Mijn lichaam en ik – Onzeker, te dik of niet?

mijn lichaam na 3 zwangerschappen

Mijn lichaam en ik… Ik en mijn lichaam… Al lange tijd gaan we samen. Merendeel van de tijd doen we het heel erg goed, hebben we het heel fijn samen. Vooral de afgelopen jaren zijn we een goed team. Althans als ik het heb over de liefde voor mijn lichaam… want mijn lijf heeft het soms ook zwaar… zwaar met de baby’s die we zo’n veilig huisje gaven, zwaar met het herstel… maar.. Wat waren we een goed team tijdens de bevalling, wat bood je ondanks de pijn een veilig huisje voor mijn mooiste geluk. Wat ben ik blij dat je van mij bent.

Onzekere Jodi

De onzekere en de perfectionist gaan niet heel goed samen. Tel daar een gevoelige, een denker en iemand bij op die zich heel bewust is van haar lijf… en dat is niet altijd de perfecte match. Van kinds af aan was ik me heel bewust van mijn lichaam. Voor een van mijn grote passies, op het toneel staan, was dit een hele goede eigenschap. Weten hoe je je lijf kan inzetten en hoe je dingen over brengt. Toch werkte het ook tegen me… Want zat ik niet raar? Liep ik niet raar? Kon ik wel zo zitten in mijn bikini? Waarom wiebelt mijn buik als ik loop? Wat zien anderen van me, was ik niet te dik of te groot, te brede heupen? enz enz

Kleine Jodi

Van kinds af aan altijd al zo bewust geweest van mijn lichaam. Ik weet niet waarom, misschien was het de omgeving. Iedereen was in die tijd voor mijn gevoel met zijn gewicht en lichaam bezig. Naast mijn twee mega slanke zussen was ik de vollere en van mijn mega slanke vriendinnen was ik de grote, degene die altijd de anderen op de rug nam, die als eerste in de puberteit kwam en rondingen kreeg… Degene die het meeste woog… Niet dik… maar wel de grootste en de grofste. Zou dat meegespeeld hebben?

Puber Jodi

Vanaf mijn 15de meed ik de weegschaal, want van dat getal werd ik dood ongelukkig. Wanneer ik prima in mijn vel zat, maar op de weegschaal een hoger getal zag dan gehoopt, of dan vriendinnen… dan werd ik weer piepklein. Ik ben nooit extreem doorgeslagen in mijn vrees om te dik te zijn, maar ik heb wel heel mijn puberteit een best intense onzekerheid gehad. Ten opzichte van alles… Wat ik zei, wat ik deed, wat anderen van me vonden (eigenlijk kwam alles hier op neer) en mijn lichaam… In mijn hoofd zag ik een ander beeld van mezelf dan wat ik nu op foto’s terug zie. Ik dacht echt dat ik voller was… Niet dik, dat wist ik… maar wel altijd het gevoel dat er iets af moest.

Zonde van mijn tijd…

In mijn twintiger jaren ging ik meer geloven in mezelf. Ik wist wat me goed stond, ik wist wat ik moest doen als ik een beetje was aangekomen (gewoon opletten) en dat voelde ik aan mijn broeken die dan strakker zaten, want ik ging nog steeds niet op de weegschaal. Na een psychologen trajectje rondom mijn onzekerheid (niet specifiek voor mijn lichaam) voelde ik me heel goed. Ik was sterk genoeg voor alles wat ik wilde doen, ik reed paard, speelde toneel. Deed twee opleidingen, ging werken en alles kon ik aan. Dat deden we maar mooi… Mijn lichaam en ik… En toch bleef in die tijd toch het ding er altijd wat af te willen en nog steeds intens bewust van mijn lichaam.

Zwangere Jodi

Toen raakte ik zwanger. Zo gewenst en gehoopt na een miskraam werd ik zwanger van onze grote knappe man. Ik dacht dat als ik volwassen genoeg was om zwanger te worden, ik ook volwassen genoeg zou zijn om op de weegschaal te gaan zonder me rot te voelen… BOY WAS I WRONG… dagen voor het nieuwe verloskundige bezoek voelde ik me rot en ging ik op mijn eten letten… Gelukkig vond de verloskundige het niet nodig mij te wegen (zonder noodzaak), dus ik kon weer lekker door met zwangeren… Ik voelde me goed, was trots op mijn buik en gelukkig mocht het de andere twee zwangerschappen ook zo gaan.

En toen veranderde het

Laten we mijn bekken problemen even buiten beschouwing laten, dat zie ik als een ander hoofdstuk. Natuurlijk gingen mijn lijf en ik in die tijd niet zo goed samen. Ik wilde meer dan ik fysiek kon en natuurlijk had ook ik de nodige kilo’s overgehouden aan die negen maanden delen van mijn lichaam, maar de zwangerschappen veranderde de kijk op mijn lichaam. Vooral ook hoe ik wilde dat mijn kinderen naar zichzelf en anderen zouden kijken. Dat ze niet continu bewust van hun lichaam zijn, dat ze genieten van wat ze met hun lijf kunnen en onbevangen en trots naar zichzelf kijken.

Ik wil niet dat mijn kinderen horen dat ik mezelf te dik vind. Of dat iets niet mooi is. Ik wil niet dat ik niet met ze ga zwemmen omdat ik me ieder jaar weer even ongemakkelijk voel in bikini. Ik wil niet dat ze bezig zijn met eten waar je dik van wordt of niet.

Ik besefte me

Het is niet alleen iets wat ik mijn kinderen bij wil brengen… Waarom verspil ik zoveel tijd aan die stomme gedachten. Waarom ‘verpest’ ik zoveel momentjes door te denken aan mijn lijf, hoe ik zit in bikini of wat ik wel of niet ‘mag’ eten Ik wilde niet (al was het uit automatisme) me schuldig voelen over ieder chipje of ieder chocolaatje. Dus ik besloot nooit meer zomaar zo’n opmerking te maken en juist extra te genieten van de lekkere dingen. Niet ineens volle bak alles pakken, maar wat ik pak… daarvan genieten. Zo simpel maar zo fijn…

Blij met mijn lichaam

Ik ben oprecht blij met mijn lichaam. Trots op mijn lichaam dat het zo’n mooi huisje is geweest voor mijn kinderen. Ja ik moet wennen aan mijn nieuwe lijf, ik moet wennen aan mijn slappere buik en mijn nu nog vollere borsten (hallo melkfabrieken) en er zijn ook dingen waar ik nu nog niet aan kan wennen… en dat is prima. Ik wil er wat zwangerschaps kilo’s af, maar ik wil niet perse terug naar wat het was, want dat zal het nooit meer zijn en dat is ook goed. Ik wil mezelf niet uithongeren, maar ga ook niet ongelukkig zijn in de tijd dat die kilo’s er nog niet af zijn. Drie zwangerschappen en 6 jaar zijn we verder… maar vooral ook heel veel liefde, geluk en wijsheid zijn we verder.

Nooit meer afvallen?

Ik ben niet ineens een all positive heilige die automatisch op gewicht blijft, die tijdens zwangerschappen niks aankomt en nooit meer baalt van mijn lijf. Want heel eerlijk… Nu een half jaar na de bevalling ben ik mijn lijf nog kwijt en onder invloed van hormonen, komen soms ook mijn valkuilen, de onzekerheid, weer boven drijven. Ik snap mijn lichaam nog niet. Wat staat me en wat niet. Mijn borsten zijn veel groter, mijn buik is voller, mijn benen zijn ronder. Alles is nog wat meer. Veel oude kleding pas ik nog niet, veel kleding die ik meteen na de bevalling kocht is alweer te groot. Ik ben de weg kwijt…. wat staat me en wat niet en bovenal… waar voel ik me fijn in en mooi in. Want dat vind ik het belangrijkste nu…

Ik koop met liefde nu een L omdat die beter staat dan een M. Terwijl ik die vroeger liet liggen alleen om de reden dat het een L was. Ik ga nog steeds niet op de weegschaal… betrap mezelf nog steeds op negatieve gedachten in het pashokje… maar dat is prima… Want daarna kan ik het weer van me af zetten, kan ik genieten van mijn gebakje bij de koffie… en vol trots mijn nieuwe outfit aan de mannen laten zien.

Mijn lichaam en ik… Ik en mijn lichaam… Wij komen er wel, we zijn er eigenlijk al… We hebben onze weg gevonden… Wat had ik gewild dat ik vroeger zo naar mezelf kon kijken…

Volg:
Share:

3 Reacties

  1. Chloë
    29 april 2021 / 07:26

    Wat heb ik veel aan deze blogpost!
    Ik herken me zo in jou! Vroeger ook altijd de grootste, ‘zwaarste’, eerst in de puberteit,… Vorig jaar besloot ik om te vermageren en ging er meer dan 10kg af. Ondertussen ben ik bijna 26 weken zwanger van ons eerste kindje en die weegschaal.. ik mijd ze zoveel mogelijk. Mijn dikker wordende buik en billen, ik voel me er zo onzeker door. Wat mooi dat ik door jou kan inzien dat dit het huisje is van ons meisje en ik hier trots op mag zijn. Dankjewel. ♥️

  2. 29 april 2021 / 08:39

    Mooi stuk! Ik ben ook altijd redelijk onzeker geweest over mijn lichaam, dat sloeg zelfs door tot het extreme toen ik na mijn tweede bevalling minder dan 50 kilo woog (ik ben 1.70 dus dat is echt heel dun). Toch voelde ik me destijds ook ontevreden terwijl als ik nu foto’s terugkijk schrik ik bijna van hoe dun ik was. Inmiddels een gezond gewicht dat bij me past en veel minder krampachtig bezig met eten en obsessief sporten… Maar het blijft een gevoelig punt. Ik wil mijn kinderen dat ook absoluut niet meegeven, dus ik werk er net als jij bewust aan 🙂

  3. 29 april 2021 / 11:35

    Prachtig artikel. Ik ben altijd al wat kilo’s te zwaar geweest en nadat ik kinderen kreeg is dat alleen maar erger geworden. Voor mijn kinderen wil ik een goed voorbeeld zijn! Hier komen er geen dieeten meer in! Ook let ik er altijd op dat ik niet over mijn lichaam klaag waar zij bij zijn.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.