces is. Ik wil gaan sporten… Ik ga regelmatig flink wandelen met onze nieuwste aanwinst…
En verder voel ik me, vooral na zo’n dag als gisteren, onwijs rijk… Wat een heerlijkheid dat ik dit allemaal kan nu, het is zo snel vanzelfsprekend, maar dat is het niet…
