
Het is bijna zover… Lua is bijna net zo lang uit mijn buik als dat ze er in zat en ja ik heb de weken vorige week even nageteld, want ik wil natuurlijk op de dag goed zitten. 37 weken en 4 dagen… toen besloot de verloskundige in het ziekenhuis dat ik moest blijven, maar ons meisje was nog even eigenwijs en liet ons wachten tot 38 weken en 1 dag. Al bijna net zo lang is mijn lichaam weer aan het werk om terug in vorm te komen. Niet qua figuur en ook niet naar wat het eerst was, maar naar een ‘normaal’. Een lijf dat weer echt van mij is en niet vol met hormonen en veranderingen… ontzwangeren … Het ontzwangeren is nog niet voorbij… maar waar had ik nu vooral last van?
Ontzwangeren… soms een beetje een ondergeschoven kindje vind ik. Tijdens de zwangerschap wordt overal rekening mee gehouden, maar die periode na de bevalling hoort er toch ook echt bij en is niet niks. Ik reken een jaar voor ontzwangeren, omdat ik van de vorige twee keer weet dat ik me vanaf toen weer meer mezelf voelde. Niet dat ik mezelf niet herken, of ongelukkig ben, maar wel net anders… We hebben dus nog even…
Zweet zweter zweetst
Een van de eerste dingen die je merkt van het ontzwangeren… en wat een vieze ellende is dit. Tijdens de laatste weken hield ik liters vocht vast en die liters vocht moesten er natuurlijk ook weer uit, waardoor ik soms badend in het zweet wakker werd (zonder koorst). Daarnaast zorgen de hormonen in de eerste weken sowieso voor zweet buien, vooral in de nacht. Ik heb meerdere keren ’s nachts onder de douche gestaan, omdat ik mezelf zo vies voelde. Dit duurde 2 tot 3 weken volgens mij.
Vergeetachtigheid (mombrain? of pregnancybrain?)
Woorden waar ik niet meer op kon komen, tandartsafspraken vergeten, handdoek of kleding voor de zwemles vergeten en zo kan ik nog wel even doorgaan.. Normaal ben ik vrij gestructureerd. Ik hou de planning bij, organiseer hier thuis alles en dat gaat me best goed af, mijn hoofd kan best veel onthouden… normaal dan. Dat mijn lief afgelopen woensdag echter een uur te vroeg bij de osteopaat zat met Lua, was niet zijn eigen schuld. Ik weet niet hoe het kan, of dat het komt doordat ik het te druk heb, of teveel moet bedenken en regelen, of dus echt de hormonen oftewel mombrain… maar ik vergeet van alles. Zo irritant…
Overprikkeld
Dit is denk ik de ontzwanger kwaal waar ik deze keer het meeste last van heb en ook het meest vervelend vind. Ik kan me ook niet zo bewust herinneren dat ik dit ook had na de mannen. Misschien omdat het met drie kinderen drukker is dan met 1 of 2, maar ik ben soms zo vol in mijn hoofd en daardoor overprikkeld. Ik kan dan geluiden minder goed filteren, alles lijkt even hard binnen te komen en nadenken lukt me dan niet meer goed. Ik krijg een opgejaagd gevoel, word onrustig en raak sneller geirriteerd. Dit gaat weer over als ik even rustig zit, echt letterlijk ontprikkel. Dit begon bij mij vanaf maand 4. De maand dat de roze wolk echt wel weg was gevaren, dat het normale leven weer was begonnen. Toen ik het een keer deelde, kreeg ik zoveel herkenning. Ik ben blij om te zeggen; het wordt beter, echt. Afgelopen zondag een voetbalwedstrijd, vrienden over de vloer, eten wat geregeld moest worden een baby die huilde, kinderen die van alles wilden en vooral ook veel gezelligheid…Niks vervelends dus en toch… dan kan ik weer even overlopen… gelukkig neemt het nu ook snel weer af.
Droge ogen
Misschien een rare maar ik heb zo’n droge ogen de afgelopen tijd. Niet altijd, maar wel dat ik regelmatig merk dat ik weer zit te knipperen om mijn ogen vochtig te houden. Toen ik terug ging zoeken op mijn blog (toch handig zo’n archief) kwam ik er achter dat ik dit na Pip ook had en dat is gelukkig dus ook weer over gegaan. Rare dingen die hormone.
Vette huid
Vet haar, vette huid. Puistjes klein en groot, glimkop en soms ook verdwaald op mijn rug ineens ontstekingen. De eerste maanden viel dit wel mee, maar de afgelopen maanden is mijn huid geen feest. Alsof al dat ontzwangeren nog niet ellendig genoeg is, word je er ook nog niet knapper op.
Hoge bloeddruk
Dit was een kraamweek kwaal voor mij en nam langzaam af (met medicatie). Na een zwangerschapsvergiftiging met bijbehorende hoge bloeddruk (waar ik gelukkig geen last van heb gehad) moest ik twee dagen in het ziekenhuis blijven om te controleren of mijn bloeddruk goed bleef gaan. Dit was het geval dus na twee dagen mocht ik naar huis. Daar schoot mijn bloeddruk echter toch ineens weer omhoog. Witte jassen bloeddruk? Of toch echt een probleem? De bloeddruk was zo zorgelijk hoog (ondanks dat ik niks merkte) dat de verloskundige dit niet kon negeren. Omdat we thuis een goede bloeddruk meter hadden en ik me niet slecht voelde (niet anders dan een kraamvrouw althans), mocht ik gelukkig met medicijnen thuis blijven. Twee weken lang 2 keer per dag een pil en meten en daarna afbouwen. Ik had nog nooit gehoord dat dit kon gebeuren, maar blijkbaar hoort dit ook bij een veranderende hormoonhuishouding. Het is echt wel schadelijk als je er niks aan doet, dus blij dat de verloskundige toch door pakte.
Haaruitval
Pia piekhaar in the house… Ik heb mijn piek pluk weer. Tot 3 maanden heb ik mijn volle bos gehouden en ik was in de ontkenning dat ik die haren zou gaan verliezen, tot ik ineens wel heel veel haar in de wasbak zag liggen. Ook werd mijn haaraanzet op bepaalde plekken echt dunner. Dit had ik bij de mannen precies hetzelfde en dat komt weer goed, alleen moet ik nu eerst door de babyhaar/ pia piekhaar fase heen.
Neerslachtig vanaf 4 maanden
Samen met mijn onvermogen om alle prikkels te verwerken, is een standaard kwaal bij het ontzwangeren voor mij vanaf ongeveer 4 maanden na de bevalling, dat ik een beetje neerslachtig word. Niet dramatisch of depressief (gelukkig) maar wel dat ik merk dat ik mezelf niet ben. Ik voel me anders en minder positief dan normaal. Wij zijn gezegend met drie fantastische kraamweken en tijden. Echte roze wolken, waar ik maar wat graag op bleef drijven, met mijn baby op mijn borst. Vanaf 3 tot 4 maanden begint het normale leven zich weer steeds vaker op te dringen, je moet weer van alles, maar kan nog lang niet alles. Mijn bekken, mijn gemoedstoestand, een baby die bij 5 maanden ineens weer wakker wordt ’s nachts… Ik was zeker niet ongelukkig en mijn kinderen maakten me gelukkig altijd aan het lachen, maar een soort bedompt gevoel over mezelf. Het ‘is dit het nou’ gevoel, niet ten opzichte van mijn baby, maar ten opzichte van mezelf, mijn werk, mijn leven… Nieuwe plannen maken, nieuwe dromen uitspreken en vooral ook gewoon even rust, dat helpt en gelukkig ligt die neerslachtige periode achter me… dus heb je dit ook met vlagen? Het is normaal.. het is kak, maar hoort er bij en gaat over… schijt hormonen.
Spataderen verminderen
Tijdens de zwangerschap kreeg ik op mijn borst ineens allemaal kleine gesprongen adertjes. Echt fel rode vlekjes. Geen drama en je voelt ze niet, maar echt mooi was het natuurlijk ook niet. Ik had er ook in precies in dat kuiltje bij je keel, tussen mijn kettingen. Toch zonde… Gelukkig is die nu zo goed als weggetrokken.
Bekkenpijn
Hier komt binnenkort nog een uitgebreide blog over, maar ik kan nu zeggen… ik ben er nog niet, maar ik ben wel heel goed onderweg. Het is niet hetzelfde als na Pip (gelukkig), ik kan meer… langer lopen bijvoorbeeld, maar ben nog niet sterker. Ik kan nog niet goed op stoelen zonder rugleuning zitten en een baby wiegen is ook niet het beste voor me… maar ik ga vooruit en dat vind ik het belangrijkste. Mijn bekkenpijn houdt me bij lange na niet zo tegen als ooit… en daar ben ik zo dankbaar voor.
Naast bovenstaande klachten had ik natuurlijk ook the usual stuf van het ontzwangeren. Bloedverlies (lang langer langst) kraamtranen toen de kraamhulp weg ging, schuifelend naar de wc en bijna flauwvallen onder de douche, spanning om voor het eerst naar de wc te gaan met hechtingen, een flubberbuik, ploftieten… maar ook een heel heel mooi klein mini mensje, klein mini meisje… Soms op momenten zelf denk ik wel eens… pffff wat oneerlijk dat ik dit allemaal moet doorstaan, maar tegelijk is het zo bijzonder dat ik dit mag doorstaan… Cheesy, maar waar…