Nog nooit eerder heb ik dit zo gemerkt. Hij was altijd wel blij me te zien na een logeerpartijtje en het is ook niet zo dat hij het niet naar zijn zin heeft op het moment dat ik er niet ben. Toch mist hij mij sinds een 1,5 maand ineens…Waarom?? Ik denk dat ik het weet..
Als deze blog online komt zit ik Marrakech en dat maakt het misschien nog wel het lastigste. Want ik ben weg…. en hij moet me daardoor weer missen. Juist nu hij het de afgelopen 1,5 maand al wat lastiger heeft. De reis was echter al geboekt en ik denk ook echt dat het goed is om als mama soms even je eigen ding te kunnen doen. Toch voel ik me een beetje schuldig.
Hij gaat het super fijn krijgen op de dagen met papa, het logeerpartijtje bij opa enoma en bij het spelen bij een vriendin. Dus hij zal zich zeker vermaken en toch weet ik dat hij mij zal missen. Nu meer dan twee maanden geleden…
Opeens…
De spruit is de moeilijkste niet en vermaakt zich op heel veel plekken prima. Hij vindt het fijn bij de oma’s, speelt graag bij vriendinnen en ook in huis hoeft hij echt niet altijd samen met mij te spelen. Hij vermaakt zich heel goed alleen en komt alleen af en toe even een knuffel geven of even iets vertellen of laten zien. Ideaal…Opeens was het anders.
Hij zei
Hij zei ineens op een donderdag ochtend… Mama ik ben zo blij om je weer te zien. Ik vond het zo aandoenlijk, maar ook sneu tegelijk. Hoezo had hij mij gemist? Ik had ‘gewoon’ drie dagen gewerkt zoals ik eerst ook altijd deed. Het viel me ook op dat hij vaker vroeg of ik met hem een boekje wilde lezen. Of ik lekker bij hem kwam zitten op de bank als hij tv keek…Letterlijk de woorden ‘Mama kom je lekker bij me zitten??’
Ophalen
Als ik hem ophaalde van het kinderdagverblijf werd hij ineens een beetje boos als ik de Pipster ook wilde knuffelen. De Pipster was in zijn mama plak fase, maar ik gaf altijd eerst de spruit een knuffel omdat hij op mij afgerend kwam. Loslaten dat wilde hij echter niet…hij bleef aan mijn been hangen en vragen om een knuffel en maar mamaaaa, mamaaa, mamaaa zeggen.
Ik dacht even dat het een soort nadoen van Pip was. De Pipster is sinds een aantal maanden flink eenkennig dus ik dacht dat hij het na ging doen. Tot ik terug ging denken. Sinds wanneer is dit aan de gang? Sinds wanneer speelt dit?
En ineens besefte ik me dat het sinds het nieuwe schooljaar was.
Wat is er veranderd??
Vorig schooljaar heb ik heel het schooljaar niet volledig gewerkt. Mijn verlof startte meteen na de zomervakantie en de spruit was toen net 2. Mijn verlof liep tot de kerstvakantie en ik besloot mijn verlof te verlengen met een paar weken ouderschapsverlof. Fysiek voor mij noodzakelijk, maar tegelijkertijd natuurlijk ook heel erg fijn en daarnaast was het voor de Pipster heel fijn, maar voor de spruit natuurlijk ook.
Vanaf eind februari ging ik weer werken, maar omdat ik het fysiek niet aan kon om volledig te starten begon ik therapeutisch en bouwde dit tot de zomervakantie langzaam op. De mannen gingen wel naar de opvang en naar de oma’s, maar ik was merendeel van de tijd nog thuis. Ik kon oneindig boekjes lezen en knuffelen.
Start van het schooljaar
Ik had totaal niet verwacht dat de spruit er last van zou hebben, vooral doordat we het opvang ritme gewoon aanhielden, maar sinds de start van het schooljaar werd hij aanhankelijker. De spruit was nog blijer als ik hem ging halen na het werken… nog meer knuffelen. Wanneer hij een filmpje keek vroeg hij of ik lekker bij hem op de bank kwam zitten. Hij wilde nog meer boekjes lezen, hij wilde dat ik hem naar bed zou brengen, dat ik met hem ging spelen… enz enz enz.
Het went vast. Hij moet weer even wennen aan het ritme en ik besteed op mijn vrije momenten maar al te graag aandacht aan hem. Als hij maar niet het gevoel heeft dat hij alleen is of dat ik hem in de steek laat…
Iemand ook ervaring mee?
