Komt goed.. Zolang ik op tijd rust neem, zolang ik op tijd ga zitten en zolang ik niet teveel doe. Dat waren mijn standaard antwoorden. Ik waggelde rustig verder, baalde thuis heus wel eens, vond het ook zeker heel zwaar, maar overall vond ik het ook heel fijn. Het hoorde er bij…dacht ik… het was niet anders… dus het komt wel goed. We bereiken vanzelf de uitgerekende datum… De zwangerschap was zwaar, maar dat zie ik nu pas. ( op deze foto was ik 36 weken zwanger en mega trots op mijn buikje)
Nu pas
Nu zie ik pas hoe zwaar het was. Misschien probeerde ik vooral positief in te steken, wilde ik het niet toegeven dat de zwangerschap zwaar was of mezelf groot houden, met negatief gedoe wordt het niet beter, maar jeetje wat waren die laatste weken pittig. Ik meende het overigens oprecht… ik zag het toen echt niet zo heftig… Vriendinnen zagen het wel, ik zag vooral de magie. Mijn buik, mijn meisje, mijn trots, maar een wandelingetje naar het schoolplein van 2 minuten was eigenlijk al teveel en jeetje wat zag ik daar ook iedere keer tegen op.
Uitgerekende datum
Wat keek ik, tegen het einde van de zwangerschap, uit naar dat het gewicht uit mijn lijf was, want jeetje dat gewicht in mijn lijf maakte alles zo zwaar. Schoenen aantrekken, de was doen, slapen… noem maar op en toch wilde ik niet dat het te snel zou gaan, ik wilde het bewust meemaken. Alles wat ik deed moest ik van bijkomen, of dat nu boterhammen smeren was, of een autoritje. Na iedere mini activiteit, moest ik op de bank liggen. En ondanks alles bleef ik volhouden dat ik het liefste wilde dat ik die uitgerekende datum zou halen. Dat had ik zo bedacht, dat ging bij de mannen ook zo, dat is goed voor de mini, dus dat zou nu vast weer zo zijn.
Niet ziek maar de zwangerschap is zwaar
Ik ging er niet aan dood, dacht ik heel vaak… het was wel zwaar, maar ik voelde me niet ziek. Ik had heel weinig energie en heel veel pijn, maar zolang ik op de bank lag voelde ik me prima. 1 activiteit per dag, maar liever niet meerdere dagen achter elkaar. Ik kon het gewoon niet meer, deed het soms toch, omdat ik afleiding wilde… Dat deed me goed, maar ik moest altijd ‘boeten’ voor zo’n uitspatting. Ik was niet ziek, kon nog lachen, boekjes lezen, knuffelen met de mannen en zolang ik niet teveel deed. In mijn hoofd ging het heel goed en mijn lief zei wel eens dat ik geluk had dat mijn hoofd zo werkte…
De mannen
Pas toen Pip rond 34 weken zei, ik wil dat de baby snel komt want dan kan mama me weer optillen, brak ik even. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor de mannen te zijn, de energie die ik had aan hun te geven… Die lieve kleine Pippi… Ik wilde hem ook zo graag optillen. Het zou nog zeker 6 weken duren, dus ik knuffelde hem nog meer, las nog meer boekjes en keken samen filmpjes… We verzonnen activiteiten die ik kon, zoal restaurantje spelen in de auto (door de mac drive) of bioscoopje spelen thuis (alles donker maken en met popcorn en drinken samen op de bank een film kijken) De mannen deden nooit moeilijk… de schatten.
Nu pas…
Pas toen ik weer kon lopen, pas toen ik weer om kon draaien in bed, pas toen ik de was weer kon doen, pas toen merkte ik hoe zwaar het was geweest. Pas toen ons meisje uit mijn buik was en in mijn armen lag… pas toen voelde ik hoe zwaar het was geweest. Nu pas zei ik echt hoe zwaar ik het vond. Zelfs met het heftige bloedverlies na de bevalling, waardoor ik mega slap was… voelde ik me fysiek zoveel beter dan die laatste weken. En ik ben er nog niet, want mijn bekken zijn geen feest, maar dat is een traject, dat wisten we van te voren, maar jeetje… wat fijn dat ik weer kan stofzuigen zonder het gevoel te hebben 3 marathons te hebben gelopen. Dat ik gewoon de was kan doen, maar vooral dat ik gewoon weer met de mannen een spelletje kan spelen aan tafel, zonder daarna bij te moeten komen.
Zwangerschap is magisch
En toch… wat is zo’n zwangerschap magisch. Wat heb ik intens genoten van het groeiende en bewegende meisje. Ik mis mijn buik, ik mis het gevoel van zwanger zijn, ik mis het leven dat even stil lijkt te staan, omdat ik en mijn meisje het belangrijkste zijn. Wat is zwanger zijn toch gaaf en bijzonder, ondanks dat deze zwangerschap veel zwaarder was dan bij de mannen, ondanks dat, denk ik niet dat dat verliefde gevoel rondom zwangerschappen ooit over zal gaan.
Een vierde?? Mijn gevoel zegt geen nee… maar we voelen ons completer dan ooit. Mijn verstand en mijn lijf zeggen nu wel heel hard nee. Ik ben zo blij dat ik nu weer kan opbouwen en dat ik me weer steeds meer mezelf voel. Ik moet er fysiek gezien niet aan denken snel weer zwanger te zijn… maar zoals ik zei… de magie blijft… maar ik zie nu pas hoe zwaar het was.
