Ontzwangeren…Ik schreef er na de spruit al een artikel over. Alles is weer aanwezig net zoals toen. Van het feest in m’n darmen, tot mijn HUGE meloenen, haar uitval, tranen, vet haar, de liefde voor mijn spruiten….en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch voel ik me ook anders…wanneer ben ik weer mezelf???
Een kleine toevoeging… mama blogger land is klein en great minds think alike….(geloof ik graag). Als je lieve Angela van mamametpassie.nl volgt dan heb je vandeweek haar blog voorbij zien komen, met bijna dezelfde titel. Hoe toevallig. Mijn artikel stond al klaar en de inhoud is uiteraard niet hetzelfde, dus besloten hem toch online te gooien.
Haaruitval met bijbehorende kale plekken en teruggroeiend babypiekhaar, duizeligheid, puisten, hoofdpijn, pijn in mijn enkels en polsen, bekken klachten oow en laten we die ellendige vergeetachtigheid niet vergeten. Ik kan geen bakje met poedermelk in 1 keer vullen, want als ik bezig ben, kan ik ineens niet meer normaal tot 6 tellen….was ik nou bij 4 of 5?? grrrr. Bij ieder kwaaltje dat je hebt of wat ik hoor van iemand die net bevallen is, wordt er weer verwezen naar de zwangerschap. Hoe bizar dat het zoveel impact heeft en dat iedereen verwacht dat je gewoon weer lekker je oude zelf bent wanneer die mini eenmaal een paar weken is. Ik dacht dat overigens ook altijd, wist ik veel…ik had geen idee….
Hormonsters
En ineens BAM…alles is stom, alles valt tegen, je voelt je ellendig en niks gaat zoals je wil. BAM ineens gaan mijn emoties alle kanten op, mijn gevoel neemt een loopje met me en ik kan wel janken….Terwijl mijn hoofd me zegt dat dit hormonen zijn, terwijl mijn hoofd weet dat dat de reden is dat ik me zo voel, toch voel ik het echt zo…ik ben mezelf niet. Ik voel me echt even ellendig, of verdrietig, of boos. Vooral op mezelf. Vooral op mezelf dat ik me zo voel en niet gewoon blij ben….met alles wat ik heb…. Snap je het nog??? Zo gaat het in mijn hoofd, mijn hersenspinsels….
Schijt hormonen…
Snap je het nog???? Wat ik schrijf??? Zo gaat het in mijn hoofd, mijn hersenspinsels… Meestal voel ik me goed, meestal houden mijn hormonen zich koest en leef ik mijn leven en geniet van mijn mannen en ons huis wat steeds meer echt van ons wordt. Meestal….maar soms ineens BAM. Hallo hormonsters…
Is het anders dan de vorige keer??? Voel ik me anders? loop ik tegen andere dingen aan?
Zoals ik al zei, bij de spruit moest ik ook zeker ontzwangeren, maar ik kan me niet herinneren dat ik mezelf niet was. De eerste maanden op mijn roze Pipster wolk, heb ik het ook nog niet zo gemerkt. Dan is het logisch en hoort het er bij. Toen het echte leven en vooral de hectische december maand aanbrak werd er wat getriggerd. Ik merkte in januari ineens dat ik mezelf niet was. Ik bleef maar malen malen malen. Zit mezelf in de weg en moet soms huilen of voel me kak om het minste of geringste.
Na een rustige januari en februari….maanden waarin ik langzaam land in ons nieuwe huis en in 2018… maar of ik nu alweer echt mezelf ben…..Nope ik denk het niet…Ik weet niet eens goed hoe ik het moet omschrijven of hoe ik het duidelijk kan maken. Ik krijg mijn lief ook niet uitgelegd hoe ik me soms ineens voel. Soms neemt mijn hoofd een loopje met me en terwijl ik voel dat ik mezelf niet ben, kan ik het gevoel niet van me af zetten.
Wanneer???
Het ergste is dat ik ook gewoon merk dat ik dit niet ben en dat frustreert me dan weer en zorgt er weer voor dat ik me daar weer ellendig over voel. Wat een ellende die hormonen. Wanneer werd jij weer meer jezelf??? Bij de spruit heb ik dit dus niet zo gehad, maar ik ben er nu wel klaar mee. Ik ben weer aan het werk, het echte leven is begonnen. Time to bring back the real Jodi…
Het herstel van mijn lichaam gaat ook nog wel een paar maanden duren, dat neem ik voor lief. Ik wist voor deze zwangerschap dat deze bekkenklachten weer aanwezig zouden zijn. Dat wil niet zeggen dat ik het nu niet kak vind, maar ik heb geen zin hier heel de dag over in zak en as te zitten, daar maak ik het voor mezelf alleen maar moeilijker mee. Ik ga niet dood, ik herstel, verrekte langzaam, maar ik herstel…
Wanneer word ik weer mezelf??? Het gaat alweer wat beter, hormonaal iets meer stabiel, maar mezelf??? Dat kan ik denk ik nog niet helemaal zeggen. Hoe lang duurde het bij jou???
Zo ontzettend herkenbaar! Mijn dochter is 28 september 2017 geboren en ik voel me nog steeds niet mezelf… Merk dit vooral in mijn werk en thuis om de kleinste dingen huilen
Auteur
Soms is het zo fijn om te weten dat je niet de enige bent en dat het normaal is. Geef het de tijd en bednek je op de rustige momenten dat dit hormonen zijn en dat je er niks aan kan doen.
Ik durf het bijna niet te schrijven maar mijn kleine word binnen 1 week 1jaar en ik kan nu echt zeggen dat ik mijzelf weer helemaal ben! Ik pas mijn broeken weer, mijn haren zijn weer normaal ( niet meer zo vet), alles zit weer op zijn plek,die hormonen zijn weer stabiel nergens meer last van! Zoo heerlijk!!
Auteur
Oow wat een fijn gevoel, die vette haren inderdaad ook zoiets bah… ik hoor het wel vaker dat die 9 maanden af toch eerder vaak een jaar is.
Heel herkenbaar hoor. Bij Jim heeft het echt 9 maanden geduurd voordat ik weer een beetje lekker in mijn vel kwam. Lichamelijk voelde ik mijzelf pas na 1.5 jaar weer de oude. Het is geen kattenpis zo’n zwangerschap. Ik had ook nooit verwacht dat het zo lang zou duren.
Ik durf eindelijk weer te zeggen dat ik mezelf ben. Het heeft een behoorlijke tijd geduurd, maar 10 maanden na de bevalling van de tweede kon ik opeens weer namen onthouden. Iets wat al heel lang niet meer lukt. Het hormonale lijkt niet over te gaan. Tegenwoordig kan ik om alles huilen. Of ik ben gewoon een softie geworden.
Auteur
Oow ja softie alert, hier ook. Ik vergeet ook continu wat ik allemaal moest doen. Zoek ik een pen om het op te schrijven, pen gevonden, vergeten wat ik op ging schrijven. Gewoon compleet weg uit mijn hoofd, zo raar.
Wat jammer dat je dat moet doormaken, dan denk je dat je alle kwaaltjes wel hebt gehad tijdens de zwangerschap en dan komt er nog vanalles naar boven… 🙁 Ik vind het heel raar om te lezen want ik heb (momenteel) nergens last van en voel me al weer de oude. Misschien omdat ik nog borstvoeding geef en nog niet terug ben beginnen werken?… Ik hoop in ieder geval dat het zo blijft en hoop voor jou dat het ook snel weer betert en je je snel weer je oude zelf voelt!
Auteur
Oow geniet er lekker van. Ik had het bij de spruit ook niet en merk het inderdaad meer toen ik weer gign werken. Ik geef overigens ook nog bv. Ik krijg veel reacties van vrouwen die zich ook zo voelden, maar ook die dus niks merken.
Ik herken heel erg wat je schrijft. Na de geboorte van mn eerste heeft het zeker een jaar, maar eerder langer (denk een maand of 14) geduurd voor ik me echt weer mezelf voelde. Nu, na de komst van kleine broer, kan ik zeggen dat ik me nu al mezelf voel. En kleine broer is 8 maanden. In mijn geval weet ik bijna zeker dat het aan de pil lag, die ik nu niet meer slik.
Auteur
Oow dat zou ook zeker kunnen. Ik ben ook weer gestart met de mini pil
Heel herkenbaar !! Echt mega vervelend.. zelf merk ik nu wel dat de klachten veel erger zijn dan bijvoorbeeld mijn eerste kindje ..geen idee waar dat aan ligt ik denk waarschijnlijk dat het komt omdat ik stuk jonger was ..18 jaar geleden .. en denk ik omdat het mijn 7e kindje is … alles is super ontregeld!!! Gelukkig niet alle dagen extreem last van ..maar zal blij zijn dat alles weer normaal is !!! Jongste zoon is van oktober …bijna 6 maanden
Auteur
Dan zijn onze jongsten bijna even oud. Ik merk nu ook echt dat het anders is, maar ook vooral dus door alle drukte en hectiek. Ik kreeg het niet meer geregeld en in combi met de hormonen was het toen even klaar. Dat zal bij 7 kinderen dus ook zeker zo zijn, je ervaart nu veel meer drukte dan bij je eerste. Bijzonder hoor zoveel mini’s, dat hoor je niet meer zo vaak. Je bent vast een super mom.
..mijn oudste is al 18!!! 4 jongens 3 meiden …18 16 14 10 8 3 en 6 maanden…
Zelf wordt ik dit jaar 39 !!!
Ben echt een ongelovelijk rijke mama met zo mooi bezit !!
Auteur
Dat snap ik helemaal, wat bijzonder ook voor die oudste